Ενδιαφέρουσα συλλογή από τρία αρχαία δαχτυλίδια από μπρούντζο με προστατευτικές και ταξιδιωτικές - Δαχτυλίδι φυλαχτό - Συλλογή τριών δαχτυλιδιών.

Τρία ινδουιστικά tribal δαχτυλίδια από μπρούντζο και κερί Πέρσας, Ινδία, 19ος αιώνας.

Λατρεία που αποτελείται από τρία σπάνια tribal και εθνογραφικά δαχτυλίδια από χαλκό που χυτεύτηκαν με τη μέθοδο της χαμένης κερί, αυθεντική έκφραση της λαϊκής και tribal κουλτούρας της Ινδίας. Τα δείγματα, διαφορετικά ως προς την τύπο και τη λειτουργία, μοιράζονται μια ισχυρή συμβολική και τελετουργική αξία που υπερβαίνει την απλή διακοσμητική πτυχή, καθιστώντας τα αντικείμενα talismanic που σχετίζονται με την προστασία, την πνευματικότητα και την κοινοτική ταυτότητα.
Ο πρώτος δακτύλιος, ο μεγαλύτερος, είναι ένας παραδοσιακός δακτύλιος αντίχειρα (bichiya) που χαρακτηρίζεται από ένα έντονο κεντρικό ημισφαιρικό όγκο, ένα στοιχείο αποτρεπτικό που συνδέεται με τη γονιμότητα, την ενεργειακή ζωτικότητα και την προστασία. Η επιφάνεια παρουσιάζει μια αρχαία πατίνα και ελαφρά φθορά, συνεπή με μια παρατεταμένη χρήση στον χρόνο.
Ο δεύτερος δακτύλιος παρουσιάζει μια πολύπλοκη αρχιτεκτονική με διπλό mandir ή διπλή pagoda, με στιλιζεϊκές πύργους και διακοσμήσεις με κόμβους, σαφής υπενθύμιση στους ινδουιστικούς ναούς και στην έννοια του ιερού άξονα, και πρέπει να ερμηνεύεται ως τελετουργικός-φυλαχτό δακτύλιος για το χέρι, προορισμένος να προκαλεί πνευματική προστασία και σύνδεση με το θείο.
Ο τρίτος δακτύλιος, επίσης για το χέρι, χαρακτηρίζεται από μια ανθοστολισμένη κορώνα με στιλιζαρισμένα μοτίβα με ηλιακούς και μανταλικούς χαρακτήρες, σύμβολα κοσμικής αρμονίας, αναγέννησης και κυκλικότητας, και είναι το μοναδικό δείγμα χωρίς υποστήριξη.
Η τεχνική της καλουπώσεως με κερί και απώλεια, η ελεγχόμενη μορφολογική ανωμαλία και η φυσική πατίνα του χαλκού επιβεβαιώνουν μια χειροτεχνική, προ-βιομηχανική, φυλετική παραγωγή. Η πιο πιθανολογούμενη γεωγραφική προέλευση είναι η κεντρική και βορειοδυτική Ινδία, ιδιαίτερα οι φυλετικές περιοχές του Ρατζαστάν, Madhya Pradesh, Gujarat εσωτερικό και Maharashtra, περιβάλλοντα στα οποία αυτοί οι δακτύλιοι ήταν αναπόσπαστο μέρος του τελετουργικού ενδύματος και της καθημερινής ζωής.
Η πιθανή χρονολόγηση ολόκληρου του σετ είναι τον 19ο αιώνα. Η κατάσταση διατήρησης είναι γενικά καλή, με σημάδια φθοράς και οξείδωσης που συμφωνούν με την ηλικία και τη χρήση, γεγονός που ενισχύει την αυθεντικότητά του και τη λαογραφική γοητεία του.
Ο λόττο, θεωρημένος ως ενότητα, αντιπροσωπεύει μια σημαντική μαρτυρία της ινδουιστικής φυλετικής τέχνης και της συμβολικής αξίας που αποδίδεται στο κόσμημα ως μέσο προστασίας και πνευματικότητας.