Αρχαία Ελληνική Κεραμικό Βell krater. 4ος αιώνας π.Χ. 27 εκ. ύψος.

Κρατήρας Bell.

Αρχαία Ελληνική, 4ος αιώνας π.Χ.

Κεραμικό.

27 εκ. ύψος και 30,2 εκ. διάμετρος.

Προέλευση: Ιδιωτική συλλογή, Carcassonne, France. Αποκτήθηκε πριν από τη δεκαετία του 1970.

Διατήρηση: Ακέραια.

Περιγραφή:

Ο κρατήρας είναι ένας τύπος ελληνικής αγγειοπλαστικής που χρησιμοποιούνταν για την περιεκτικότητα μείγματος νερού και κρασιού, με το οποίο γεμίζονταν τα κύπελλα. Μεταφερόταν στον χώρο του γεύματος και τοποθετούνταν στο πάτωμα ή σε μια πλατφόρμα, και ο σερβιτόρος χορηγούσε το υγρό με ένα κουτάλι, γεμίζοντας τα κύπελλα των καλεσμένων. Οι κρατήρες ήταν κυρίως κατασκευασμένοι από κεραμικό υλικό, αλλά και από πολύτιμα μέταλλα, και σχηματοποιούνταν σε διάφορα σχήματα σύμφωνα με την προτίμηση του καλλιτέχνη, διατηρώντας πάντα ένα πολύ ευρύ στόμιο. Τα πιο συνηθισμένα σχήματα είναι ο κίονας, το κύπελλο, η καμπάνα και οι κυλινδρικοί κρατήρες. Ο κρατήρας σε σχήμα καμπάνας, τύπος που αντιπροσωπεύεται από το δείγμα υπό μελέτη, διακρίνεται από το ανάποδο σχήμα καμπάνας και τις κοντές τόξες λαβές, στραμμένες προς τα πάνω και τοποθετημένες στην άνω μισή του δοχείου.

Στη νότια Ιταλία και τη Σικελία, την περιοχή που είναι γνωστή ως Magna Graecia, υπάρχει μια κεραμική παραγωγή που μιμείται τα αττικά ερυθρόμορφα αγγεία ήδη από τις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ. Δεν είναι γνωστό ακριβώς πώς έφτασε η ελληνική τεχνογνωσία στην Ιταλία, αν και πιθανότατα οφειλόταν στη μετανάστευση Αθηναίων τεχνιτών που έφευγαν από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο (431-404 π.Χ.). Στην πραγματικότητα, η ήττα της Αθήνας από τους Σπαρτιάτες οδήγησε στην παρακμή της αττικής παραγωγής ερυθρόμορφης κεραμικής και, ως εκ τούτου, στην παρακμή της εξαγωγής της, η οποία αναμφίβολα ώθησε την τοπική ιταλική παραγωγή. Το πρώτο εργαστήριο που ιδρύθηκε ως τέτοιο θα εμφανιστεί γύρω στο 440 στο Μεταπόντιο της Λουκανίας, και μέχρι τα μέσα του 4ου αιώνα η παραγωγή της Magna Graecia θα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Ωστόσο, τα ιταλικά εργαστήρια θα χάσουν σταδιακά την ποιότητά τους και θα εξαφανιστούν προς το τέλος του αιώνα.

