Santorio Santorio - Methodi Vitandorum Errorum - 1630

Εξαιρετικά σπάνιο ιατρικό κλασικό που εφάρμοσε ποσοτική μέτρηση του σφυγμού.

Αυτή είναι η δεύτερη έκδοση του εξαιρετικά σπάνιου έργου του Santorio, στο οποίο εισήγαγε την ριζοσπαστική ιδέα ότι οι ιδιότητες του σώματος εξαρτώνταν όχι μόνο από την παραδοσιακή, ακριβώς ανεπαρκή ερμηνεία των Galenic σχετικά με την ισορροπία των humors, αλλά και από ποιότητες που μπορούσαν να μετρηθούν ποσοτικά με όργανα.

Σε αυτήν τη δουλειά, ο Santorio παρουσίασε την πρώτη του συζήτηση σχετικά με το ρολόι παλμών (‘pulsilogium’), το πρώτο εργαλείο για τη μέτρηση του παλμού, και τη ζυγαριά του (δείτε παρακάτω για περισσότερες λεπτομέρειες). Αυτό είναι ένα από τα σπανιότερα ιατρικά βιβλία του δεκαεπτάτου αιώνα.

Καθ' όλη σχεδόν τη διάρκεια του 17ου και 18ου αιώνα, το όνομα του Santorio συνδεόταν με εκείνο του Harvey ως η μεγαλύτερη μορφή στη φυσιολογία και την πειραματική ιατρική, λόγω της εισαγωγής εργαλείων ακρίβειας για ποσοτικές μελέτες.

Ήταν επίσης ο ιδρυτής της μεταβολικής έρευνας. Χρησιμοποιώντας τον εαυτό του ως υποκείμενο, ο Santorio πραγματοποίησε μια μακρά σειρά πειραμάτων με την κλίμακα και το ρολόι παλμού που αναφέρθηκαν πρώτα εδώ, καθώς και με ένα θερμόμετρο και άλλα όργανα μέτρησης. Χρησιμοποίησε αυτά τα όργανα για να μετρήσει φαινόμενα όπως ο ρυθμός παλμού, η αναπνοή, η θερμοκρασία σώματος και οι καθημερινές διακυμάνσεις στο βάρος του σώματός του σε σχέση με την πρόσληψη και την απέκκριση. Το έργο του Santorio εισήγαγε ποσοτική πειραματική μέθοδο στην βιολογική επιστήμη και άνοιξε το δρόμο για μαθηματική και πειραματική ανάλυση των φυσιολογικών φαινομένων.

ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:

Ο πλήρης τίτλος του βιβλίου είναι «Sanctorii Sanctorii Justinopolitani Medici και Φιλοσόφων, Μέθοδος αποφυγής όλων των λαθών που συμβαίνουν στην ιατρική τέχνη, δεκαπέντε βιβλία: των οποίων τα θεμέλια αντλούνται από την αρχή των ιατρών και των αρχών των φιλοσόφων, και όλα αυτά αποδεικνύονται μέσω πειραμάτων και αναλυτικών λογικών. Τώρα, για πρώτη φορά, προστίθεται το ίδιος συγγραφέας με το βιβλίο «De inventione remediorum». Με τριπτικό ευρετήριο.

Ο Sanctorius της Justinopolis, ιατρός και φιλόσοφος, δεκαπέντε βιβλία σχετικά με τις μεθόδους αποφυγής όλων των σφαλμάτων που εμφανίζονται στην ιατρική τέχνη: Οι αρχές τους λαμβάνονται από την αυθεντία κορυφαίων ιατρών και φιλοσόφων, και όλες αποδεικνύονται μέσω πειραμάτων και αναλυτικής λογικής. Τώρα προστίθεται το βιβλίο του συγγραφέα Περί της Ανακάλυψης Θεραπειών, με τριπλό ευρετήριο.

Ουσιαστικά, το βιβλίο περιγράφει πώς να αποφύγετε λάθη στην ιατρική πρακτική βασιζόμενοι σε αρχές που στηρίζονται σε καθιερωμένες αρχές, πειρατικά αποδεικτικά στοιχεία και λογική ανάλυση. Περιλαμβάνει επίσης ένα τμήμα σχετικά με την εύρεση θεραπειών.

