Βρετανική σχολή (XIX) - The rocks of the sea






Ειδική στα έργα και σχέδια παλαιών δασκάλων του 17ου αιώνα με εμπειρία σε δημοπρασίες.
| 60 € | ||
|---|---|---|
| 55 € | ||
| 50 € | ||
Προστασία Αγοραστή Catawiki
Η πληρωμή σας είναι ασφαλής μαζί μας μέχρι να παραλάβετε το αντικείμενό σας.Προβολή λεπτομερειών
Trustpilot 4.4 | 123332 κριτικών
Βαθμολογήθηκε με Άριστα στο Trustpilot.
The rocks of the sea, πίνακας σε καμβά ελαιογραφία από το 1900–1910, Γαλλία, ιμπρεσιονισμός, αρχική έκδοση, χειρόγραφα υπογεγραμμένο, Βρετανική Σχολή (ΧIX), 60 × 80 εκ., πωλείται με κάδρο.
Περιγραφή από τον πωλητή
Ο πίνακας, που χρονολογείται στο τέλος του δέκατου ένατου αιώνα και πιθανότατα ανήκει στη σχολή της Αγγλίας, απεικονίζει ένα τμήμα βραχώδους ακτής που χτυπιέται από ορμητικά κύματα. Το θαλάσσιο στοιχείο δεν αποτελεί εδώ απλώς ένα φυσικό φόντο, αλλά τον πραγματικό συναισθηματικό και συμβολικό πρωταγωνιστή του έργου. Η σύνθεση βασίζεται σε μια ασταθή ισορροπία: οι σκοτεινοί και τραχείς βράχοι καταλαμβάνουν το πρώτο πλάνο ως στέρεες και σχεδόν απειλητικές μάζες, ενώ η κίνηση του νερού, που καταγράφεται στη στιγμή της πρόσκρουσης, διασπάται σε αφρούς και σπρέι που ζωντανεύουν την επιφάνεια της ζωγραφικής.
Η πινελιά φαίνεται ενεργητική και στρωματοποιημένη, περισσότερο προσεκτική στην αναπαράσταση της κίνησης παρά στη λεπτομερή περιγραφή. Αυτή η προσέγγιση αποκαλύπτει μια αισθητική του ύστερου ρομαντισμού, όπου η κληρονομιά του Turner είναι ακόμα αισθητή, αν και μετριασμένη από μεγαλύτερη προσοχή στα πραγματικά δεδομένα, χαρακτηριστικό της ώριμης βικτωριανής ζωγραφικής. Το φως, συχνά φιλτραρισμένο από ένα συννεφιασμένο ουρανό ή σε ατμοσφαιρική διάλυση, συμβάλλει στη δημιουργία μιας αίσθησης δραματικής έντασης, ενισχύοντας τη διαφορά μεταξύ των ψυχρών τόνων της θάλασσας και των γήινων των βράχων.
Κατά το συμβολικό του πρίσμα, η σύγκρουση μεταξύ νερού και πέτρας υποδηλώνει μια σκέψη σχετικά με τη σχέση μεταξύ φύσης και χρόνου, μεταξύ πρωταρχικής δύναμης και αντοχής. Σύμφωνα με την ευαισθησία του fin de siècle, το τοπίο γίνεται ένας νοητικός χώρος, μια προβολή εσωτερικών ανησυχιών περισσότερο παρά μια τοπογραφική άποψη. Η απουσία ανθρώπινων μορφών ενισχύει αυτή την ανάγνωση: ο άνθρωπος είναι αποκλεισμένος, περιθωριοποιημένος, μπροστά σε μια φύση που φαίνεται αυτόνομη και αδιάφορη.
Στο πλαίσιο της αγγλικής σχολής τέλους του 19ου αιώνα, έργα αυτού του είδους τοποθετούνται ανάμεσα στην υπέρβαση του Ρομαντισμού και τις πρώτες εκδηλώσεις του μοντερνισμού, όπου το τοπίο δεν αποτελεί πλέον απλώς αναπαράσταση, αλλά οπτική και συναισθηματική εμπειρία. Έτσι, ο πίνακας διαμορφώνεται ως μια ζωγραφική διαλογιστική προσέγγιση στο φυσικό υπερβάλλον, όπου η θάλασσα γίνεται μεταφορά αστάθειας, μεταμόρφωσης και αδιάκοπης δύναμης.
