Stefanie Schneider - White Trash Beautiful II (29 Palms, CA)

Αρχική φωτογραφία από τη Γερμανίδα φωτογράφο Stefanie Schneider (*1968), καλλιτέχνης Αριθμός αποθέματος #598.

White Trash Beautiful II (29 Palms, Καλιφόρνια)
Έκδοση: 2/10
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ: Αρχειακό C-Print
Έτος / περίοδος: 1999
ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ: 20 x 20 εκ.
σε άριστη κατάσταση

Συνέντευξη Photonews

Μαρκ Πέσκκε: Πριν από μερικά χρόνια, μετακομίσατε ολοκληρωτικά από το Βερολίνο στη Νότια Καλιφόρνια. Τι έχει συμβεί στην Καλιφόρνια από τότε; Πώς ζείτε; Και τι εργάζεστε αυτήν την περίοδο;
Η Στεφανί Σνίντερ: Τον Δεκέμβριο του 2019, όλα στη ζωή μου στο Βερολίνο άλλαξαν απροσδόκητα. Το ενοίκιο του εργαστηρίου και του στούντιό μου διπλασιάστηκε, και οι σχέσεις με τον ιδιοκτήτη έγιναν ανυπόφορες. Ήταν σαφές ότι ήρθε η ώρα να φύγω, και έτσι κάναμε—γρήγορα, αποφασιστικά. Τον Απρίλιο του 2020, επέστρεψα στο Βερολίνο για να επιβλέψω τη μετακόμιση, διασφαλίζοντας ότι όλα ήταν προσεκτικά συσκευασμένα σε δύο εμπορευματοκιβώτια forty-foot. Καθώς η πανδημία επιδεινωνόταν, η ανάγκη για την μετακόμιση αυξανόταν. Ήταν στρεσογόνο, αλλά και παράξενα ταιριαστό—μια στιγμή που αντικατόπτριζε μια μεγαλύτερη, προσωπική αλλαγή.
Το να φύγω από το Βερολίνο δεν ήταν απλώς θέμα αποφυγής των logistických προκλήσεων. Ήταν μια επιστροφή από έναν κόσμο που είχε γίνει υπερβολικά δεμένος με θόρυβο, υποχρεώσεις και προσδοκίες. Αυτή η κίνηση ήταν βαθιά στοχαστική, και αισθανόμουν σχεδόν σαν μια πράξη διεκδίκησης. Η μετακόμιση στη Νότια Καλιφόρνια ήταν περισσότερο από μια αλλαγή τοπίου· ήταν μια επιστροφή στον χώρο—χώρο για σκέψη, χώρο για δημιουργία, χώρο για απλή ύπαρξη μακριά από τον αδιάκοπο ρυθμό της σύγχρονης ζωής.
Σε αυτήν την απομόνωση, βρήκα έναν ήσυχο αντίλαλο με το έργο και τις φιλοσοφίες του Joseph Beuys. Συχνά μιλούσε για τη σημασία της απομάκρυνσης στη φύση, της αποστασιοποίησης από τις πιέσεις της κοινωνίας και για τη ζωτική σημασία της μοναξιάς ως μέσο αναγέννησης και μεταμόρφωσης. Όπως ο Beuys, απομακρύνθηκα από τον εξωτερικό κόσμο — όχι για να ξεφύγω, αλλά για να συνδεθώ με κάτι βαθύτερο. Η απομόνωση δεν ήταν για μοναξιά, αλλά για επαναπροσαρμογή σε έναν πιο αυθεντικό ρυθμό ζωής. Ήταν ένας χώρος όπου μπορούσα να ακούσω, να σκεφτώ και να εξελιχθώ χωρίς διασπάσεις.
Τα τελευταία πέντε χρόνια, ζω με αυτόν τον τρόπο—εντελώς αποκομμένος από την οικογένεια, παλιούς φίλους και τις ευρύτερες κοινωνικές δομές που κάποτε καθόριζαν τη ζωή μου. Δεν ήταν εύκολο, αλλά μου επέτρεψε μια βαθύτερη σύνδεση με τη γη, με τα ζώα που φροντίζω και με την τέχνη μου. Η γη εδώ, με την ωμότητά της, τον χώρο της και τη σιωπή της, έχει γίνει ένα είδος καμβά για το προσωπικό και δημιουργικό μου ταξίδι. Το απέραντο τοπίο της ερήμου αντικατοπτρίζει τα θέματα που εξερευνώ στη δουλειά μου: απομόνωση, αποσύνθεση, μεταμόρφωση και η passage του χρόνου. Σε αυτήν την μοναξιά, έχω διαπιστώσει ότι η δημιουργικότητά μου μπορεί να ανθίσει, χωρίς να με αποσπά ο θόρυβος του κόσμου.
Όπως ο Beuys είδε τη σύνδεση μεταξύ του εαυτού, της φύσης και της τέχνης ως ουσιώδη για τη δημιουργική εργασία, έτσι και εγώ έχω κατανοήσει ότι η αληθινή τέχνη γεννιέται από μια βαθιά αίσθηση αυτοεξάρτησης και σύνδεσης με τον φυσικό κόσμο. Σε αυτόν τον απομονωμένο χώρο, έχω βιώσει μια μορφή αλχημείας—μετατρέποντας την απομόνωση σε έμπνευση, την εγκατάλειψη σε διαύγεια. Οι μακρές ώρες με τα ζώα, η σχολαστική φροντίδα τους και η αναστοχαστική μοναξιά έχουν διαμορφώσει την πρακτική μου με τρόπους που δεν θα μπορούσα να είχα προβλέψει.
Σε αυτήν την ήσυχη, αυτοεπιβαλλόμενη εξορία, βρήκα κάτι μεταμορφωτικό — μια βαθύτερη κατανόηση των ρυθμών της εργασίας και της ζωής μου. Ζω πλήρως βυθισμένος σε αυτήν τη νέα ύπαρξη, και από αυτήν τη μοναξιά συνεχίζω να δημιουργώ, χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς τους περιορισμούς των κοινωνικών προσδοκιών. Η απομόνωση μου έδωσε τον χώρο να εξερευνήσω νέες διαστάσεις της τέχνης μου και του εαυτού μου, και είναι ένα ταξίδι που συνεχίζω. Πέντε χρόνια και μετράμε.