Stephanus Blancardus [Steven Blanckaert; Steven Blankaart] - Anatomia Reformata Sive Concinna Corporis Humani Dissectio, Ad Neotericorum mentem adornata. [.] - 1695

Μεγάλο οκτάβο: [12]+759+[14] σελ., 83 πλάκες. Αυτές είναι οι πλάκες I-LXVII, A-H και AA-II. Κανένα αντίγραφο δεν περιέχει πλάκες που να αντιστοιχούν σε λεζάντες για τέσσερις πλάκες στο «Παράρτημα» και το «Extractum».

Το συχνά απουσιάζον χαραγμένο τίτλο/πρόσθιο φύλλο είναι παρόν.

Στην αρχική πλήρη δερματόδετη βιβλιοδεσία από vellum, με κομψό σκελετό. Υπάρχει ελαφριά θαμπάδα σε όλο το κείμενο (ποιότητα χαρτιού και μελάνης) και μικρές φθορές, αλλά γενικά είναι ένα πολύ ευχάριστο αντίγραφο σε όμορφη βιβλιοδεσία.

Η έκδοση του 1695 του Anatomia Reformata Sive Concinna Corporis Humani Dissectio αποτελεί ένα από τα πιο επιδραστικά ιατρικά έργα της Ολλανδικής Χρυσής Εποχής, συγγραφέας του οποίου είναι ο εξέχων ιατρός και ανατόμος Steven Blankaart.

Ο Blankaart, γνωστός για τα προσβάσιμα ιατρικά εγχειρίδιά του και τη δέσμευσή του στην πρακτική διδασκαλία, επιδίωξε να παρουσιάσει την ανθρώπινη ανατομία με μια μορφή ευθυγραμμισμένη με τους σύγχρονους «νεωτεριστές», ή εκσυγχρονιστές, απομακρυνόμενος από τις πιο σχολαστικές παραδόσεις.

Το ανατομικό μέρος του όγκου είναι αξιοσημείωτο για την συστηματική οργάνωσή του, την συνοπτική γραφή και την ενσωμάτωση ανατομικών εικονογραφήσεων ως εκπαιδευτικό εργαλείο. Σε αντίθεση με παλαιότερα ρεμπετικά έργα της Αναγέννησης—πολλά από τα οποία βασίζονταν σε κλασικές αρχές—το κείμενο βασίζεται στις προόδους προσωπικοτήτων όπως ο William Harvey και το ευρύτερο δίκτυο ιατροχημικών και πειραματικών ιατρών που διαμορφώνουν την ευρωπαϊκή ιατρική πρακτική. Ο στόχος του Blankaart δεν είναι απλώς περιγραφικός· δίνει έμφαση στην σαφήνεια και την κλινική χρησιμότητα, αντανακλώντας τις ανάγκες των ιατρών, χειρουργών και φοιτητών που ολοένα και περισσότερο βασίζονται σε γνώση από διατομές παρά σε κληρονομημένη διδασκαλία.

Εξίσου σημαντικό είναι και το επιστημονικό δοκίμιο που προστίθεται, De Balsamatione Nova Methodus, στο οποίο ο Blankaart περιγράφει τη καινοτόμο διαδικασία του για την ταρίχευση. Εδώ διαφέρει έντονα από τις παραδοσιακές μεθόδους ταφής και διατήρησης, προτείνοντας μια τεχνική που ο ίδιος ισχυρίζεται ότι είναι εντελώς πρωτοποριακή. Η συζήτηση του έργου συνδέεται με την πειραματική κουλτούρα που προάγεται από τις επιστημονικές εταιρείες, ιδίως το περιβάλλον που εμπνεύστηκε από τη Royal Society, η οποία ενθάρρυνε την πρακτική πειραματική εργασία και τη διάδοση νέων μηχανικών και χημικών μεθόδων. Η συμβολή του Blankaart αντικατοπτρίζει αυτό το πνεύμα καινοτομίας, εφαρμόζοντας χημική λογική σε έναν τομέα που επί μακρόν κυβερνούσε η τεχνική μυστικότητα.

Πρόκειται για μια επεκταμένη έκδοση που εκδόθηκε πρώτη φορά το 1687. Μια πλήρης αντίγραφο, με ηλικιακό τόνο σε όλο το μήκος.