Παρόν υπογραφή προς αποκωδικοποίηση.
Το έργο αποστέλλεται με ασφαλή συσκευασία, συμπεριλαμβανομένου του σύγχρονου κάδρου της εποχής.
Ο πίνακας, που χρονολογείται στο τέλος του δέκατου ένατου αιώνα και πιθανότατα ανήκει στη σχολή της Αγγλίας, απεικονίζει ένα τμήμα βραχώδους ακτής που χτυπιέται από ορμητικά κύματα. Το θαλάσσιο στοιχείο δεν αποτελεί εδώ απλώς ένα φυσικό φόντο, αλλά τον πραγματικό συναισθηματικό και συμβολικό πρωταγωνιστή του έργου. Η σύνθεση βασίζεται σε μια ασταθή ισορροπία: οι σκοτεινοί και τραχείς βράχοι καταλαμβάνουν το πρώτο πλάνο ως στέρεες και σχεδόν απειλητικές μάζες, ενώ η κίνηση του νερού, που καταγράφεται στη στιγμή της πρόσκρουσης, διασπάται σε αφρούς και σπρέι που ζωντανεύουν την επιφάνεια της ζωγραφικής.
Η πινελιά φαίνεται ενεργητική και στρωματοποιημένη, περισσότερο προσεκτική στην αναπαράσταση της κίνησης παρά στη λεπτομερή περιγραφή. Αυτή η προσέγγιση αποκαλύπτει μια αισθητική του ύστερου ρομαντισμού, όπου η κληρονομιά του Turner είναι ακόμα αισθητή, αν και μετριασμένη από μεγαλύτερη προσοχή στα πραγματικά δεδομένα, χαρακτηριστικό της ώριμης βικτωριανής ζωγραφικής. Το φως, συχνά φιλτραρισμένο από ένα συννεφιασμένο ουρανό ή σε ατμοσφαιρική διάλυση, συμβάλλει στη δημιουργία μιας αίσθησης δραματικής έντασης, ενισχύοντας τη διαφορά μεταξύ των ψυχρών τόνων της θάλασσας και των γήινων των βράχων.
Κατά το συμβολικό του πρίσμα, η σύγκρουση μεταξύ νερού και πέτρας υποδηλώνει μια σκέψη σχετικά με τη σχέση μεταξύ φύσης και χρόνου, μεταξύ πρωταρχικής δύναμης και αντοχής. Σύμφωνα με την ευαισθησία του fin de siècle, το τοπίο γίνεται ένας νοητικός χώρος, μια προβολή εσωτερικών ανησυχιών περισσότερο παρά μια τοπογραφική άποψη. Η απουσία ανθρώπινων μορφών ενισχύει αυτή την ανάγνωση: ο άνθρωπος είναι αποκλεισμένος, περιθωριοποιημένος, μπροστά σε μια φύση που φαίνεται αυτόνομη και αδιάφορη.
Στο πλαίσιο της αγγλικής σχολής τέλους του 19ου αιώνα, έργα αυτού του είδους τοποθετούνται ανάμεσα στην υπέρβαση του Ρομαντισμού και τις πρώτες εκδηλώσεις του μοντερνισμού, όπου το τοπίο δεν αποτελεί πλέον απλώς αναπαράσταση, αλλά οπτική και συναισθηματική εμπειρία. Έτσι, ο πίνακας διαμορφώνεται ως μια ζωγραφική διαλογιστική προσέγγιση στο φυσικό υπερβάλλον, όπου η θάλασσα γίνεται μεταφορά αστάθειας, μεταμόρφωσης και αδιάκοπης δύναμης.
Παρόν υπογραφή προς αποκωδικοποίηση.
Το έργο αποστέλλεται με ασφαλή συσκευασία, συμπεριλαμβανομένου του σύγχρονου κάδρου της εποχής.