Λεπτομέρειες βιβλίου και αναφορά κατάστασης.

Οκτώβριο, σελ. [16] 605 [1], [50] 108. Το πρώτο μέρος του βιβλίου έχει 605 σελίδες, το δεύτερο μέρος 108 σελίδες. Συνολικά 33 μη αριθμημένα φύλλα. Σύγχρονο δέρμα με μελανά γράμματα στον κορμό. Το δέρμα είναι σε άριστη κατάσταση. Ένα αρθρώσιμο σημείο φαίνεται φθαρμένο, αλλά το βιβλίο συγκρατείται καλά. Υπάρχει σφραγίδα στη σελίδα τίτλου από τη Biblioteque de Sciences et Medicales de Ganat (Aller). Έχει σβηστεί το όνομα του προηγούμενου ιδιοκτήτη και στη σελίδα τίτλου. Η σελίδα τίτλου είναι γραμμένη με κόκκινα και μαύρα γράμματα. Υπάρχουν μικρές υδατογραφίες στο κάτω μέρος μερικών σελίδων. Συνολικά, οι σελίδες είναι τραγανές και καθαρές. Δεν υπάρχουν ενδείξεις φθοράς από τριξίματα ή σκουλήκια. Κατάσταση: πολύ καλή.

Ανάλυση σπανιότητας

Αυτό το βιβλίο είναι εξαιρετικά σπάνιο. Σύμφωνα με το USTC, αυτό το βιβλίο διατίθεται σε τέσσερις εκδόσεις. Η πρώτη έκδοση του Βερολίνου το 1603, η δεύτερη έκδοση του 1630 (Γενεύη) που είναι το αντίτυπο που προσφέρεται, η δεύτερη έκδοση του 1630 (Βενετία) και η τρίτη έκδοση του 1631 (Γενεύη). Το βιβλίο είναι εξαιρετικά σπάνιο, με κανένα αντίτυπο από τις δύο εκδόσεις του 1630 να εμφανίζεται σε δημοπρασίες τον τελευταίο αιώνα. Το 1603 έχει εμφανιστεί δύο φορές σε τιμές από τρεις έως πέντε χιλιάδες δολάρια. Το USTC σημειώνει ότι δεκαέξι αντίτυπα της πρώτης έκδοσης (1603) βρίσκονται στις βιβλιοθήκες του κόσμου και δώδεκα αντίτυπα της προσφερόμενης έκδοσης του 1630 υπάρχουν, συμπεριλαμβανομένων τριών γαλλικών βιβλιοθηκών (συμπεριλαμβανομένης της BNF), τεσσάρων στη Γερμανία, δύο στην Ελβετία, ένα στο Ηνωμένο Βασίλειο (Bodley) και δύο στις ΗΠΑ (Harvard Countway και Georgetown). Ένα αντίτυπο της πρώτης έκδοσης προσφέρεται σήμερα στην αγορά των εμπόρων σε τιμή 12.500 δολαρίων.

PROVENANCE

Αυτό το βιβλίο προέρχεται από τη συλλογή του διάσημου Γάλλου συλλέκτη βιβλίων Άρθουρ Τατόσιαν.

ΑΝΑΦΟΡΕΣ:

1603 Έκδοση: Garrison-Morton 572.1; Gedeon σελ. 36-37; Wellcome I, 5757; Alden και Landis 603/101; Krivatsy 10250. 1630 (Γενεύη): Swissbib 440953898; USTC 6701743.

Σημασία του βιβλίου: Μέτρηση του καρδιακού ρυθμού.

