Cristine Balarine - The place where mountains are cathedrals _ XL large original abstract painting






Είναι κάτοχος πτυχίου στην ιστορία της τέχνης και μεταπτυχιακού τίτλου στη διαχείριση τεχνών και πολιτισμού.
| 270 € | ||
|---|---|---|
| 250 € |
Προστασία Αγοραστή Catawiki
Η πληρωμή σας είναι ασφαλής μαζί μας μέχρι να παραλάβετε το αντικείμενό σας.Προβολή λεπτομερειών
Trustpilot 4.4 | 122115 κριτικών
Βαθμολογήθηκε με Άριστα στο Trustpilot.
Cristine Balarine, The place where mountains are cathedrals _ XL large original abstract painting, ακρυλικό, πρωτότυπο, 2025, ύψος 110 cm, πλάτος 145 cm, Ιταλία, με χειρόγραφη υπογραφή.
Περιγραφή από τον πωλητή
Ο Τόπος όπου τα Δάση είναι Καθεδρικοί ναοί προκαλεί μια παρουσία. Είναι λιγότερο ένας πίνακας με δέντρα και φως παρά μια διαλογική σκέψη για το τι είναι ιερό στον φυσικό κόσμο. Βλέπω το δάσος ως μια αρχιτεκτονική του πνεύματος, με τους πυλώνες του να υψώνονται προς τον ουρανό, τις canopies να σχηματίζουν θολωτές οροφές, και τη σιωπή να κρατάει περισσότερα από την απουσία. Χιλιάδες χρόνια, το δάσος είναι ένας χώρος σεβασμού, όπου η συνηθισμένη πράξη του να στέκεσαι ακίνητος γίνεται προσευχή.
Αυτά που δείχνει ο πίνακας είναι η αρχαία, σχεδόν ξεχασμένη σχέση μας με τη φύση ως καταφυγίο. Πριν από το πέτρινο και το βιτρό, οι άνθρωποι βρήκαν υπέρβαση κάτω από κλαδιά, ποτάμια και αστέρια. Το να περπατάς ανάμεσα σε αυτά τα δέντρα είναι να εισέρχεσαι σε λατρεία χωρίς λόγια, να θυμάσαι ότι το ιερό δεν περιορίζεται σε κτίρια, αλλά αναπτύσσεται από το ίδιο το χώμα.
Η εργασία μας καλεί να θυμόμαστε: ο σεβασμός δεν διαχωρίζεται από την οικολογία. Το να προστατεύεις τα δάση δεν είναι μόνο μια πράξη διατήρησης, αλλά και αφοσίωσης — φροντίζοντας το θυσιαστήριο της ίδιας της ζωής. Με αυτόν τον τρόπο, το έργο τέχνης δεν αφορά απλώς την ομορφιά ή τον θαυμασμό, αλλά την αίσθηση του ανήκειν. Υποδηλώνει ότι δεν είμαστε επισκέπτες σε αυτόν τον καθεδρικό ναό· είμαστε μέρος της κοινότητας του, δεσμευμένοι στους κύκλους του φωτός, της αποσύνθεσης και της ανανέωσης.
Ιστορία πωλητή
Ο Τόπος όπου τα Δάση είναι Καθεδρικοί ναοί προκαλεί μια παρουσία. Είναι λιγότερο ένας πίνακας με δέντρα και φως παρά μια διαλογική σκέψη για το τι είναι ιερό στον φυσικό κόσμο. Βλέπω το δάσος ως μια αρχιτεκτονική του πνεύματος, με τους πυλώνες του να υψώνονται προς τον ουρανό, τις canopies να σχηματίζουν θολωτές οροφές, και τη σιωπή να κρατάει περισσότερα από την απουσία. Χιλιάδες χρόνια, το δάσος είναι ένας χώρος σεβασμού, όπου η συνηθισμένη πράξη του να στέκεσαι ακίνητος γίνεται προσευχή.
Αυτά που δείχνει ο πίνακας είναι η αρχαία, σχεδόν ξεχασμένη σχέση μας με τη φύση ως καταφυγίο. Πριν από το πέτρινο και το βιτρό, οι άνθρωποι βρήκαν υπέρβαση κάτω από κλαδιά, ποτάμια και αστέρια. Το να περπατάς ανάμεσα σε αυτά τα δέντρα είναι να εισέρχεσαι σε λατρεία χωρίς λόγια, να θυμάσαι ότι το ιερό δεν περιορίζεται σε κτίρια, αλλά αναπτύσσεται από το ίδιο το χώμα.
Η εργασία μας καλεί να θυμόμαστε: ο σεβασμός δεν διαχωρίζεται από την οικολογία. Το να προστατεύεις τα δάση δεν είναι μόνο μια πράξη διατήρησης, αλλά και αφοσίωσης — φροντίζοντας το θυσιαστήριο της ίδιας της ζωής. Με αυτόν τον τρόπο, το έργο τέχνης δεν αφορά απλώς την ομορφιά ή τον θαυμασμό, αλλά την αίσθηση του ανήκειν. Υποδηλώνει ότι δεν είμαστε επισκέπτες σε αυτόν τον καθεδρικό ναό· είμαστε μέρος της κοινότητας του, δεσμευμένοι στους κύκλους του φωτός, της αποσύνθεσης και της ανανέωσης.
