Jean-Michel Basquiat (1960-1988) - In This Case - Artestar licensed print - COA

Φωτολιθογραφία του Jean-Michel Basquiat (*)
Αναπαραγωγή του έργου «In This Case» (**) έργο που δημιουργήθηκε από τον Basquiat το 1983.
Πολυτελής έκδοση σε χαρτί ακουαρέλας Monte Carlo υψηλής βαρύτητας (300 g/m2)
Εγκεκριμένη εκτύπωση από Artestar New York.
Πνευματικά δικαιώματα της περιουσίας του Jean-Michel Basquiat.
Περιλαμβάνει Πιστοποιητικό Αυθεντικότητας (COA).

Προδιαγραφές

Διαστάσεις στήριξης: 50 x 48 εκ.
Διαστάσεις λεκέ: 40 x 38 cm
Κατάσταση: Εξαιρετική (αυτή η εργασία δεν έχει ποτέ τοποθετηθεί σε κορνίζα ή εκτεθεί, και διατηρείται πάντα σε επαγγελματικό φάκελο τέχνης), γι' αυτό και προσφέρεται σε άψογη κατάσταση.

Το έργο θα χειριστείται προσεκτικά και θα συσκευαστεί σε επίπεδη ενισχυμένη χαρτοκιβωτίου. Η αποστολή θα είναι πιστοποιημένη με αριθμό παρακολούθησης, χειριζόμενη από τις καλύτερες εταιρείες μεταφορών (UPS / DPD / DHL / FedEx).

Η αποστολή θα περιλαμβάνει επίσης πλήρη ασφάλεια για την τελική αξία του έργου με πλήρη αποζημίωση σε περίπτωση απώλειας ή ζημιάς, χωρίς κανένα κόστος για τον αγοραστή.

Ο Ζαν-Μισέλ Μπασκιά ήταν ο πρώτος από τα τρία παιδιά της Ματίλντ Αντράντες και του Ζεράρ Μπασκιά. Ο πατέρας του ήταν ένας αξιόπιστος οικονομικά λογιστής από την Αϊτή και η μητέρα του μια διακεκριμένη γραφίστρια από το Πουέρτο Ρίκο. Ο Ζαν-Μισέλ μεγάλωσε σε ένα οικογενειακό περιβάλλον διαλυμένο, καθώς οι γονείς του χώρισαν, και εξαιτίας αυτής της κατάστασης άλλαξε πολλά σχολεία. Σπούδασε σε ένα ιδιωτικό καθολικό σχολείο, αργότερα σε ένα δημόσιο σχολείο και τελικά, στα 16 του, εισήχθη στο City-As-School, ένα σχολείο για υπεροχά παιδιά, από το οποίο αποβλήθηκε, λόγω ανυπακοής, ένα χρόνο πριν αποφοιτήσει.
Και στη νεότητά του, ήρθε σε επαφή με την υποκουλτούρα της μεγάλης πόλης, που σχετίζεται με τη χρήση ναρκωτικών και τις δρόμους συμμορίες. Το 1977, μαζί με τον Al Díaz, εισήλθε στον κόσμο του graffiti, ζωγραφίζοντας σε βαγόνια του μετρό και στις περιοχές του SoHo, μια γειτονιά της Νέας Υόρκης όπου ευδοκιμούν οι γκαλερί τέχνης.
Τον επόμενο χρόνο εγκατέλειψε το σχολείο ένα μάθημα πριν αποφοιτήσει από το λύκειο και εγκατέλειψε το σπίτι του για να ζήσει για δύο χρόνια στους δρόμους, σε εγκαταλελειμμένα κτίρια ή με τους φίλους του στο Low Manhattan, επιβιώνοντας με την πώληση καρτ ποστάλ και T-shirt που ο ίδιος διακόσμησε. Συνέχιζε να ασχολείται με το γκραφίτι, οι ζωγραφιές και τα γραπτά του είχαν πολύ ποιητικό και φιλοσοφικό φορτίο, αλλά πάνω απ’ όλα σατιρικό. Το ψευδώνυμο του alter ego του, κοινό με τον Al Díaz, ήταν SAMO (ακρωνύμιο του «Same Old Shit», δηλαδή «η ίδια παλιά μαλακία», με το οποίο και οι δύο υπέγραφαν τα tags και τα γκραφίτι τους με κρυφά μηνύματα). Η χρήση αυτού του ονόματος ήταν καθοριστική στη ζωή του.
Αυτά τα γκράφιτι έφεραν επιγραφές όπως «SAMO σώζει ηλίθιους» ή «SAMO τερματίζει τον θρησκευτικό πλύσιμο εγκεφάλου, την πολιτική της μηδενικής ύπαρξης και τη ψευδή φιλοσοφία». Ένα άρθρο για τη street art του SAMO που δημοσιεύτηκε στο The Village Voice ήταν η πρώτη ένδειξη ότι ο κόσμος της τέχνης ενδιαφερόταν γι' αυτόν.
Ο καλλιτέχνης είχε διάφορες σχέσεις που επηρέασαν το έργο του, μία από τις πιο σημαντικές ήταν με τον καλλιτέχνη Andy Warhol.
Επίσης, σε συναισθηματικό επίπεδο, είχε σχέση με διάφορες γυναίκες, από τις πιο γνωστές σήμερα ήταν η Madonna. Το Lower Manhattan ήταν η περιοχή όπου κατοικούσαν εκείνη την εποχή, και το 1982 άρχισαν να περνούν περισσότερο χρόνο μαζί και να βγαίνουν σε πάρτι σε γκαλερί. Ένα θέμα που τους ένωνε, όπως αναφέρει σε μια συνέντευξη, ήταν «Ήμουν μεγάλος θαυμαστής των Miles Davis και Charlie Parker».
Το 1988, εγκαθίστανται εκθέσεις στο Παρίσι και τη Νέα Υόρκη, και τον Απρίλιο του ίδιου έτους προσπαθεί να εγκαταλείψει τις εθιστικές του συνήθειες και αποσύρεται στο σπίτι του στη Χαβάη. Επιστρέφει στη Νέα Υόρκη τον Ιούνιο, ανακοινώνοντας ότι έχει απελευθερωθεί από τους εθισμούς, αλλά στις 12 Αυγούστου του 1988, σε ηλικία 27 ετών, πεθαίνει από υπερβολική δόση ηρωίνης, καθιστώντας τον πιο επιτυχημένο εικαστικό καλλιτέχνη στην ιστορία της αφροαμερικανικής τέχνης. Είναι θαμμένος στον τάφο Green-Wood στο Μπρούκλιν.

