Fraai werkje van de grote IJsselschilder Voerman. Inclusief de nieuwe lijst meet t 39x32 Achterop voorzien van atelierstempel van Voermans nalatenschap. En een zegel van kleindochter Edu Voerman met no 43 Voerman trouwde op 1 oktober 1889 in Amsterdam met Anna Henriette Gezina Verkade (Anna) Verkade,[4] dochter van Ericus Gerhardus Verkade - oprichter van het bedrijf Verkade in Zaandam - en Eduarda Thalia Koning. Anna Verkade had hij leren kennen via haar broer Jan Verkade (de latere religieuze schilder pater Verkade) die enkele jaren zijn 'leerling' was geweest in Amsterdam. Het getrouwde stel verhuisde al snel naar Hattem, waar ze eerst op een krappe boven-etage moesten wonen met hun eerste zoon Jan Voerman jr. (1890-1976), de latere schilder en vooral bekend geworden als illustrator van vele Verkade-plaatjes. Omdat Jan Verkade uit Hattem vertrok naar de Nabis-groep in Frankrijk schonk hij het jonge gezin zijn huis aan de Kerkstraat in Hattem[bron?]; hier werd hun tweede zoon Tijs Voerman (1891-1970) geboren, die later tekenaar werd. Nu pas had Voerman zelf zijn eerste atelierruimte in Hattem, waar hij met goed licht kon schilderen. Zelf noemde Voerman deze tijd zijn 'theoretische periode', waarin hij ernaar streefde een zo groot mogelijke zuiverheid in gevoelsuitdrukking te bereiken. In 1892 kwam F. Tessaro van kunsthandel Frans Buffa en Zonen uit Amsterdam op bezoek om zijn recente werken te bekijken; in 1894 organiseerde deze een solo-tentoonstelling van zijn werk in de toonzaal van Arti et Amicitiae.[1] Kort daarop werd Voerman uitgenodigd om deel te nemen aan de allereerste Biënnale; hij zond twee werken in.[1] Wonen aan de IJssel bewerken In 1895-96 liet Voerman door architect De Bazel een sober en stoer huis ontwerpen voor op een stuk grond dat hij inmiddels bezat, aan de Geldersedijk in Hattem vanwaar hij een weids uitzicht had over de rivier de IJssel met zijn uiterwaarden en honderden koeien die erin graasden. Vanaf die tijd schilderde Voerman zijn vele IJsselgezichten - in verfijnde, bleke kleuren onder hoge wolkenluchten. Zijn eerste zoon, Voerman junior, kreeg in datzelfde jaar zijn eerste schildersdoos, wat hij als kind al als een opdracht en een zekere 'last' ervoer. In 1897 liet Voerman senior achter in de grote tuin een aparte werkplaats bouwen, zodat hij zich genoeg kon afzonderen van het gezin met inmiddels vijf kinderen. De eerste verdieping met groots IJssel-uitzicht werd zijn eigen domein; zoon Jan zou later de benedenverdieping als werkplek krijgen.[5] Buffa organiseerde voor hem een tweede solo-tentoonstelling in Amsterdam; door een recensent werd zijn werk omschreven als 'de klassieke apotheose van het Impressionisme'. In 1898 volgde opnieuw een tentoonstelling, ter ere van de kroning van koningin Wilhelmina. Beide exposities bezorgden Voerman veel waardering; kunstkopers kwamen hem vervolgens zelf persoonlijk opzoeken in zijn atelier te Hattem.[1] Na 1900 bewerken Vanaf 1902 diende zich een nieuw onderwerp bij Voerman aan: bosgezichten, door hemzelf ook wel 'bosjes' genoemd. Hij schilderde deze ter plekke in het bos rondom Hattem, bij de Trijselenberg en op het landgoed Molecaten. Rond 1904 begon Voerman een tijdlang uitsluitend met olieverf te experimenteren en maakte daardoor weinig definitieve werken; hij wilde in de olieverf een vergelijkbare transparantie bereiken als in zijn aquarellen op papier. Een paar jaar later breidde Voerman zijn eigen grondgebied aan de IJssel verder uit, en er werden enkele ateliers bijgebouwd. Tussen 1910 en 1917 schilderde hij verscheidene onderwerpen, zoals bosjes, bosranden, heggen, en ook allerlei variaties op zijn bekende thema 'De IJssel'. In 1925 werd door een windhoos van enkele kilometers breed een groot deel van Borculo vernietigd. Dit was voor Voerman aanleiding om een serie expressionistische doeken en panelen te schilderen, waarin felgekleurde luchten (boven Hattem) het drama van Borculo illustreerden; deze doen denken aan het werk van de vroegere Engelse schilder William Turner. In 1929 maakte hij opnieuw bos-studies in het bosje van juffrouw Jonker, gelegen rond het huis Velthuys, dat ook door architect De Bazel was gebouwd. Zijn ogen werden langzamerhand slechter; in 1935 was hij niet meer in staat om te schilderen. Tijdens de aanvang van de Tweede Wereldoorlog werd de oude Voerman nog naar Wezep geëvacueerd; terug in Hattem stierf hij daar op 25 maart 1941