Jules Atarax (1985) - Don't be afraid, we are always alone II

Έργο του Βέλγου ζωγράφου Jules Atarax.

Αυτή είναι μια σκηνή που παρουσιάζεται σε 3 εκδοχές. Αυτή η έκδοση δείχνει ένα κοριτσάκι με μια μάσκα σε μια γωνία. Αυτό συνδέεται με το φως μέσω των χεριών της. Η σκηνή θέλει να δείξει τη μοναξιά, τον φόβο και αποτελεί ένα έργο του νέου κύκλου του καλλιτέχνη που θέλει να δουλέψει περισσότερο στη σκηνοθεσία.

Λάδι ζωγραφική. Μια άλλη έκδοση είναι διαθέσιμη προς πώληση.

Ο καλλιτέχνης είναι μια αντι-ποπ προσέγγιση και η παραγωγή του διαχειρίζεται αποκλειστικά από τις dantesques εκδόσεις. Παράγει κομμάτια από καθαρό πάθος. Υπάρχουν δύο μεγάλες περιοχές στη δουλειά του. Η ακατέργαστη περιοχή. Πριν το 2023 και η πιο σύνθετη και ήπια μετά το 2023.

Τα έργα τους βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές στις ΗΠΑ, την Ελβετία, την Πολωνία, τη Γερμανία, το Βέλγιο, τις Κάτω Χώρες, τη Γαλλία και την Ιταλία.

Ο Jules Atarax είναι ένας Βέλγος ζωγράφος που γεννήθηκε το 1985. Το 'Everything and Nothing' προόριζε τον καλλιτέχνη για τη ζωγραφική. Προερχόμενος από τα βάθη της Wallonia, έλαβε μια εκπαίδευση διαφορετική από αυτήν που ήταν ουσιαστικά φτιαγμένος: δημιουργία και σκέψη. Θα μπορούσαμε να τον δούμε ως έναν σύγχρονο Dante που έχει εκτοξευθεί στον δεύτερο millennium. Μετά από χρόνια πρακτικής στη γραφή, αποφάσισε το 2019 να ασχοληθεί με τη ζωγραφική.

Αυτή η ιδέα ήρθε σε αυτόν μετά από μια αντιπαράθεση με έναν αφηρημένο πίνακα του William Turner, «Τοπίο με ποταμό και κόλπο στο βάθος», στο Λούβρο. Αφού συγκινήθηκε βαθιά από τη δύναμη αυτής της αφαίρεσης, αποφάσισε ότι θα αφιερώσει το υπόλοιπο της ζωής του στη ζωγραφική. Έτσι, αποφασίζει να δουλέψει πολύ πάνω σε αυτό. Η πρακτική του στη ζωγραφική είναι ισχυρή, βρίσκεται ανάμεσα στην brut art, τον εξπρεσιονισμό και την αφελή τέχνη, αλλά προχωρά και προς την αφαίρεση, διότι παρά την προχωρημένη ηλικία του, ο καλλιτέχνης βρίσκεται ακόμα στην αρχή της πρακτικής του και πειραματίζεται πολύ.

Ο Βαν Γκογκ είπε ότι χρειάζονται χίλια καμβά και δέκα χρόνια για να γίνει κανείς καλός ζωγράφος, ο Jules Atarax γνωρίζει καλά ότι πρέπει να δουλέψει ακόμα περισσότερο. Αλλά το πόδι του είναι ήδη καλά εδραιωμένο και μπορούμε να αναγνωρίσουμε το στυλ του αρκετά εύκολα. Αυτό του χάρισε κάποια αναγνώριση και του επέτρεψε να πουλήσει μερικούς πίνακες σε όλο τον κόσμο. Η προσέγγιση και η τεχνική του τον τοποθετούν στο μέσο του τριγώνου Soutine-Basquiat-Condo, ακριβώς στο κέντρο του νεο-εξπρεσιονισμού. Ο πίνακάς του εκπέμπει πολλή δύναμη τόσο από τα χρώματα που χρησιμοποιεί όσο και από την οργισμένη χειρονομία και τις λίγες λέξεις που χρησιμοποιεί εδώ κι εκεί. Έχει αφιερώσει ιδιαίτερα τον εαυτό του στη σύνθεση των λεγόμενων «παραισθητικών» πορτρέτων που αποκαλύπτουν ό,τι κρύβεται πίσω από τη ανθρώπινη μάσκα.

Ισχυρίζεται ότι ανήκει σε πολλαπλά ρεύματα και ζωγράφους. Όπως ο Modigliani, έχει ένα ευεργετικό και πολύ ενδιαφέρον μάτι για διάφορες καλλιτεχνικές πρακτικές. Το πιο σημαντικό γι' αυτόν είναι η ειλικρίνεια της προσέγγισης, που τον οδηγεί, αν το έργο καταφέρει να απελευθερώσει την επιπλέον ψυχή του καλλιτέχνη. Πηγαίνει πολύ πέρα από την καθαρή τεχνική. Αντίθετα, μιλάει για όραμα, το οποίο προσπαθεί να εννοιολογήσει μέσω των δικών του παρατηρήσεων και γραφής, δουλεύοντας πάνω σε αυτό που ονομάζει Vitalism. Η εναλλαγή του μεταξύ γραφής και ζωγραφικής του επιτρέπει να διατηρεί ένα κριτικό μάτι στην πρακτική του.

Έχει ζωγραφίσει πάνω από εκατό καμβάδες, κυρίως ονειρικά πορτρέτα, καθώς και μια αφηρημένη σειρά που ονόμασε «Overcoming Darkness» και η οποία βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη. Η πρώτη του ατομική έκθεση «All Crazy» ήταν πολύ επιτυχής, κάτι που τον ώθησε να προχωρήσει στην προσέγγισή του και να δημιουργήσει και άλλους.