Roman Republic (Imperatorial). Marcus Iunius Brutus. Denarius

Ηγεμόνας: Brutus
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: Μεταφορά του Μιντ, 43-42 π.Χ.
Ονομασία: Denarius
Υλικό: Ασήμι, AR
ΜΕΓΕΘΟΣ & ΒΑΡΟΣ: 19 mm, 3,2 gr
Οπίσθιο: Ελευθερία, κεφάλι της Ελευθερίας προς τα δεξιά
ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΑ: CAEPIO BRVTVS PRO COS, λύρα ανάμεσα σε ένα βέλος και ένα κλαδί δάφνης.
REFERENCES: Crawford 501/1

Συνοδεύεται από πιστοποιητικό γνησιότητας

Ο Μάρκος Ιούνιος Βρούτος (περ. 85–42 π.Χ.) ήταν Ρωμαίος γερουσιαστής και πολιτικός, του οποίου η ζωή παραμένει ένα από τα πιο πολωτικά και δραματικά κεφάλαια στην ιστορία της ύστερης Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Καταγόμενος από τον Λούκιο Ιούνιο Βρούτο, τον ημιθρυλικό ιδρυτή της Δημοκρατίας που εξόρισε τον τελευταίο βασιλιά, ο Μάρκος Βρούτος κληρονόμησε μια βαθιά φιλοσοφική δέσμευση στη libertas—την παραδοσιακή έννοια της ελευθερίας και της γερουσιαστικής διακυβέρνησης. Παρά τον σταθερό αυτό Ρεπουμπλικανισμό, συγχωρέθηκε και ευνοήθηκε ιδιαίτερα από τον Ιούλιο Καίσαρα μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, λαμβάνοντας υψηλές τιμές όπως η διοίκηση της Γαλατίας Cisalpine και η αστική προεδρία. Η προσωπική ακεραιότητα του Βρούτου, σε συνδυασμό με τη στενή σχέση του με τον Καίσαρα—η ερωμένη του οποίου ήταν η μητέρα του Βρούτου, η Σεβερλία—έκαναν την τελική προδοσία του προς τον ευεργέτη του ακόμα πιο συγκλονιστική.

Η καθοριστική στιγμή στη ζωή του Βρούτου ήταν η απόφασή του να συμμετάσχει και τελικά να ηγηθεί της συνωμοσίας για τη δολοφονία του Ιούλιου Καίσαρα. Οδηγημένος από τον φόβο ότι η αυτοαναγγελία του Καίσαρα ως 'Dictator for Life' στις Ides του Μαρτίου, το 44 π.Χ., σήμαινε το μόνιμο τέλος της Δημοκρατίας και την επιστροφή στη μοναρχία, ο Βρούτος ανέβασε το φιλοσοφικό του καθήκον πάνω από τις προσωπικές του πιστεύω. Οι συνωμότες, που αυτοαποκαλούνταν Liberatores (Ελευθερωτές), χτύπησαν τον Καίσαρα σε μια συνεδρίαση της Γερουσίας, μια στιγμή που αιώνια αποτυπώθηκε από τη δραματική, πιθανώς μυθοπλαστική, φράση 'Et tu, Brute?'. Ωστόσο, η άμεση συνέχεια δεν έφερε την αναμενόμενη αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Αντίθετα, μια δημόσια κατακραυγή, που τροφοδοτήθηκε από την ρητορική του Μάρκου Αντωνίου, ανάγκασε τον Βρούτο και τον συνεργό του, Γάιο Κάσσιος Λονγίνος, να διαφύγουν από τη Ρώμη.

Ο Μπρούτος και ο Κάσσιος ενοποίησαν τις δυνάμεις και τα ταμεία τους στις ανατολικές επαρχίες, προετοιμάζοντας μια σύγκρουση με τη Δεύτερη Τριανδρία, που αποτελούνταν από τον Μάρκο Αντώνιο, τον Οκταβιανό (υιοθετημένο γιο και διάδοχο του Καίσαρα) και τον Λεπίδιο. Αυτή η σύγκρουση κορυφώθηκε στις αποφασιστικές Μάχες των Φιλίππων στη Μακεδονία το 42 π.Χ. Μετά την ολοκληρωτική ήττα του στρατού του στη δεύτερη μάχη, ο Μπρούτος, αρνούμενος να συλληφθεί, επέλεξε να αυτοκτονήσει. Ο θάνατός του σηματοδότησε το τελικό, μάταιο αγώνα για τη Ρωμαϊκή Δημοκρατία και άνοιξε το δρόμο για το τελικό στάδιο των εμφυλίων πολέμων, που τελικά οδήγησαν στην άνοδο του Οκταβιανού (Αυγούστου) ως πρώτου αυτοκράτορα της Ρώμης. Η κληρονομιά του Μπρούτου παραμένει πολύπλοκη, με μερικούς να τον θεωρούν τον «ευγενέστερο Ρωμαίο» που πολέμησε για την ελευθερία, και άλλους ως προδοτικό δολοφόνο.