Anton von Werner (1843-1915) deutscher Maler (u.a. Kaiserproklamation!) - Eigenhändiges Albumblatt mit Spruch - 1893

Άντον φον Βέρνερ (1843-1915), Γερμανός ζωγράφος (μεταξύ άλλων, ανακήρυξη αυτοκράτορα!).

- Χειρόγραφο άλμπουμ με τη φράση «Όπου κάθεται κάποιος / Πρέπει ο άλλος να μετακινηθεί».
Το υδατογράφημα βλέπε εικόνες.

- ημερομηνία Βερολίνο, Φεβρουάριος 1893

Ο Αντόν Αντρέα von Werner (* 9 Μαΐου 1843 στο Φρανκφούρτη (Οντέρ)· † 4 Ιανουαρίου 1915 στο Βερολίνο) ήταν Γερμανός ζωγράφος. Άφησε πίσω του ιστορικές εικόνες ζωγραφισμένες με φωτογραφική ακρίβεια και μέχρι σήμερα αναπαραγόμενες, που απεικονίζουν γεγονότα της εποχής του. Ο πολυάσχολος καλλιτέχνης και πολιτικός της τέχνης θεωρείται στην γερμανική ιστορία της τέχνης, και λόγω της απόρριψής του της Μοντέρνας Τέχνης, ως κύριος εκπρόσωπος του Βίλχελμινισμού.

Από τα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα, δημιουργήθηκαν ως αναθέσεις πολλά πορτρέτα πριγκίπων, στρατιωτικών, διπλωματών, πολιτικών και καλλιτεχνών, ανάμεσά τους αρκετά γνωστά πορτρέτα του Bismarck, από τα οποία εκείνο του 1888, ο Bismarck στο τραπέζι του Bundesrat, βρίσκεται στο κτίριο του Reichstag στο Βερολίνο και ανήκει στη Γερμανική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία. Οι παραγγελίες για την απεικόνιση ιστορικών γεγονότων, όπως η ίδρυση του [Schwarzen Adler-]Τάγματος, τις πραγματοποίησε με δυσφορία, επειδή δεν μπορούσε να πορτρέταρε ο ίδιος τους απεικονιζόμενους. Τα σκίτσα που δημιούργησε στον πόλεμο χρησιμοποίησε και πολλά χρόνια αργότερα για τη γενική του ζωγραφική: το 1886 δημιουργήθηκε το 'Πολεμικός αιχμάλωτος' και το 1894 το 'Στο στρατόπεδο πριν το Παρίσι' – και τα δύο είναι σκηνές από τη ζωή των στρατιωτών, γεμάτες επιθυμία για ειρήνη, που διαδόθηκαν ευρέως μέσω αναπαραγωγών.

Για τον Βερολινέζικο Καθεδρικό ναό, ο Werner σχεδίασε το 1900 τα οκτώ ψηφιδωτά πεδία στην κυκλική στέγη, που απεικονίζουν τις Ευλογίες του Όρους, τα ψηφιδωτά πορτρέτα των τεσσάρων Ευαγγελιστών στις κόγχες των αψιδωτών πεσσών και τα τρία παράθυρα του ιερού στην αψίδα με τα αντίστοιχα παράθυρα των αψιδωτών καλοριών.

Φιλική σχέση είχε ο Werner με τον Adolph von Menzel, τον οποίο θαύμαζε ως τον μεγαλύτερο, και, από την ημέρα του Καρσρούης, με τον λαϊκό συγγραφέα Emil Frommel.

Το 1887, ο ιδιωτικός σύλλογος Berliner Künstler Werner εκλέχθηκε πρόεδρος. Ο Werner ενεργούσε συνειδητά ως εκπρόσωπος των Βερολινέζων και Γερμανών καλλιτεχνών, κάτι που, λόγω της αυστηρής του άποψης για την τέχνη, απειλούσε την ενότητα του συλλόγου. Στον πρώτο τουConflict το 1892, ο σύλλογος αντιμετώπισε την ίδρυση της Elf, μιας μοντέρνας καλλιτεχνικής ομάδας που υποστηρίχθηκε από διακεκριμένους καλλιτέχνες όπως ο Max Liebermann, η οποία εξέθετε ξεχωριστά από το ετήσιο σαλόνι που διοργάνωναν ο σύλλογος και η Ακαδημία. Όταν τον Νοέμβριο του 1892, ο καλλιτεχνικός σύλλογος επέτρεψε σε έναν προ-εξπρεσιονιστή ζωγράφο, τον Edvard Munch, μια έκθεση, αυτό προκάλεσε άμεσα έντονες κριτικές από τα μέλη. Σε μια επειγόντως συγκληθείσα γενική συνέλευση, η πλειοψηφία ψήφισε υπέρ του κλεισίματος της έκθεσης και της απομάκρυνσης της επιτροπής έκθεσης, με αποτέλεσμα ένα μέρος της μειοψηφίας να ιδρύσει αυθόρμητα την Ελεύθερη Καλλιτεχνική Ένωση. Ο Werner, ως πρόεδρος, δεν συμμετείχε στην ψηφοφορία, αλλά χρησιμοποίησε τη σύγκρουση που ακολούθησε για την απομάκρυνση των αντιπάλων του, Hugo Vogel, Franz Skarbina και August von Heyden, από το διδακτικό προσωπικό της Σχολής Καλών Τεχνών. Τα επόμενα χρόνια, η πολιτική έκθεσης του Werner οδήγησε στη δημιουργία της Berliner Secession.

Στη Δυτική Γερμανία, ο Golo Mann το 1958 τον συνέκρινε με τον Paul Heyse, τον Felix Dahn και τον Karl von Piloty, στους οποίους απέδωσε «Επιγονετικότητα», «αργοπορημένο κλασικισμό», «ψευδής Αναγέννηση» και «κανένα αυτόνομο στυλ».

Αυτό που έμεινε αναμφισβήτητα από τον Werner είναι οι «ζωγραφισμένες αναφορές με σημαντική αξία για την τεκμηρίωση», όπως η ακόμη ευρέως γνωστή Κήρυξη του Αυτοκράτορα, αν και τα διαφορετικά περιεχόμενα μηνύματα που εμφανίζονται στις διάφορες εκδοχές της έχουν πλέον ξεχαστεί.



Δείτε τις εικόνες!

Εγγυόμαστε την αυθεντικότητα!