Miguel Parra (1780–1846), Κύκλος του/της - Carnations in ceremonial repose

1. ΤΕΧΝΙΚΟ ΦΥΛΛΑΔΙΟ

Γαρίφαλα σε τελετουργική ανάπαυση

Αποδίδεται στον κύκλο του Μιγκέλ Πάρρα (Βαλένθια, 1780 – 1846)

Χρονολογία: περίπου 1825–1845

Σχολή / Στυλ: Valenciana σχολή · Καλλιτεχνικό still life με floral θέμα, μεταβατικό μεταξύ του ύστερου νεοκλασικισμού και του πρώτου ρομαντισμού.

Τεχνική: Λάδι σε καμβά

Μέτρα
• 75 × 40 εκ. (χωρίς πλαίσιο)
• 85 × 50 εκ. (με πλαίσιο)

Υποστήριξη: καμβάς με λεπτό υφαντό, παραδοσιακή προετοιμασία.

Μάρκο: Εξαιρετικό παλιό χειροποίητο πλαίσιο, πλούσια διακοσμημένο, χρυσωμένο και χειροποίητα ζωγραφισμένο, με μεγάλη διακοσμητική ποιότητα και τέλεια ιστορική ταιριάσματα με το έργο.

Κατάσταση διατήρησης: Πολύ καλή· σταθερή επιφανειακή επίστρωση, ομοιόμορφη παλαιά πατίνα, ελαφροί φθορές ανάλογες με την ηλικία και παρουσιάζει αποκαταστάσεις.

2. ΣΥΝΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Το έργο παρουσιάζει ένα κάθετο ραβδωτό μπουκέτο από γαρύφαλλα, τοποθετημένο με σχεδόν αρχιτεκτονική ισορροπία, ανεβαίνοντας από τη βάση προς ένα απαλώς διαχυμένο πράσινο φόντο, που αντιμετωπίζεται περισσότερο ως ατμοσφαιρικός χώρος παρά ως περιγραφή.

Οι γαρυφαλλιές — βαθύ κόκκινο, κρεμ λευκό, ροζ με πούδρα και ζεστό κίτρινο — χτίζονται με μια συγκρατημένη αλλά ζωηρή πινελιά, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στον όγκο των πετάλων και στη χρωματική δόνηση των άκρων τους.

Οι μίσχοι, μακριοί και εύκαμπτοι, δημιουργούν έναν κυματιστό ρυθμό που προσδίδει κομψότητα και ελαφρότητα στο σύνολο.

Εικονογραφικά, το γαρίφαλο αναφέρεται τόσο στην ισπανική λαϊκή παράδοση όσο και σε συμβολικές αξίες επιμονής, στοργής και εφήμερης ομορφιάς. Δεν πρόκειται απλώς για μια βοτανική περιγραφή, αλλά για μια contemplative still life, όπου το λουλούδι αποκτά μια σχεδόν συναισθηματική και σιωπηλή παρουσία.

Στυλ, Σχολή, Απόδοση και Αξιολόγηση

Από αισθητική άποψη, το έργο ταιριάζει με αξιοσημείωτη συνοχή στην τροχιά του Miguel Parra, ενός από τους μεγάλους δασκάλους του βωβού λουλουδιού βενετσιάνικου του πρώτου τρίτου του 19ου αιώνα.

Η σύνθεση, η διαύγεια του φόντου, η ευγένεια της χρωματικής παλέτας και η απουσία baroque τεχνημάτων παραπέμπουν άμεσα στη ζωγραφική γλώσσα του και στον άμεσο κύκλο του.

Η σύγκριση αποδεικνύεται ιδιαίτερα επίκαιρη με τα αργά λουλούδια της Parra που διατηρούνται σε θεσμικές συλλογές, όπου το λουλούδι παρουσιάζεται απομονωμένο, αξιοσέβαστο και αντιμετωπίζεται με μια ευαισθησία που προαναγγέλλει ήδη μια πιο οικεία και μοντέρνα ματιά.

Σε αυτή την έννοια, το έργο διαλογίζεται —αποστασιοποιημένα— με την ευρωπαϊκή παράδοση του είδους, από τον Jan van Huysum μέχρι τους γαλλικούς ροκοκό βάζους του δέκατου ένατου αιώνα, διατηρώντας ωστόσο έναν αυστηρό και εκλεπτυσμένο ισπανικό χαρακτήρα.

Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα εξαιρετικά αποκλειστικό κομμάτι, όχι μόνο λόγω της εικαστικής ποιότητάς του, αλλά και λόγω του ασυνήθιστου μεγέθους του, του υπέροχου αυθεντικού πλαισίου και της πειστικής του απόδοσης σε ένα καλά ορισμένο καλλιτεχνικό περιβάλλον.

Ένα έργο μεγάλης ελκυστικότητας για συλλέκτες του νεκρού δείπνου, ισπανική ζωγραφική του 19ου αιώνα ή λάτρεις των φυσικών τοπίων με ταυτότητα και μυστήριο.