Louis Racine : Oeuvres De Mr. L. Racine De l'Académie Royale des Inscriptions & Belles Lettres .... A Amsterdam, Chez Marc Michel Rey, 1750. 4 delen in 2 banden. 8o: (8 met portret)268, (4)366, (2,XXIV)288, (4)200 p. Origineel half leder (wat afgesleten). Platten, randen en hoekjes wat afgesleten. Met een plaat. Binding goed. Papier hier en daar verkleuringen of oude vochtkringen. ** Louis Racine (geboren op 6 november 1692, Parijs ; overleden 29 januari 1763, Parijs) was een Franse dichter uit het tijdperk van de Verlichting . De tweede zoon en het zevende en laatste kind van de gevierde tragische toneelschrijver Jean Racine . Hij was van kinds af aan geïnteresseerd in poëzie, maar werd door de dichter Boileau ervan weerhouden er zijn carrière van te maken, omdat het geschenk in twee opeenvolgende generaties nooit heeft bestaan. . In 1719 werd Racine echter lid van de Académie des Inscriptions en publiceerde in 1722 zijn eerste grote gedicht, La Grâce . Maar vanwege de jansenistische inspiratie van het gedicht blokkeerde kardinaal de Fleury , eerste minister van Lodewijk XV , de toegang van de dichter tot het gedicht. de Académie Française , en in plaats daarvan werd Racine ertoe aangezet de post van inspecteur-generaal van belastingen in Marseille in de Provence te aanvaarden . Hoewel hij poëzie bleef schrijven, werkte Racine de volgende 24 jaar als belastinginspecteur in verschillende provinciesteden en trouwde in 1728. Zijn belangrijkste gedicht, La Religion , waarin hij ervoor zorgde verdere beschuldigingen van het jansenisme te vermijden , werd gepubliceerd in 1742. Uiteindelijk trok hij zich in 1746, op 54-jarige leeftijd, terug uit de overheidsdienst en keerde terug naar Parijs, waar hij zich aan zijn schrijven wijdde. In november 1755 verloor hij zijn enige zoon en zijn schoondochter toen ze tijdens hun huwelijksreis in Cadiz in Spanje werden weggevaagd door de tsunami van de aardbeving in Lissabon . Deze tragedie, herdacht door de Franse dichter Écouchard -Lebrun [3] zou Racine's geest hebben gebroken. Hij verkocht zijn grote bibliotheek, stopte met schrijven en wijdde zich nu aan de beoefening van religie. Het was rond deze tijd dat Racine zijn laatste gepubliceerde werk schreef, een essay over het beroemde wilde kind van het 18e-eeuwse Frankrijk, Marie-Angélique Memmie Le Blanc, over wie hij had geïnterviewd en waarover hij had geschreven in zijn filosofische gedicht L'Épître II sur l'homme (1747) ( Tweede brief over de mens ). Louis Racine werd door Voltaire , de belangrijkste Franse intellectueel van zijn tijd, gekarakteriseerd als le bon versificateur Racine, fils du grand Racine ("de goede versifier Racine, zoon van de grote Racine"). [1] Zijn Oeuvres complètes (volledige werken) werden in zes delen verzameld en in 1808 in Parijs gepubliceerd. Zijn tijdgenoten zeiden dat hij een zeer aantrekkelijke, bescheiden man was die oprecht vroom was en zeven talen vloeiend sprak.