Het boek Autopsie in zwart/wit met de foto's van Gert Weigelt is van uitzonderlijke kwaliteit qua vormgeving en de getoonde foto's. De foto's weerspiegelen zowel de vorm van de choreograaf als de expressiviteit van de dansers in nauwkeurig geobserveerde danssequenties. Daarnaast ontwikkelt Gert Weigelt een uitbundige artistieke verbeelding in vrije werken die in samenwerking met de dansers in de studio tot stand komen. Hij maakt precies onderscheid tussen toneelfotografie, die een reproducerend statement is van de choreografie, en een quasi vertaling van de beweging naar het medium fotografie, dat wordt gevormd door het moment. Zijn studiowerken zijn vrije artistieke interpretaties waarmee hij – zelf een actieve danser – verwijst naar het werk van Richard Avedon, Irving Penn, Guy Bourdin en Helmut Newton. De Nederlandse choreograaf Hans van Manen en Robert Mapplethorpe, die voor het eerst in Amsterdam (Europa) exposeerden, hadden een sterke invloed op hem. Al deze visuele suggesties testte hij praktisch fotografisch op de producties van het Nederlands Dans Theater (Den Haag). Verdere inspiratiebronnen voor Gert Weigelt zijn de modefotografen Guy Bourdin, Helmut Newton en choreograaf Pina Bausch. Afkomstig uit het theater zit het ensceneren in zijn bloed en op de foto's zijn veel thema's en referenties (waaronder schilderkunst) terug te zien en hij citeert onder meer Bruce Nauman en Robert Mapplethorpe. Net als hij toont hij ook naaktdansen in zijn studiowerken, ontleedt en autopseert hij de blootstelling (naakte lichamen) als projectieoppervlak voor zijn gedepersonaliseerde producties. Zijn stellingen zijn "de anonieme beeldverklaring is voorbeeldiger en betekenisvoller" dan op veel gebieden van de kunst (geschiedenis, zie Glyptotheken) en de "Zeitgeist op zichzelf produceert overeenkomsten in het artistieke perspectief en uiterlijk". Wat voor hem echter belangrijk is, is de serieuze benadering van het ontwerpen van thema's en motieven. In de kunstfilosofische reflectie is de beeldtitel een belangrijk onderdeel van de fotografie en stelt de kijker in staat verregaande associaties te maken. Een belangrijk boek voor dansfotografie, dat in zijn open vormgeving artistiek recht doet aan de getoonde groepen werken en het denken over dansfotografie en haar artistieke mogelijkheden stimuleert. Deze opmerkelijke publicatie is een belangrijke bijdrage aan verdere vertogen over de stilistische varianten van studiofotografie van dans en lichaam en hun relatie tot bijvoorbeeld Robert Mapplethorpe. Dit kunstenaarsboek geeft invulling aan de claim dat kunst nieuwe perspectieven creëert en culturele discussie mogelijk maakt.