Carel Lodewijk Dake de Jonge (geboren op 4 april 1886 in Schaarbeek ; † 6 december 1946 in Batavia ) was een Nederlandse schilder , etser en tekenaar . Hij begon bij zijn eigen vader, de kunstenaar Carel Lodewijk Dake senior. Hij was van 1908 tot 1911 leerling van Evert Pieters , Arnold Marc Gorter en Heinrich Martin Krabbé in de kunstenaarskolonie Laren (Noord-Holland) . Hij kwam in 1912 naar Indonesië en woonde en werkte op Java, Bali en Sumatra. Hij heeft aan vele tentoonstellingen op Java deelgenomen. Hij schilderde in olieverf en aquarellen, schetste (pen en pastel) en etste vooral landschappen en oosterse stadsgezichten en tempels, onder meer in Bangkok, vlakbij de Mekong, in Cambodja, in de Borobudur en anderen. In 1915 werkte hij in San Francisco aan drie grote diorama's die Indonesië uitbeeldden voor de Panama-Pacific International Exposition in San Francisco, VS. Voor dit werk ontving hij een gouden medaille. Van deze diorama's bevindt er één zich in het Palace of Fine Arts in San Francisco en de andere twee bevinden zich in het Philadelphia Museum. Hij stierf op 60-jarige leeftijd als gevolg van een ongeval in Batavia.