Hervé Guibert - Photographe - 2011

Εξαιρετικό αντίτυπο αυτού του βιβλίου φωτογραφιών του Hervé Guibert. 222 σελίδες και 250 ασπρόμαυρες φωτογραφίες, εισαγωγικό κείμενο στα γαλλικά από τον Jean-Baptiste Del Amo. Ανθεκτική σκληρόδετη βιβλιοδεσία με μια φωτογραφία κολλημένη στο εξώφυλλο και ένα κείμενο του Hervé Guibert τυπωμένο ανάγλυφα στο τέταρτο της εξώφυλλου. Σε άριστη κατάσταση, σχεδόν καινούργιο.

Ο Hervé Guibert (1955 – 1991), συγγραφέας, φωτογράφος, κριτικός φωτογραφίας στην εφημερίδα Le Monde σε ηλικία 22 ετών, πέθανε από AIDS σε ηλικία 36 ετών. Το 2011, το Maison européenne de la photographie διοργάνωσε την πρώτη μεγάλη αναδρομική έκθεση του φωτογραφικού έργου του Hervé Guibert, με τίτλο «Οι φωτογραφίες του, ταυτόχρονα μινιμαλιστικές και συγκινητικές, υφαίνουν μια μοναδική οπτική ποίηση, όπου το προσωπικό συγχωνεύεται με το καθολικό. Στο έργο του, το ορατό συναντά το αόρατο, και κάθε σκιά. Το έργο του Guibert, αν και βαθιά προσωπικό, εξερευνά παγκόσθι θέματα όπως η αγάπη, η μοναξιά, η ασθένεια και ο θάνατος. Διαγνωσμένος με HIV το 1988, χρησιμοποίησε την τέχνη του για να εκφράσει τον αγώνα του και τις σκέψεις του σχετικά με την ανθρώπινη κατάσταση. Ο Hervé Guibert, συγγραφέας, φωτογράφος και ευαίσθητος μάρτυρας της εποχής του, μεταμόρφωσε κάθε λήψη σε ένα παράθυρο στον εσωτερικό του κόσμο. Οι φωτογραφίες του, ταυτόχρονα μινιμαλιστικές και συγκινητικές, υφαίνουν μια μοναδική οπτική ποίηση, όπου το προσωπικό συγχωνεύεται με το καθολικό. Στο έργο του, το ορατό συναντά το αόρατο, και κάθε σκιά γίνεται πρόσκληση για σκέψη σχετικά με την ευθραυστότητα της ύπαρξης. Το έργο του Guibert εντάσσεται σε μια προσέγγιση που εκτιμά την ατέλεια και το εφήμερο. Βρίσκει την ομορφιά σε απλά στοιχεία: ένα φθαρμένο τραπέζι, μια ήπια σκιά ή μια έντονη ρυτίδα. Ο Guibert δεν επιδίωκε να εντυπωσιάσει. Προσκαλούσε σε περισυλλογή. Οι φωτογραφίες του καλούν σε σιωπηλή, σχεδόν διαλογιστική σκέψη, όπου κάθε θεατής βρίσκει μια αντανάκλαση των δικών του εμπειριών. Η επιλογή του για ασπρόμαυρο αντικατοπτρίζει μια φιλοσοφία περισσότερο παρά μια αισθητική. Το απαλό φως, οι απλοί καδραρίσματα και οι λεπτομέρειες που ξεχωρίζουν δίνουν στα έργα του βάθος διαλογιστικό. Ο Guibert δεν αναζητούσε την τέχνη της επιτήδευσης. Αποκαλύπτει μια ωμή και συχνά συγκινητική αλήθεια μέσα από το φακό του.