Ο πρώτος γνωστός ιατρός που μέτρησε συστηματικά τον καρδιακό ρυθμό ήταν ο Ηρόφιλος από τη Χαλκηδόνα, ένας Έλληνας ιατρός που εργάστηκε στην Αλεξάνδρεια περίπου το 335–280 π.Χ. Έκανε μια σημαντική συμβολή στην πρώιμη διαγνωστική με τη χρήση ενός υδρόωρου ρολογιού (κλεψύδρα) για τον χρόνο της συχνότητας του παλμού, επιτρέποντας μια πιο αντικειμενική αξιολόγηση του ρυθμού και της συχνότητας. Ο Ηρόφιλος αντιλαμβανόταν τον παλμό ως δείκτη υγείας, και οι προσπάθειές του αντιπροσώπευαν μια από τις πρώτες απόπειρες ποσοτικοποίησης της φυσιολογικής λειτουργίας.

Η εργασία του έθεσε τα θεμέλια για τους μεταγενέστερους ιατρούς, κυρίως τον Γαληνό τον 2ο αιώνα μ.Χ., ο οποίος επεκτάθηκε στη διάγνωση μέσω παλμού ταξινομώντας διάφορους τύπους ρυθμών παλμού και συνδέοντάς τους με συγκεκριμένες ασθένειες. Στην μεσαιωνική ισλαμική ιατρική, ο Αβικέννας (Ιμπν Σίνα) βελτίωσε περαιτέρω αυτήν την προσέγγιση, τονίζοντας την διαγνωστική αξία του παλμού και προτείνοντας ότι μπορεί να αντανακλά όχι μόνο φυσικές αλλά και συναισθηματικές καταστάσεις. Αυτές οι συνεισφορές βοήθησαν στη σταθεροποίηση του παλμού ως βασικό εργαλείο στην κλινική αξιολόγηση για αιώνες.

Μετά τον Αβικέννα, ο πρώτος ιατρός που συστηματικά συζήτησε τη μέτρηση του ρυθμού του παλμού ήταν ο Santorio Santorio σε αυτό το βιβλίο. Ο Santorio διακρίθηκε εφαρμόζοντας ποσοτική, βασισμένη σε όργανο μέτρηση στη φυσιολογία—συμπεριλαμβανομένου του παλμού.

Ο Santorio εισήγαγε το pulsilogium στις αρχές του 17ου αιώνα — ένα όργανο εμπνευσμένο από το εκκρεμές (επηρεασμένο από τις μελέτες του Galileo για την κίνηση). Αυτή η συσκευή επέτρεπε ακριβή και συνεπή μέτρηση του ρυθμού του σφυγμού, ταιριάζοντας τη συχνότητα ενός κρεμασμένου εκκρεμούς με τον καρδιακό παλμό του ασθενούς. Σε αντίθεση με το υδρόμετρο του Herophilos, που ήταν πιο πρωτόγονο, το pulsilogium παρείχε μια τυποποιημένη και επαναλαμβανόμενη μέθοδο μέτρησης των διαστημάτων του σφυγμού με πρωτοφανή ακρίβεια.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Santorio ήταν πρωτοπόρος της ιατροφυσικής σχολής, η οποία επιδίωκε να εξηγήσει τις λειτουργίες του σώματος χρησιμοποιώντας αρχές μηχανικής και μαθηματικών. Το έργο του σηματοδότησε μια μετατόπιση από την ποιοτική, παρατηρητική ιατρική (που χαρακτηρίζει ο Γαληνός) προς μια ποσοτική και εμπειρική προσέγγιση, χρησιμοποιώντας εργαλεία και δεδομένα για τη μελέτη του ανθρώπινου σώματος.

Σχετικά με τον συγγραφέα:

Σημείωση: Μια συναρπαστική και ολοκληρωμένη συζήτηση για τη θαυμαστή ζωή του Santorio δημοσιεύτηκε από τον Hollerbach το 2023. Μπορείτε να το βρείτε αναζητώντας το στο Google με τα ονόματα Santorio και Hollerbach. Συζητά πώς το παρόν βιβλίο ήταν σημαντικό για την καριέρα του Santorio – συγκεκριμένα, του επέτρεψε να αναλάβει μια διακεκριμένη professorship στο Padua.

