Two years after the release of Alfred Hitchcock's Psycho, the Western world was shocked by Mondo Cane, aka A Dog's World, by Italian filmmakers Gualtiero Jacopetti and Franco E. Proseri. Mondo Cane showed the world in all its disgusting beauty for the first time, without any form of censorship. What one person thought was sick exploitation turned out to be a fascinating look at other cultures and customs for another. Because Mondo Cane was much more than just shocking. The documentary showed how ordinary traditions from one area could cause wonder or bewilderment in other parts of the world. Eating dog soup, beheading bulls and eating snakes was as shocking to us as painting with naked people was to Africans, or Japanese farmers massaging cows was to the rest of the world. Two years after Mondo Cane, even more shocking images spread around the world in Mondo Cane 2. Religious madness, animal abuse under the guise of art or science, self-immolation, sexual excesses and cannibalism were the subject of this extremely successful sequel. Once again the film, with ironic commentary by the Italian actor Stefano Sibaldo (Perry Rhodan – SOS aud dem Weltall), provided a poignant social account of the state of the world. Africa Addio was the final piece by Jacopetti and Prosperi and is considered their masterpiece. The film shows the Africa of the 1960s, left behind by colonial rulers and torn by tribal conflict. Executions of people and (protected) animals are the order of the day, while in Cape Town the white resident of South Africa is lazing on the beach. The world rightly reacted with horror to the abuses in Africa. Although the films of Jacopetti and Prosperi opened the doors for series such as Faces of Death and other dubious imitators, the films were indeed socially accepted in the 1960s. The music for Mondo Cane even received an Oscar® nomination and both Mondo Cane and Africa Addio won the prestigious David di Donatello Award, the most important Italian film prize, for best production. Although some critics slammed the film for its sensational images, the documentaries and its sequels are highly regarded today. Still, the advice remains: Not for viewers with a weak stomach. . .
This text has been translated automatically from Dutch
Click here for the original text
Twee jaar na de release van Alfred Hitchcock’s Psycho werd de Westerse wereld opgeschrikt door Mondo Cane, alias A Dog’s World, van de Italiaanse filmmakers Gualtiero Jacopetti en Franco E. Proseri. Mondo Cane toonde de wereld voor het eerst in al zijn weerzinwekkende schoonheid, zonder enige vorm van censuur. Wat volgens de één zieke exploitatie was, bleek voor de ander een fascinerende blik op andere culturen en gebruiken te zijn. Want Mondo Cane was veel meer dan alleen shockerend. De documentaire liet zien hoe doodnormale tradities uit het ene gebied voor verwondering of verbijstering konden zorgden in andere delen van de wereld. Het eten van hondensoep, het onthoofden van stieren en het eten van slangen was net zo schokkend voor ons als het schilderen met naakte mensen was voor de Afrikanen, of het masseren van koeien door Japanse boeren voor de rest van de wereld.
Twee jaar na Mondo Cane gingen er nog meer schokkende beelden de wereld rond in Mondo Cane 2. Religieuze waanzin, dierenmishandeling onder het mom van kunst of wetenschap, zelfverbranding, seksuele uitspattingen en kannibalisme waren het onderwerp van deze uiterst succesvolle sequel. Opnieuw zorgde de film, met ironische commentaar van de Italiaanse acteur Stefano Sibaldo (Perry Rhodan – SOS aud dem Weltall) voor een schrijnend sociaal verslag van de stand van de wereld.
Africa Addio was het sluitstuk van Jacopetti en Prosperi en wordt gezien als hun meesterwerk. De film laat het Afrika zien van de jaren zestig, achtergelaten door de koloniale heersers en verscheurd door stammenstrijd. Executies van mensen en (beschermde) dieren zijn orde van de dag, terwijl in Kaapstad de blanke inwoner van Zuid-Afrika op het strand ligt te luieren. Terecht werd er vol afschuw gereageerd in de wereld op de misstanden in Afrika.
Hoewel de films van Jacopetti en Prosperi de deuren openden voor series als Faces of Death en andere dubieuze navolgers, werden de films in de jaren zestig wel degelijk sociaal geaccepteerd. De muziek voor Mondo Cane kreeg zelfs een Oscar ® nominatie en zowel Mondo Cane als Africa Addio wonnen de prestigieuze David di Donatello Award, de belangrijkste Italiaanse filmprijs, voor beste productie. Hoewel sommige critici de film afslachtten vanwege de sensationele beelden, staan de documentaires en haar vervolgen tegenwoordig in hoog aanzien.
Toch blijft het advies: Niet voor kijkers met een zwakke maag. . .