Ένα πορτρέτο μεγέθους φυσικού ανοίγει και κλείνει την έκθεση της MEP το 2011. Αυτή η εικόνα νεότητας σε χρώματα τραβήχτηκε από τον φίλο του, τον φωτογράφο Bernard Faucon. Ο συγγραφέας εμφανίζεται όπως στον μύθο του: αιώνιος έφηβος με πρόσωπο καλυμμένο από ξανθές μπούκλες, με μια σχεδόν υπερφυσική ομορφιά. Στον Guibert, η ζωή και το έργο ήταν πάντα άρρηκτα συνδεδεμένα. Το «εγώ» ήταν η πρώτη ύλη του, το πεδίο πειραματισμού του. Ανάμεσα σε αυτές τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες, με ευαίσθητες φως και σκιές, οι αυτοπροσωπογραφίες είναι άφθονες. Αλλά ο Hervé Guibert αποφεύγει περισσότερο παρά αποκαλύπτεται: το σοβαρό βλέμμα αποστρέφεται το βλέμμα, η σιλουέτα είναι συχνά θολή. Πιο πολύ μιλούν οι άλλες εικόνες του. Για τον συγγραφέα όπως τον βλέπει, με ένα γραφείο, μια γραφομηχανή, μια βιβλιοθήκη. Και για τον ρομαντικό ονειροπόλο που είναι: ανοιχτά βιβλία, διαφανείς μπάλες, λουλούδια, κούκλες σχηματίζουν έναν μελαγχολικό κόσμο, όπου τα αντικείμενα φορτίζονται με συμβολισμούς συχνά σκοτεινούς. Από ένα λευκό σεντόνι, μια σιταρίνα, ο Guibert απολαμβάνει να δημιουργεί ένα νεκρώσιμο ένδυμα με προφητικά στοιχεία. Αλλά το μεγάλο ερώτημα που διαπερνά όλο το φωτογραφικό έργο του Guibert είναι αυτό της ιδιωτικότητας. Με τις λήψεις του, άλλοτε αυθόρμητες, άλλοτε στημένες, μιλάει για τον κόσμο του, την καθημερινότητά του, το περιβάλλον και τις σχέσεις του, με έντονο συναισθηματικό και νοσταλγικό φορτίο. Είναι λοιπόν τόποι (οι δρόμοι Vaugirard, Moulin Vert, Raymond-Losserand, Santa Catarina, το σπίτι στο νησί της Ήλβης), διαμερίσματα, δωμάτια, κρεβάτια, καρέκλες, βιβλιοθήκες, γραφεία, τόποι κατοικημένοι και αποτυπωμένοι στη φιλμ. Αντικείμενα καθημερινής χρήσης, στυλό Mont-Blanc, παλιά γραφομηχανή Royal, πίνακες, βιβλία, λουλούδια, γίνονται ήρωες προσωπικών νεκρικών στιγμών, στιγμές αιωρούμενες ανάμεσα στην ιδιωτική και την καθολική. Αλλά είναι και σώματα και πρόσωπα. Γονείς, φίλοι, εραστές, που μπροστά στην κάμερα γίνονται χαρακτήρες. Τυχαία, συναντά κανείς γνωστά πρόσωπα: την Isabelle Adjani, με την οποία είχε μια ιδιαίτερη σχέση, τον φιλόσοφο Michel Foucault, που έπαιξε μεγάλο ρόλο στη ζωή του, τον φωτογράφο Hans-Georg Berger, τον σκηνοθέτη Orson Welles ή τον σκηνογράφο Patrice Chéreau, με τον οποίο συνεργάστηκε. Ακόμα και άγνωστα πρόσωπα, που η συναισθηματική τους φόρτιση συνδέεται με το λογοτεχνικό του έργο: τον Thierry, το T. των μυθιστορημάτων του, την αγάπη της ζωής του που γνώρισε το 1976, ή τον Vincent, έναν έφηβο δεκαπέντε ετών που τον μαγεύει, και που αποτέλεσε την πηγή του μυθιστορήματός του Fou de Vincent, και πολλούς άλλους εραστές, φωτογραφημένους πριν ή μετά τον έρωτα. Όπως και το λογοτεχνικό του έργο, στο οποίο είναι ο κύριος πρωταγωνιστής, το αυτοπροσωπογραφικό ταξίδι διαπερνά και το φωτογραφικό έργο του Guibert. Με επιμέλεια και ναρκισσισμό, αυτός που ήθελε μέσω της δημιουργίας να υμνήσει την ύπαρξή του, παίζει ο ίδιος τον ρόλο, μέχρι τα πρώτα σημάδια της ασθένειας, σε συνθέσεις με φως και σκιές, σκιές και ακτίνες ήλιου, δείγμα μιας πραγματικής αίσθησης του φωτός. Μέσα από αυτό το συγκινητικό και μαγευτικό φωτογραφικό ταξίδι, καθρέφτης του λογοτεχνικού έργου του Guibert, ανακαλύπτουμε έναν είδος ημερολογίου σε εικόνες, που, μακριά από κάθε καλλιτεχνική ή φορμαλιστική αναζήτηση, αιχμαλωτίζει στιγμές πραγματικότητας.

Αντίγραφο σε άριστη κατάσταση, σχεδόν καινούργιο. Βιβλίο από τη προσωπική μου συλλογή, διατηρημένο με τη μεγαλύτερη φροντίδα. Αποστολή προστατευμένη με ενισχυμένη συσκευασία και εγγυημένη διεθνή ταχυδρομική παρακολούθηση. Σε περίπτωση πολλαπλών αγορών, υπάρχει η δυνατότητα ομαδικής αποστολής με επιστροφή των επιπλέον ποσών που καταβλήθηκαν για τα ταχυδρομικά έξοδα μέσω Paypal.

1 κιλό χωρίς συσκευασία.