Lyne Seybel (1919-2009) - Paris, la rue Mouffetard

Λυνε ΣΕΪΜΠΕΛ (1919-2009)

Παρίσι, οδός Mouffetard

Λάδι σε καμβά
Μέγεθος πίνακα: 33 x 41 εκ.
Υπογραφή κάτω δεξιά.
Σε άριστη κατάσταση.
Χωρίς πλαίσιο
Προέλευση: Οικογένεια του καλλιτέχνη

Παραδοτέο αρχικό έργο τέχνης με τιμολόγιο και πιστοποιητικό αυθεντικότητας.
Γρήγορη, προσεκτική και ασφαλισμένη αποστολή.
Αγοράστε με αυτοπεποίθηση!

Αποστολή από 15 Αυγούστου 2025

Λυνε ΣΕΪΜΠΕΛ (1919-2009)
Το πάθος της για το σχέδιο ήταν παρόν από την παιδική ηλικία, χρησιμοποιώντας σημειωματάρια που πάντα κουβαλάει μαζί της, αποτυπώνοντας τις κινήσεις της ζωής, τα χρώματα, την ποίηση της στιγμής, το χιούμορ των ανθρώπων. Είναι μια «Γυναίκα που ποδηλατεί», «Οδός Mouffetard», «Παιδιά που παίζουν στον κήπο», «Ψαράδες που τραβούν βάρκες στην παραλία», «Ο μαύρος καθαριστής», το «Πράσινο σκάφος στη θάλασσα»...

Στη συνέχεια, ακολουθεί, ως ανεξάρτητη μαθήτρια, τα μαθήματα των Καλών Τεχνών και της Σχολής του Λούβρου, αντλεί πολλά από την Αρχαιότητα στις γκαλερί του Μουσείου του Λούβρου και περιπλανιέται στο Παρίσι σε κάθε καιρό με το καβαλέτο της.

Κατά τη διάρκεια διαφόρων ταξιδιών, συναντά τον Pierre BONNARD στο Deauville, ο οποίος ενδιαφέρεται πολύ για τα σημειωματάριά της και την ενθαρρύνει θερμά να συνεχίσει.
Στο Cannet, συναντά ξανά αυτόν τον μεγάλο δάσκαλο, με τον οποίο έχει μακρές συζητήσεις για το παιχνίδι του φωτός και των χρωμάτων, την έκφραση της ευαισθησίας της, τους ήχους της ψυχής.

Στη συνέχεια, ζωγραφίζει «Το μικρό κορίτσι του φωτός», «Το μεσημεριανό του ήλιου», «Λολίτα με κόκκινο κουλούρι», «Από την μπαλκονόπορτα του Eze-sur-Mer», «Τις όχθες του Σηκουάνα στο Bougival», «Καταιγίδα στο Honfleur», «Ο ναός του Auvers».

Παρακολουθεί την FROCHOT Academy στο Pigalle, όπου είχε εργαστεί ο TOULOUSE-LAUTREC· βελτιώνει τις δεξιότητες σχεδίου της ώστε κάθε έργο να γίνεται ένα πραγματικό μικρό έργο τέχνης από μόνο του.

Ανάμεσα στα έργα που δημιούργησε εκείνη την εποχή, μπορούμε να αναφέρουμε το «Γυμνή γυναίκα στον καναπέ», το «Η μαύρη γυναίκα», το «Αλίκη με σγουρό κότσο»...

Εργάζεται στη Grande Chaumière στο Montparnasse και ιδιαίτερα στο εργαστήρι του André LHOTE, όπου ο Henri GOETZ της παρέχει υποστήριξη. Καταλαβαίνει τις απόψεις της και τον προσωπικό της τρόπο ζωγραφικής, όπου το πλούσιο υλικό ακτινοβολεί το εσωτερικό φως ενός δομημένου θέματος, σε χρώματα που βρίσκονται σε ευτυχείς ή μερικές φορές τολμηρές αρμονίες.

Κατά τη διάρκεια των διαμονών της στη Νορμανδία, η ομίχλη που διαπερνάται από μερικές ακτίνες ήλιου πριν κατακλύσει το τοπίο την μαγεύει. Ζωγραφίζει «Boats at Barfleur», «Low Tide», «Green Boat at Saint-Vaast», «Mist in Cotentin»...

Στην Auvergne, και πιο συγκεκριμένα στο Cantal, είναι οι στρώσεις φωτεινών χρωμάτων που επικαλύπτονται και διαμορφώνουν το τοπίο: «Τα βουνά», «Πέρα από το St Urcize», «τα χωράφια», «Η αυγή στην Auvergne»…

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου εργασίας, ενθαρρύνεται να εμφανίζεται στις εκθέσεις ζωγραφικής στο Παρίσι. Γίνεται μέλος των Γαλλικών Καλλιτεχνών και των Ανεξάρτητων Καλλιτεχνών.

Τα έργα της είναι γνωστά και ζητείται να εκθέσει τόσο στο Παρίσι όσο και στις επαρχίες και στο εξωτερικό. Κατά τις διάφορες ατομικές εκθέσεις της, πάντα συγκινείται πολύ βλέποντας ότι μεταδίδει ένα μήνυμα χαράς, ευτυχίας και βαθιάς αρμονίας σε ένα κοινό όλων των εθνικοτήτων.

Στη συνέχεια, μένει όλο και πιο συχνά στη Βενετία, όπου βυθίζεται στις ομίχλες του φωτός, όπου τα παλαιά χρυσά διαδέχονται και αναμειγνύονται με το ροζ μαργαριτάρι της αυγής. Δεν είναι ασυνήθιστο να τη βλέπει κανείς, νωρίς το πρωί, με το καβαλέτο της στημένο, να αιχμαλωτίζει τις περαστικές αποχρώσεις, την ελαφρότητα του αέρα, τα διαφανή χρώματα («Dawn in Venice», «Light», «Morning San Giorgio»…). Από τώρα και στο εξής, για μερικούς, τα πρωινά θα θυμίζουν αναμφίβολα τα έργα της Lyne.

Αντίθετα, οι ζεστοί και φανταχτεροί τόνοι των ηλιοβασιλεμάτων στη Βενετία προκαλούν σε αυτήν μια έκρηξη χρωμάτων σε μια σχεδόν θεατρική σκηνή («Evening in Venice», «The Purple Gondolier», «A Camellia on the Lagoon», «Midnight Carnival», «Summer Evening on the Grand Canal», ...)

Στην Ουαβέρνη, όπου πηγαίνει κάθε χρόνο, αλληλεπιδρά με τη φύση. Τα χωράφια αποτελούν για αυτήν πηγή βαθιών συναισθημάτων, λόγω της πληθώρας, της κίνησης των χρωμάτων, της διαφάνειας του αέρα, της μουσικότητας του φωτός. Αντιλαμβάνεται με κάθε βήμα ένα τεράστιο τραγούδι που δομείται και ανέρχεται, εμποτισμένο με τρυφερότητα, αντηχήσεις και τη διαύγεια της ψυχής. Ζωγραφίζει «Καλοκαιρινό Τοπίο», «Χώματα την Άνοιξη», «Μωβ Χώματα», «Τέλος του Καλοκαιριού»....

Στην ακτή της Νορμανδίας, ξαναανακαλύπτει την ήπια μουσικότητα των χρωμάτων, τη διαφάνεια του αέρα, το ιριδίζον φως.