Starożytny Egipt Shabti. 11,5 cm wysokości. Późny okres, 664–332 p.n.e. Figurka - 11.5 cm

Ushabti

Starożytny Egipt, Okres Późny, 664 - 332 p.n.e.

Fajans

ROZMIAR: Wysokość 11,5 cm

POCHODZENIE: Kolekcja prywatna, Londyn, lata 70.

Dobrze, zobacz zdjęcia.

Fajansowe uszebti ma precyzyjnie wymodelowane detale twarzy, warkoczową brodę, prążkowaną trójdzielną perukę, dłonie i motyki. Figura ma cokół i tylny filar.

Życie pośmiertne Egiptu było postrzegane jako lustro świata rzeczywistego, w którym zarówno dobro, jak i zło miały swoje miejsce. Ci, którzy byli niesprawiedliwi lub źli, byli potępiani na wieczność, podczas gdy sprawiedliwi cieszyli się wygodnym życiem podróżując z bogiem słońca. Nawet wtedy, zmarli tak błogosławieni, byli zobowiązani do spełniania ludzkich obowiązków i potrzeb, tak jak musieli to robić za życia. Ich potrzeba posiadania jedzenia i napoju w życiu pośmiertnym była dla nich stałym zmartwieniem. Jeśli byli zobowiązani pracować na Polach Aaru, w Królestwie Umarłych, jako członkowie społeczeństwa, które było hierarchią rządzoną przez bogów, wszyscy – mężczyźni i kobiety, panowie i słudzy, królowie i królowe – musieli być chętni do uprawy, siania i zbioru plonów.

W świecie żywych te podstawowe zadania produkcji wykonywały niższe klasy społeczne. Aby uniknąć tego losu, Egipcjanie szukali magicznego rozwiązania: stworzyli jedną lub więcej swoich figur, aby móc je przekazać emisariuszom panującego boga Ozyrysa, gdy ci wzywali zmarłego do wypełnienia jego obowiązków. Te figurki, umieszczone pośród przedmiotów pochówkowych w grobie, były obrazami, które przedstawiały zarówno pana, jak i sługę.

Są znane pod nazwą ushabti, termin pochodzący od sabty lub shabty, wywiedziony od Sawab, którego znaczenie odpowiada greckiemu słowu „persea”, świętemu drzewu, z którego drewna starożytni Egipcjanie zaczęli produkować te epitafialne figurki. To w okresie Trzeciego Okresu Przejściowego, w dynastii XXI, około 1080 roku p.n.e., zaczęto używać terminu wsbty, czyli „ushebty”. Od tego momentu nazwa „ushabti” wywodząca się od czasownika wsb oznaczającego „odpowiadać”, była używana do określenia „tego, kto odpowiada”.

Ushabti zaczęli być wykorzystywani podczas pochówków w starożytnym Egipcie od czasów Pierwszego Okresu Przejściowego. Ich użycie wzrosło w Środkowym Państwie, kiedy to Egipcjanie zaczęli zapisywać zaklęcie w Tekstach Papirusowych, numer 472, tak aby ushabti odpowiadało na wezwanie: „Uzasadniony N. mówi „O ushabti, przeznaczone dla N., jeśli N. zostanie wezwany do wykonania jakiejkolwiek pracy, lub gdy N. zlecono nieprzyjemne zadanie, tak jak dla każdego człowieka na jego obowiązek, masz powiedzieć „Jestem tutaj”. Jeśli N. zostanie wezwany do czuwania nad tymi, którzy tam pracują, orzą nowe pola, aby rozbić ziemię, lub przewożą piasek łodzią z wschodu na zachód, powiesz „Jestem tutaj”. Uzasadniony N.

To zaklęcie lub wyznanie zostało wyryte na ushabti, więc w większości przypadków wygląda na to, że jest wyryte. Od Nowego Państwa wprowadzono wiele innowacji. Rozpoczęły się przykłady tekstów zaczęły się szerzyć. Niektóre z nich były dość dłuższe teksty z Rozdziału VI Księgi Umarłych. Mimo to, w wielu przypadkach tekst po prostu wskazuje imię zmarłego lub podstawowe wyznanie, z imieniem członka rodziny lub pełnionymi funkcjami.

Ushabtisi początkowo byli wykonani głównie z wosku, później z drewna, a pod koniec Średniego Państwa pojawili się w kamieniu. Od Nowego Państwa materiałem numer jeden była fajans. Wiemy, że produkowano je w dużych ilościach dzięki zachowanym formom, a w niektórych przypadkach grawerowane teksty były niet finished, ponieważ brakowało nazwiska właściciela. Najbardziej popularną formą była postać mumii, aż do wprowadzenia pod koniec XVIII dynastii figur ozdobionych codziennym ubiorem. Wiele z nich niosło narzędzia do pracy na polu, takie jak kosz, motyka czy kilof, jako odniesienie do zadania, które miało czekać je w zaświatach, jako symboliczna representacja ich pana. Ikonografia, teksty, materiały, kolory i ich umiejscowienie w grobie mogły sugerować inne znaczenia symboliczne.

Czasami umieszczano je w drewnianych skrzynkach, które mogły być proste lub z ozdobami. W Nowym Państwie zaczęto je umieszczać w miniaturowych sarkofagach.

Podczas gdy na początku uważano je za replikę zmarłych, w Nowym Królestwie i później, uszebti zaczęto postrzegać jako sługi lub formę niewolników, i z tego powodu produkowano je masowo. Były zarówno kobiety, jak i mężczyźni, w tym specjaliści w różnych dziedzinach. Czasami podlegały nadzorowi nadzorców, którzy wyróżniali się używaniem kiltonu. Tak było w przypadku faraona Tutanchamon'a: miał na rozkaz trzysta sześćdziesiąt pięć uszebtów, po jednym na każdy dzień roku; trzydzieści sześć nadzorców, po jednym na każdą grupę dziesięciu robotników; i dwunastu głównych nadzorców, po jednym na każdy miesiąc roku. Łącznie w innych świecie było czterysta trzynaście sług. Obawa przed koniecznością wykonywania tych zadań, które zmarłym nakazywał Osiris, sprawiała, że w niektórych pochówkach znajdowały się nawet uszebti, które miały działać jako zastępcy lub substytuty, w razie potrzeby, za głównych.

To logiczne, że żaden faraon nie chciałby osobiście wykonywać tego rodzaju zadania, dlatego w odpowiednim momencie odczytywano wypowiedź napisanym na ciele ushabti, aby ten przedmiot otrzymał życie i mógł odpowiedzieć na wezwanie, zastępując faraona w pracy.