After Paul Gauguin (1848–1903) - Tahitian maternity among palm trees

Μητρότητα ταϊτιανής ανάμεσα σε φοίνικες

Συμβολικός μεταϊμπρεσιονισμός / σύγχρονος πρωτογονισμός
Ζωγραφική Σχολή: Γαλλική Σχολή του Τελευταίου Αιώνα – Κύκλος του Πωλ Γκωγκέν

1. ΤΕΧΝΙΚΟ ΦΥΛΛΑΔΙΟ

Ανώνυμος, μετά τον Paul Gauguin (1848–1903)
Χρονολογία: 20ός αιώνας, πρώτη μισή
Τεχνική: Λάδι σε καμβά
Μετρήσεις: 62 × 54 εκ.
Μέτρα με πλαίσιο: 80 × 72 εκ.
Εταιρεία: Δεν ορατό
Κατάσταση διατήρησης: Καλή, με φυσική πατίνα του χρόνου και ελαφρύ διπλωμα στην δεξιά πλευρά του υφάσματος.
Μάρκο: Μάρκο από ξύλο σκαλιστό και χρυσωμένο, εμπνευσμένο από τον ιστορικισμό, με ανάγλυφη λουλουδική διακόσμηση και σκούρο εσωτερικό πλαίσιο που ενισχύει το βάθος της χρωματικής σκηνής.

2. ΣΥΝΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Το έργο απεικονίζει μια σκηνή ταϊτιανού χαρακτήρα με γυναικείες και μητρικές μορφές, διατεταγμένες σε ένα ιδανικό τοπίο, κυριαρχούμενο από πλούσια βλάστηση και επίπεδα χρώματα μεγάλης έντασης.

Στο πρώτο πλάνο ξεχωρίζει μια γυναικεία φιγούρα που κρατάει ένα παιδί, σαφής αναφορά στο θέμα της ιερότητας και της γήινης μητρότητας, επαναλαμβανόμενο στην εικονογραφία gauguiniana.

Οι μορφές εμφανίζονται ιερατικές, με έντονες περιγράψεις και απλοποιημένους όγκους, ενσωματωμένες σε έναν χώρο χωρίς ακαδημαϊκή προοπτική.

Το χρώμα —κόκκινα, υπερμαχαιρίσιο μπλε, πράσινα και ώχρα— χρησιμοποιείται περισσότερο με συμβολική αξία παρά φυσιολογική, ενισχύοντας τη πνευματική και διαχρονική διάσταση της σκηνής.

Το τοπίο λειτουργεί ως μυθικό σκηνικό, όχι περιγραφικό, προκαλώντας μια πρωτόγονη Αρκαδία.

3. Στυλ, σχολή και συγκριτική αξιολόγηση

Αυτή η ζωγραφική εντάσσεται σαφώς στον συμβολικό μετα-ιμπρεσιονισμό, μέσα στην άμεση παράδοση του Paul Gauguin και της πρωτογονιστικής γλώσσας που ανέπτυξε στη Βρετάνη και, ιδιαιτέρως, στην Ταϊτή.

Το έργο συνομιλεί με εμβληματικές συνθέσεις όπως το Maternidad ή ¿Από πού ερχόμαστε; Τι είμαστε; Πού πηγαίνουμε;, μοιράζοντας την τυπική απλοποίηση και το πνευματικό φορτίο.

Μέσω αισθητικής ομοιότητας, μπορεί να συγκριθεί με έργα του κύκλου και των μαθητών του Gauguin, καθώς και με καλλιτέχνες όπως Émile Bernard, Charles Filiger ή, σε πιο διακοσμητικό επίπεδο, με ορισμένες προσεγγίσεις του Henri Rousseau.

Πρόκειται για ένα διακοσμητικό και εμπνευσμένο κομμάτι, ειλικρινές στην προσέγγισή του ως after, με έντονη οπτική επίδραση και αξιοσημείωτη ελκυστικότητα για συλλέκτες που ενδιαφέρονται για την κληρονομιά του μοντέρνου συμβολισμού και το γαγκουινικό σύμπαν.