Stefanie Schneider - Stefanie Schneider's Minis 'White Trash Beautiful' (29 Palms, CA)

Stefanie Schneider's Minis 'White Trash Beautiful' (29 Palms, CA) - 1999 -

υπογεγραμμένο μπροστά, όχι εγκατεστημένο.
Φωτογραφίες σε χρώμα αρχειακού υλικού βασισμένες στα αρχικά Polaroids.

Ανοιχτές εκδόσεις μεγέθους Polaroid 1999-2019.
10.7 x 8.8cm (Εικόνα 7.9x7.7cm) η κάθε μία.

Άριστη κατάσταση.

Η τέχνη της Stefanie Schneider: Ένα όνειρο αντίληψης και μνήμης
Στους παράξενους και μεταβαλλόμενους κόσμους του έργου της Stefanie Schneider, υπάρχει μια ανησυχητική ομορφιά, τέτοια που δεν βλέπεται τόσο όσο βιώνεται—νιώθεται στον μυελό, κατανοείται σε αποσπάσματα. Η δική της είναι μια όχι καθαρή, αλλά αντίληψης: ένα τοπίο όπου η πραγματικότητα λυγίζει, παραμορφώνεται και γίνεται κάτι πιο κοντά σε καταστάσεις ονείρου όπου τα όρια του εαυτού και του χρόνου θολώνουν.
Οι εικόνες του είναι μια μορφή απογοήτευσης, ή ίσως μια ήπια επανεκκίνηση, μια αναγέννηση αυτού που πιστεύουμε ότι έχει χαθεί. Μέσα από το ξεθωριασμένο φακό της Polaroid, ενός μέσου που αιχμαλωτίζει τόσο την καθαρότητα όσο και την ατέλεια της μνήμης, ο Schneider μας επαναφέρει σε ό,τι βρίσκεται στην άλλη πλευρά του πέπλου. Δεν κοιτάμε απλώς την εικόνα· βρισκόμαστε μέσα σε αυτή, αιωρούμενοι στα αργά, μισοξεχασμένα στιγμιότυπα ανάμεσα στον ύπνο και την αφύπνιση.
Οι μορφές στις φωτογραφίες της — συχνά γυναίκες, τόσο εκφραστικές στην απομόνωσή τους — πλέουν μέσα σε μια έρημο τόσο κυριολεκτική όσο και ψυχολογική. Το χρώμα φαίνεται να τρεμοπαίζει σαν μια ονειρική όραση, τραβώντας μας προς μια ύπαρξη που είναι ταυτόχρονα όμορφη και τραγική. Υπάρχει μια ανδρόγυνη ποιότητα στο έργο της, μια υπόνοια ταυτοτήτων που δεν είναι σταθερές αλλά σε ροή, σαν η ανθρώπινη μορφή να είναι μια εύπλαστη ύλη, εύκολα τεντωμένη και μεταβαλλόμενη από τις δυνάμεις του χρόνου και των συναισθημάτων. Αυτές οι μορφές υπάρχουν τόσο ως άτομα όσο και ως αρχέτυπα, σαν ο θεατής να μπορεί να μπει στα παπούτσια τους και να αφήσει το εγώ πίσω, βιώνοντας τι σημαίνει να είσαι άλλος, να είσαι κάτι περαστικό, ποτέ ακριβώς εδώ αλλά πάντα στη μνήμη.
Όπως οι πιο εκλεπτυσμένοι ονειροπόλοι, ο Schneider παίζει με το χρόνο, συρρικνώνοντας το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον σε μια αιώνια στιγμή, όπου τίποτα δεν είναι μόνιμο και όλα υπόκεινται στους νόμους της impermanence. Υπάρχει μια βαθιά λύπη σε αυτό—μια επίγνωση ότι η ίδια η πράξη της μνήμης είναι μια πράξη απώλειας. Και όμως, υπάρχει και ένας παράξενος είδος απελευθέρωσης, μια ελευθερία στην αποδοχή της αναπόφευκτης φθοράς των πραγμάτων, της μεταμόρφωσης των στιγμών σε κάτι τόσο απομακρυσμένο όσο και οικείο.
Το έργο της Schneider δεν απλώς αιχμαλωτίζει τον κόσμο· τον αποσταγώνει σε κάτι πιο σουρεαλιστικό, πιο ακατανόητο. Μέσω του φακού της μνήμης και της παλέτας των ξεθωριασμένων χρωμάτων, μας μεταφέρει σε έναν τόπο όπου δεν είμαστε απλώς θεατές αλλά συμμετέχοντες, αγγίζοντας το απρόσιτο, κατανοώντας το παροδικό και—ίσως το πιο σημαντικό—θυμόμαστε την ομορφιά των πραγμάτων που δεν μπορούν να κρατηθούν.