Γλυπτό, Mahiṣāsuramardinī con prabhāvali a nāga, India occidentale/Deccan, XIX secolo - 19 cm - Άνοιγμα χαλκού με χαμένη κερί.

Mahiṣāsuramardinī από μπρούντζο με prabhāvali, Δυτική Ινδία (Ντεκάν), 19ος αιώνας.

Αυτό το εκλεπτυσμένο μπρούντζο με τεχνική κεριού-καστάς απεικονίζει τη θεά Mahiṣāsuramardinī, τη «Σφαγέα του δαίμονα-ταύρου» τη στιγμή της νίκης. Η μορφή, λεπτή και δυναμική, αποδίδεται με ένα μακρύ και εφαρμοστό ύφασμα που ακολουθεί τη στρέβλωση του σώματος και αναδεικνύει το προχωρημένο γόνατο· η αγάπη για το χαραγμένο ύφασμα και τις γραμμές του sari, μαλακές και συνεχείς, προσδίδουν στο έργο μια σχεδόν καλλιγραφική κομψότητα. Η θεά, απεικονιζόμενη με 8 χέρια, κρατά τα σύμβολα του πολέμου και της προστασίας· συντρίβει τον ανθρωπόμορφο άσουρα που αναδύεται από το σώμα του ταύρου, θέμα κεντρικό στην εικονογραφία της Durgā με μορφή Mahiṣāsuramardinī (βλέπε, μεταξύ πολλών μουσειακών συγκρίσεων, το μεσαιωνικό ανάγλυφο του Metropolitan Museum και τις καρτέλες της Freer|Sackler/Smithsonian). Η δομή ολοκληρώνεται με μια prabhāvali, επάνω στην οποία βρίσκεται ένα οφιδικό καπέλο (nāga) και μοτίβα φυτικών στοιχείων, με βάση σε βαθμίδες σε στιλ deccan.
Κοινωνικά, το άτομο ανήκει στο πανθέον śivaita: η Mahiṣāsuramardinī είναι μια όψη της Devī Durgā/Pārvatī, δηλαδή της Śakti (ενέργεια) του Śiva· η νίκη επί της χαοτικής δύναμης του Mahiṣa αποτελεί αλληγορία της σωτηριώδους δύναμης του θηλυκού αρχέτυπου που ολοκληρώνει και ενεργοποιεί το αρσενικό του Śiva (βλ. Devi Māhātmya και τη βιβλιογραφία για τις μορφές της Durgā· για την εικονογραφία της «Durga που σκοτώνει το βουβάλι δαίμονα» δείτε τις συνοπτικές περιλήψεις των Smarthistory και Met). Η τεχνική της συγχώνευσης είναι η παραδοσιακή της Νότιας Ινδίας και της Deccan, τεκμηριωμένη από την εποχή pāllava και βελτιωμένη στην εποχή Cōḷa.
Η κατάσταση διατήρησης είναι πολύ καλή: ελαφριά φθορά από χρήση, καφέ αποχρώσεις και υπολείμματα κόκκινο-χαλκού πατίνας στις κοιλότητες. Η prabhāvali είναι αυθεντική και διαχωρισμένη, με ακέραιες οπίσθιες ενώσεις, όπως δείχνουν οι εικόνες του πίσω μέρους. Η ποιότητα του μοντέλου, ιδιαίτερα το οβάλ πρόσωπο με υψηλό karanda-mukuṭa, η σίγουρη γραμμή του πέπλου και η ισορροπία της χορευτικής στάσης το κατατάσσουν στην περιοχή deccanese, μεταξύ τέλους του 18ου και 19ου αιώνα, με διατηρημένες μεσαιωνικές στιλιστικές επιρροές.