Στην περιοχή της Απουλίας, βόρεια του κόλπου του Τάραντα και ανατολικά των Απεννίνων Ορέων, βρισκόταν το κύριο κέντρο παραγωγής της γραπτής κεραμικής της Μεγάλης Ελλάδας. Εκεί, αναπτύχθηκαν δύο παράλληλα στυλ στην τεχνική των κόκκινων μορφών: το ένα που ονομάζεται Απλό Στυλ και το άλλο που είναι γνωστό ως Διακοσμημένο. Το πρώτο απέφευγε τη χρήση περισσότερων χρωμάτων από το βασικό κόκκινο και μαύρο και χρησιμοποιούνταν κυρίως για μικρά αγγεία όπως ο κωδωνοειδής κρατήρας. Οι κύριοι εκπρόσωποί του ήταν οι Ζωγράφοι του Σισύφου (πρώην 420-390 π.Χ.) και του Τάρπορλι (πρώην 400-375 π.Χ.). Αυτό το πρώτο στυλ θα γίνει πιο περίπλοκο με την πάροδο του χρόνου και μέχρι τα μέσα του 4ου αιώνα π.Χ. θα είναι πολύ παρόμοιο με το Διακοσμημένο Στυλ. Το τελευταίο χρησιμοποιούνταν κατά προτίμηση για μεγαλύτερα αγγεία, όπως ελικωτούς κρατήρες, αμφορείς, λουτροφόροι και υδρίες. Οι συνθέσεις αυτού του στυλ αντιπροσώπευαν έως και είκοσι μορφές, πολλές από τις οποίες αιωρούνταν, χωρίς επίπεδο εδάφους, και συχνά οργανωμένες σε δύο ή περισσότερα μητρώα. Αυτό το δεύτερο στυλ χαρακτηριζόταν επίσης από την πλούσια χρήση χρωμάτων, ιδιαίτερα του κόκκινου, της ώχρας και του λευκού. Οι μεγάλοι δάσκαλοι του περίτεχνου στυλ ήταν οι ζωγράφοι της Ηλιούπερσιδας (πρώην 375-350 π.Χ.), του Δαρείου (πρώην 340-320 π.Χ.).

Το κόκκινο-εικονογραφημένο αγγείο ήταν ένα από τα σημαντικότερα εικονικά στιλ της ελληνικής κεραμικής. Αναπτύχθηκε στην Αθήνα γύρω στο 520 π.Χ. και χρησιμοποιήθηκε μέχρι τον τρίτο αιώνα π.Χ. Αντικατέστησε το προηγούμενο κυρίαρχο στιλ των μαύρων εικονιδίων μετά από μερικές δεκαετίες. Η τεχνική βάση ήταν η ίδια και στις δύο περιπτώσεις, αλλά στα κόκκινα εικονίδια η χρωματική αντίθεση αντιστράφηκε, με τις μορφές να τονίζονται σε σκοτεινό υπόβαθρο, σαν να φωτίζονται από θεατρικό φως, ακολουθώντας ένα πιο φυσικό σχήμα. Οι ζωγράφοι που εργάζονταν με μαύρα σχήματα ήταν αναγκασμένοι να διατηρούν τα μοτίβα καλά διαχωρισμένα και να περιορίζουν την πολυπλοκότητα της εικονογράφησης. Αντίθετα, η τεχνική των κόκκινων εικονιδίων επέτρεπε μεγαλύτερη ελευθερία. Κάθε μορφή ήταν σκιτσάριστη εναντίον ενός μαύρου υπόβαθρου, επιτρέποντας στους ζωγράφους να αποδίδουν ανατομικές λεπτομέρειες με μεγαλύτερη ακρίβεια και ποικιλία.

Η τεχνική συνίστατο στη ζωγραφική των μοτίβων στο ακόμα υγρό έργο, χρησιμοποιώντας ένα διαφανές βερνίκι που, όταν ψήθηκε, απέκτησε μια έντονη μαύρη απόχρωση. Επομένως, τα μοτίβα ήταν αόρατα πριν από το ψήσιμο, πράγμα που σήμαινε ότι οι ζωγράφοι έπρεπε να εργαστούν εξ ολοκλήρου από μνήμης, χωρίς να μπορούν να δουν το προηγούμενο έργο τους. Μόλις ψήθηκε το έργο, οι περιοχές που δεν καλύπτονταν από το λούστρο παρέμειναν με την κοκκινωπή απόχρωση του πηλού, ενώ οι γυαλισμένες, οι «βαμμένες», υιοθέτησαν ένα πυκνό και λαμπερό μαύρο χρώμα.





Σημειώσεις

Το τεμάχιο περιλαμβάνει πιστοποιητικό αυθεντικότητας.
Η εργασία περιλαμβάνει Ισπανική Άδεια Εξαγωγής (Passport for European Union) - Εάν η εργασία προορίζεται εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα πρέπει να ζητηθεί αντικατάσταση της άδειας εξαγωγής, η οποία μπορεί να διαρκέσει το πολύ 1-2 εβδομάδες.
Ο πωλητής εγγυάται ότι απέκτησε αυτό το τεμάχιο σύμφωνα με όλους τους εθνικούς και διεθνείς νόμους που αφορούν την ιδιοκτησία πολιτιστικής κληρονομιάς. Δήλωση προέλευσης που έχει δει η Catawiki.
#ΈκθεσηΣυλλεκτών25