Κατά τη σύντομη αλλά έντονη καλλιτεχνική του πορεία, πραγματοποίησε πάνω από 40 ατομικές εκθέσεις και συμμετείχε σε περίπου 100 ομαδικές. Η αυτοπροώθηση και η διαφημιστική προβολή ήταν για τον Basquiat βασικοί παράγοντες, όπως είχαν προηγουμένως αποτελέσει για τον Andy Warhol ή τον Julian Schnabel.
Ο νεοεξπρεσιονισμός άρχισε να επικρατεί έναντι του appropriationism, εν μέρει χάρη στην οικονομική άνθηση που ανέβασε τις τιμές της τέχνης και, ειδικά, της ζωγραφικής, και εν μέρει χάρη στην υποστήριξη γκαλερίστες και συλλεκτών. Η κριτική, ωστόσο, δεν ήταν ομόφωνη στην αξιολόγησή της, και συχνά γινόταν καταγγελία για την έλλειψη θεωρητικής βάσης στον νεοεξπρεσιονιστικό λόγο. Υποστηρίχθηκε ότι η τέχνη που ασκούσαν οι νεοεξπρεσιονιστές lacked οποιοδήποτε πολιτικό ή κοινωνικό νόημα, ήταν απλώς εμπόρευμα και, επομένως, αντικείμενο των διακυμάνσεων και των μεταβολών της αγοράς. Η νεοεξπρεσιονιστική ζωγραφική περιοριζόταν σε ένα προϊόν κατανάλωσης και, ως τέτοιο, σε ένα δημιουργικά απαξιωμένο και κοινότυπο γεγονός.

Κανένα θέμα δεν είναι πιο ισχυρό ή πιο επιθυμητό στο έργο του Jean-Michel Basquiat (1960-1988) από το μοναδικό κρανίο. Για αυτόν τον μυστηριώδη καλλιτέχνη, το ανθρώπινο κεφάλι ήταν περισσότερο από μια εμμονή. Όπως υποδηλώνει ο τίτλος «In This Case» (1983), το κεφάλι είναι ένα κουτί ή κλουβί που φιλοξενεί μια δονητή μηχανή γεμάτη από ενστίκτα και ιδέες.
Αυτή η δημιουργία βρίσκεται ανάμεσα στα μεγαλύτερα επιτεύγματα του Basquiat: ένα κρανιακό χάσμα στο οποίο ο καλλιτέχνης έχει ρίξει το περιεχόμενο της οπτικής φαντασίας του, συγχωνεύοντας αιώνες στιλιστικής επιρροής.
Το «In This Case» είναι ένα από τα τρία μοναδικά κρανία μεγέθους-ορόσημο που ζωγράφισε ο Basquiat. Η ζωγραφική ένταση και η άμεση παρουσία που διακρίνονται σε αυτό το έργο δεν έχουν προηγούμενο στο έργο του Basquiat.

#δωρεάναποστολή #enviogratis #envíogratuito