oorsprong: In de 14e en de 15e eeuw brak de pest uit en de oorzaak van deze epidemie werd bij het aardewerk gezocht door de overlevenden. Aardewerk zou niet hygiënisch zijn en dat is de reden dat veel keramiek in die eeuwen werd vernietigd. Na het jaar 1500 werd het Majolica een soort van opnieuw uitgevonden. Er werd aardewerk geproduceerd in Toscane en Umbrië waarbij Orvieto en Perugia een belangrijke rol speelden. Tegenwoordig is Deruta het epicentrum van de beste kwaliteit Italiaans keramiek. Je herkent de stijl van Deruta uit duizenden. Bij majolica is de scherf meestal rood vanwege het ijzergehalte van de klei. (zie ook foto van onderkant van de karaf). Om de concurrentie van porselein met zijn levendige kleuren het hoofd te bieden, werd rond het midden van de eeuw vanuit Noordwest-Europa het proces van de derde bakgang geïntroduceerd. Na de traditionele twee bakgangen bij 950°C werd het verglaasde oppervlak beschilderd met kleuren die bij zulke hoge temperaturen zouden zijn afgebroken, en voor een derde keer gebakken bij een lagere temperatuur, ongeveer 600-650°C. Zo werden nieuwe levendige kleuren geïntroduceerd, met name rood en verschillende roze tinten verkregen uit goudchloride. Aangenomen wordt dat Ferretti in Lodi, in Noord-Italië, een van de eersten was die deze techniek in Italië introduceerde. Lodi-majolica had al in het tweede kwart van de 18e eeuw een hoog niveau bereikt. Met de introductie van de derde bakgang werd een verfijnde productie van majolica gedecoreerd met naturalistische bloemen ontwikkeld Deze karaf is afgewerkt met deze naturalistische bloemen in mooie heldere kleuren. Er is ook de reliefvorm zoals toegepast bij sgraffito voelbaar. Elk geproduceerd stuk is telkens uniek daar elk stuk handgemaakt is.