Tijdens de donkere dagen van de Tweede Wereldoorlog vond er een hartverscheurende gebeurtenis plaats die diepe sporen naliet in het leven van je grootmoeder. Ze zat op de Sint-Lutgardis school in Mortsel waar ze haar dagen doorbracht met haar klasgenootjes onder het toeziend oog van de nonnen. Op een gewone schooldag bereikte een verontrustende boodschap de school: de Amerikaanse luchtmacht zou bombardementen uitvoeren in de omgeving. Paniek greep de hele school bij de keel. De nonnen, haastten zich om de kinderen naar de veiligheid van de kelder te brengen. Maar je grootmoeder, vastberaden en eigenwijs als ze was, weigerde toe te geven aan de angst. Ze besloot tegen het advies van de nonnen in om in het klaslokaal te blijven, een keuze die later haar leven zou redden. Terwijl ze in het lokaal bleef zitten, zag je grootmoeder hoe een van de nonnen een raam opende, nietsvermoedend voor de ramp die op het punt stond te gebeuren. Plotseling, zonder waarschuwing, werd de school getroffen door een bom. Alles werd zwart om haar heen. Ze hoorde de angstaanjagende geluiden van kinderen die vastzaten onder het puin, waaronder zijzelf. Na een tijd in duisternis, doemde er eindelijk hulp op. Duitse soldaten begonnen het puin weg te halen en te zoeken naar overlevenden. Uiteindelijk vonden ze je grootmoeder, nog steeds vastberaden maar gewond. Ze werd naar het ziekenhuis gebracht, waar ze niet alleen fysiek herstelde, maar ook moest leren omgaan met de trauma's die ze had doorstaan. Het was het dodelijkste bombardement in de Benelux van WOII. De koningin bracht haar een bezoek om haar moed te erkennen, een moment van troost te brengen in een tijd van chaos en verlies. Het nieuws dat ze de enige overlevende was van de school, moet als een verpletterende klap zijn gekomen. De vondst van de schoolbel, een symbool van hoop te midden van verlies, was een herinnering aan de onvoorstelbare gebeurtenissen die zich hadden afgespeeld. Het was een herinnering aan degenen die niet meer bij hen waren, maar nooit vergeten zouden worden.