Curzio Inghirama - Ethruscarum antiquitatum fragmenta 1637 Eén van de bekendste archeologische fraudes uit de 17e eeuw en daarna, alles gedocumenteerd in deze eerste druk, rijkelijk geïllustreerd.... Curzio Inghirama (1614-1655) - Ethruscarum antiquitatum fragmenta, quibus urbis Romae aliarumque gentium primordia, mores et res gestae indicantur, a Curtio Inghiramio reperta Scornelli prope Vulterram - FLORENCE, 1637 - 298 pp ( laatste pagina's index ontbreken, gaat tot 'G' ) - softcover met perkamenten rug - tekstueel compleet ,rijkelijk geïllustreerd met talloze houtsneden & kopergravures. De 4 uitv. gravures/tabellen ontbreken, verder compleet - afm. : 34 x 26 cm Licht vlekkerig. Rug met lichte slijtage. Binnenwerk over het algemeen fris en schoon. Stevig papier. Bijna elk blad met illustraties. Curzio Inghirami werd geboren in Volterra in een illustere familie met banden met het Huis van de Medici. In 1637 publiceerde hij in Ethruscarum antiquitatum fragmenta (Frankfurt, 1637) de artefacten die hij naar verluidt in 1634-35 had ontdekt nabij het landgoed van zijn familie in Scornello, een heuveltop nabij de stad Volterra. Curzio, die toen negentien jaar oud was, groef een kleine capsule op, gemaakt van was, hars, pek, haar en modder, met daarin oude geschriften die zogenaamd in een niet te ontcijferen Etruskisch schrift en in het Latijn waren geschreven. De ontdekking van dit artefact, genaamd 'scarith', werd gevolgd door honderden soortgelijke andere, die allemaal verslagen en profetieën bevatten die rond 62 v. Italië tot de val van Etrurië door de Romeinen in de eerste eeuw voor Christus. Deze teksten, de topografie van Volterra en verschillende objecten – zoals een lamp en een incompleet beeldje – zijn door het hele boek heen weergegeven in houtsneden en gravures. In werkelijkheid werden de ontdekkingen op ingenieuze wijze verzonnen door Inghirami, geïnspireerd door de vervalser van Etruskische oudheden Annio da Viterbo (1437-1502). Kort na de publicatie ontstond er een debat over de authenticiteit ervan, waarbij wetenschappers uit heel Europa betrokken waren. Velen pleitten voor de authenticiteit van deze Etruskische artefacten, daarbij verwijzend naar het feit dat Inghirami ten tijde van de ontdekking een te jonge antiquair was om een ​​vervalsing te bedenken; en dat hij ze niet kon ontcijferen; en ook dat toen er opnieuw naar de plek werd gezocht, er bovendien soortgelijke artefacten werden opgegraven, waar ze kennelijk al lang hadden gelegen. Ondanks de eruditie van de vervalser verraadden de ware artefacten uit de oudheid echter de moderne verzameling van deze scariths. Hoewel ze niet-ontcijferbare unciaalletters bevatten, toegeschreven aan onontdekte oude Etruskische karakters; het was moeilijker om de aanwezigheid van kleine cursieve letters te verdedigen, omdat ze niet werden gebruikt in de leeftijd die eraan was toegewezen; daarnaast stonden er stippen op de letter i, een gebruik dat pas in de elfde eeuw werd beoefend. De stijl is overgenomen uit het Latijn van de Psalmen en het brevier. De Etruskische taal werd in de verkeerde richting en op papier geschreven, terwijl alle klassieke Romeinse historici hebben beweerd dat de Etrusken hun annalen op linnen schreven. Het werk werd voor het eerst publiekelijk aan de kaak gesteld in Méric Casaubons 'A treatise of use and custome' (Londen, 1638). Leo Allatius heeft definitief aangetoond dat alle teksten nep waren in zijn polemische Animadversiones in antiquitatum etruscarum fragmenta (Parijs, 1640), een werk van aanzienlijk belang voor de ontwikkeling van de codicologie. Niettemin bleef Inghirami pleiten voor de authenticiteit van zijn werk en publiceerde hij in 1645 een reactie. In 1985 werden de scarith gestolen door dieven die ze voor authentieke documenten aanzagen. Ondanks dat het nep was, had dit werk de verdienste dat het ‘de aandacht van de geleerden vestigde op de Etruskische archeologie, en anticipeerde op de verheffing van de cultuur van deze beschaving en de anti-Romeinse houding die kenmerkend is voor de Etruskische Etruscologie uit de XVIIIe eeuw. ( bron: wikipedia)