André Gide - Isabelle [cartonnage Paul Bonet] - 1949

André Gide. ISABELLE

Gallimard, Παρίσι, 1949, (18 x 12 εκ.), 160 σελίδες, διακοσμητική δέση του εκδότη, εξώφυλλο σε μεμβράνη κελοφάν.

Εκτύπωση 2050 αντιτύπων αριθμημένων σε αλφα από τις Papeteries Navarre, δεμένη σύμφωνα με το σχέδιο του Paul Bonet.

Τόμος σε πολύ καλή κατάσταση, ακόμα προστατευμένος από το εύθραυστο εξώφυλλό του από μεμβράνη.

Ο André Gide έγραψε ένα έργο με τίτλο «Ιζαμπέλ», το οποίο είναι ένα μυθιστόρημα που δημοσιεύθηκε το 1912. Αυτή η αφήγηση αφηγείται τη σύγκρουση ανάμεσα στη φαντασία του αφηγητή και την πραγματικότητα. Ο αφηγητής, Gérard Lacase, βιώνει έναν κεραυνό έρωτα μπροστά στον πορτρέτο της Ιζαμπέλ σε ένα σχεδόν εγκαταλελειμμένο κάστρο, τρέφοντας μια ρομαντική και σχεδόν φανταστική λατρεία γι’ αυτήν, η οποία γίνεται μια σχεδόν φαντασματική μορφή. Ωστόσο, αυτή η ιδεατή εικόνα καταρρέει όταν ο Gérard συναντά την πραγματική Ιζαμπέλ, μια γυναίκα πολύ μακριά από τη ρομαντική φιγούρα που είχε φανταστεί: περιγράφεται ως μια κυνική περιπετειώδης, με αμφίβολη ηθική, που προσπαθεί να ανακτήσει την κληρονομιά της και να χειραγωγήσει την οικογένειά της. Το μυθιστόρημα εξερευνά έτσι το θέμα της ψευδαίσθησης και της απογοήτευσης, αποφεύγοντας τις κλασικές προσδοκίες του ρομαντικού αφηγήματος.

Η αφήγηση χαρακτηρίζεται επίσης από μια ατμόσφαιρα μυστηριωμένου κάστρου, όπου η πλούσια φύση και οι διάδρομοι γίνονται σύμβολα ψευδαισθήσεων και ψυχικού εγκλεισμού, και όπου τα θέματα της επιθυμίας, της ελευθερίας και της αιχμαλωσίας συγχέονται. «Ιζαμπέλ» ερωτά τη διαφορά ανάμεσα στο ποιητικό όνειρο και την πρακτική πραγματικότητα, εκφράζοντας τη σύγκρουση ανάμεσα στην ιδεαλιστική επιθυμία και την αντιπαράθεση με την αλήθεια του χαρακτήρα και του κόσμου.

Έτσι, «Ιζαμπέλ» είναι λιγότερο ένας ρομαντικός φόρος τιμής σε μια γυναίκα παρά μια σκέψη σχετικά με τη λογοτεχνική φαντασία και τα όριά της, σχετικά με το ψέμα που μερικές φορές λέμε στον εαυτό μας στην αναζήτηση της αγάπης και της ιδεατής ομορφιάς.

Αυτό το έργο προσφέρει μια βαθιά ψυχολογική και συμβολική διάσταση, χαρακτηριστική του στυλ του André Gide, που συνδυάζει ρεαλισμό, αυτοστοχασμό και λεπτή κριτική των ερωτικών ψευδαισθήσεων.