Jan Toorop - Adoratie 'of ' De Goddelijke Liefdesgang', Brugge ‘Als eens de ziel opgaat tot God’ O, Vader, zend hoog de zang Van zielen zacht-innig verlang…. Zend hooger de ziel als vuren Van vreugde-oplaaiende uren.. Zend de ziel in haar Zonneland… Soms is leven als wetende peinzing In avond-verlaten land.. Soms als nachtschip in eenzame stranding In laaiende zielenbrand… En wijd Liefde spreidend haar Luchten Als wieken van adelaar, En nimmer ’n Einde te duchten, En nimmer de weemoed-baar… Eerst Smacht als smaadlijk nacht-gejoel,- Met schorre stam ver echo-krijt, In wee verwijt-gevoel… En ziele-doem diep openrijt… En ach, Smart roert haar stugge zinnen niet… Maar met ’n koud en dorverkoeld gelaat, Zegt zij haar naakt-geboren najaarslied… En acht, de ziel gebukt als grijsaard, gaat.. En oogen, die niet sluiten willen, Blad-huiver handen in den nacht,