Ο Σαντορίου Σαντορίου (1561–1636), γνωστός και ως Sanctorius, ήταν Ιταλός ιατρός, φυσιολόγος και καθηγητής που διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην πρώιμη ανάπτυξη της ποσοτικής ιατρικής. Γεννημένος στην Κάποδιστριά (σήμερα Κόπερ, Σλοβενία), τότε μέρος της Ενετικής Δημοκρατίας, σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Πάδοβα, ένα από τα κορυφαία κέντρα επιστημονικής έρευνας στην Ευρώπη κατά την Αναγέννηση. Εκεί ήρθε σε επαφή με νέες ιδέες στην ανατομία, τη φυσική και την πειραματική επιστήμη που θα διαμόρφωναν την καριέρα του. Εμπνευσμένος από τη μηχανική φιλοσοφία που αναδύθηκε μετά τις ανακαλύψεις του Γαλιλαίου, ο Σαντορίου επιδίωξε να ενσωματώσει τα μαθηματικά και τη μέτρηση στην παραδοσιακά ποιοτική πρακτική της ιατρικής.

Το 1611, ο Santorio διορίστηκε καθηγητής θεωρητικής ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Πάδουα, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1624. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, καθιερώθηκε ως βασική μορφή στη σχολή ιατροφυσικής, η οποία εφάρμοζε μηχανικές και φυσικές αρχές στη μελέτη του ανθρώπινου σώματος. Ήταν στο Πάδουα όπου ο Santorio συνεργάστηκε με τον Galileo Galilei και άλλους φυσικούς φιλοσόφους, και όπου ανέπτυξε το πιο διάσημο όργανό του, το pulsilogium. Αυτή η συσκευή—ουσιαστικά ένας εκκρεμές ρυθμισμένος ώστε να συγχρονίζεται με τον παλμό του ασθενούς—επιτρέπει την πρώτη συστηματική και αριθμητική μέτρηση του ρυθμού παλμού, βελτιώνοντας τις πιο πρωτόγονες μεθόδους των αρχαίων ιατρών όπως ο Herophilos, που χρησιμοποιούσαν υδραυλικά ρολόγια.

Η μεγαλύτερη και πιο επιδραστική εργασία του Santorio ήταν η δημοσίευση του De Statica Medicina (1614), στην οποία κατέγραψε τριάντα χρόνια αυτοπειραματισμού. Χρησιμοποιώντας μια ειδικά σχεδιασμένη καρέκλα ζύγισης, μέτρησε με σχολαστικότητα το δικό του σωματικό βάρος, την πρόσληψη τροφής, τις εκκρίσεις και την άυλη εφίδρωση (την απώλεια βάρους που δεν εξηγείται από ορατές εκκρίσεις του σώματος). Αυτή η μεθοδική και δεδομενο-κεντρική προσέγγιση τον έκανε πρωτοπόρο των μεταβολικών μελετών και έναν από τους πρώτους επιστήμονες που τόνισαν τη σημασία της ποσοτικής παρατήρησης στην ιατρική. Το έργο του σηματοδότησε μια μετάβαση από τη χυμική θεωρία της ιατρικής σε ένα πιο σύγχρονο, εμπειρικό μοντέλο.

Η ενσωμάτωση επιστημονικών οργάνων στην ιατρική από τον Santorio έθεσε τα θεμέλια για μελλοντικές προόδους στη φυσιολογία και τις κλινικές διαγνώσεις. Το έργο του αποτελεί παράδειγμα του πνευματικού αναβρασμού της Αναγέννησης στην Πάδοβα, όπου ο ανθρωπισμός, η κλασική μάθηση και η πειραματική επιστήμη συγκλόνιζαν. Αν και τελικά αποχώρησε από τη θέση του καθηγητή, παρέμεινε ενεργός στην έρευνα και την καινοτομία μέχρι τον θάνατό του στη Βενετία το 1636. Σήμερα, ο Santorio θυμάται ως πατέρας της πειραματικής φυσιολογίας, ένας οραματιστής που έφερε ακρίβεια και αντικειμενικότητα στη μελέτη του ανθρώπινου σώματος, αιώνες πριν την άνοδο της σύγχρονης βιοϊατρικής.