US Army M1A1 Carbine Maintenance Manual - infantry - Airborne - Ranger - Folding stock - 1942

Σπάνιο επίσημο εγχειρίδιο του αμερικανικού στρατού από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, σχετικό ειδικά με το διάσημο M1 Carbine. Περισσότερες από 135 σελίδες με πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία και πλούσιες εικόνες/σχέδια· συντήρηση, χρήση, πυρομαχικά, ανταλλακτικά, σκοποβολή κ.ά. Υπέροχο σπάνιο αντικείμενο και εξαιρετικά εικονογραφημένο για τη συλλογή σας από WW2 αμερικανικά αντικείμενα, δεν βρίσκετε εύκολα αυτό το εγχειρίδιο! Σε πολύ καλή κατάσταση για την ηλικία του - δείτε τις φωτογραφίες, καθώς αποτελούν μέρος της περιγραφής.


Ιστορία του M1 Carbine.
Το M1 carbine με το μειωμένης ισχύος φυσίγγι .30 δεν είχε αρχικά σκοπό να λειτουργεί ως κύριο όπλο για τους πεζικάριους μαχητές, ούτε ήταν συγκρίσιμο με πιο ισχυρά τυφέκια επίθεσης που αναπτύχθηκαν αργότερα στον πόλεμο. Ωστόσο, ήταν σαφώς ανώτερο από τα υποπολυβόλα διαμετρήματος .45 που χρησιμοποιούνταν τότε, τόσο σε ακρίβεια όσο και σε διείσδυση,[10] και το ελαφρύτερο φυσίγγι των .30 επέτρεπε στους στρατιώτες να μεταφέρουν περισσότερα πυρομαχικά. Ως αποτέλεσμα, το carbine άρχισε σύντομα να διανέμεται ευρέως σε αξιωματικούς πεζικού, Αμερικανούς αλεξιπτωτιστές, μη-διοικητές, μεταφορείς πυρομαχικών, παρατηρητές πυροβολικού και άλλους στρατιώτες γραμμής.[35] Τα πρώτα M1 carbines παραδόθηκαν στα μέσα του 1942, με προτεραιότητα αρχικά στους στρατιώτες στην Ευρωπαϊκή Θεατρική Επιχειρήσεων (ETO).

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, μια τυπική εταιρεία πεζικού του αμερικανικού στρατού είχε στη διάθεσή της συνολικά 28 M1 carbines. Η διοίκηση της εταιρείας είχε στη διάθεσή της εννέα όπλα (για τον διοικητή της εταιρείας, τον εκτελεστικό αξιωματικό, τον πρώτο λοχία, τον λοχία εστιατορίου, τον λοχία εφοδιασμού, τον τροβαδούρο και τρεις αγγελιοφόρους), το πυροβολαρχιακό τμήμα είχε στη διάθεσή του δεκαέξι carbines (για τον ηγέτη της πυροβολαρχίας, τον λοχία πυροβολαρχίας, δύο αγγελιοφόρους της πυροβολαρχίας στο γραφείο της πυροβολαρχίας, έναν αγγελιοφόρο σε κάθε από τα δύο γραφεία των τμημάτων όλμων και πολυβόλων, και δέκα για τους μεταφορείς πυρομαχικών των όλμων και των πολυβόλων), και οι τρεις λόχοι τυφεκίων είχαν από ένα (για τον διοικητή του λόχου).

Το M1 carbine κέρδισε γενικά υψηλά σχόλια για το μικρό του μέγεθος, το ελαφρύ βάρος και την πυροβολική του ισχύ, ειδικά από τους στρατιώτες που δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν ένα πλήρους μεγέθους τυφέκιο ως το κύριο όπλο τους. Ωστόσο, η φήμη του στη μάχη στην πρώτη γραμμή ήταν ανάμεικτη και άρχισαν να εμφανίζονται αρνητικές αναφορές με τις αερομεταφερόμενες επιχειρήσεις στη Σικελία το 1943, και αυξήθηκαν κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου και του χειμώνα του 1944.

Στη θεατρική περιοχή Ασιατο-Ειρηνικού, στρατιώτες και αντάρτες που επιχειρούσαν σε πυκνή ζούγκλα με μόνο περιστασιακή επαφή με τον εχθρό επαίνεσαν το καραμπίνι για το μικρό του μέγεθος, το ελαφρύ βάρος και την πυροβολική δύναμη. Ωστόσο, στρατιώτες και πεζοναύτες που συμμετείχαν σε συχνούς καθημερινούς πυροβολισμούς (ιδιαίτερα αυτοί που υπηρετούσαν στις Φιλιππίνες) διαπίστωσαν ότι το όπλο είχε ανεπαρκή διείσδυση και δύναμη διακοπής. Ενώ οι σφαίρες του καραμπίνι εύκολα διείσδυαν το μπροστινό και πίσω μέρος των κράνων από ατσάλι, καθώς και την θωράκιση σώματος που χρησιμοποιούσαν οι ιαπωνικές δυνάμεις της εποχής, αναφορές για την αποτυχία του καραμπίνι να σταματήσει εχθρικούς στρατιώτες, μερικές φορές μετά από πολλαπλές χτυπήματα, εμφανίστηκαν σε ατομικές αναφορές μετά την επιχείρηση, μεταπολεμικές αξιολογήσεις και ιστορικά αρχεία υπηρεσιών τόσο του Αμερικανικού Στρατού όσο και των Πεζοναυτών.

Η αποκλειστική χρήση από το καριοφίλι πυρομαχικών με μη διαβρωτικό πυροκροτητή διαπιστώθηκε ότι ήταν ιδανική από στρατιώτες και προσωπικό οπλισμού που υπηρετούσαν στον Ειρηνικό, όπου η διάβρωση του κάνουλα ήταν σημαντικό πρόβλημα με τους διαβρωτικούς πυροκροτητές που χρησιμοποιούνταν σε όπλα διαμετρήματος .30-06. Ωστόσο, στη ευρωπαϊκή θεατρική περιοχή, μερικοί στρατιώτες ανέφεραν ανεπιτυχείς πυροδοτήσεις που αποδίδονταν σε εισροή υγρασίας στο μείγμα του μη διαβρωτικού πυροκροτητή.