Lewis Carroll (aka. Charles Lutwidge Dodgson - 'Sylvie and Bruno' - 1889

Το «Sylvie and Bruno» του Lewis Carroll, χρονολογείται το 1889 και διαθέτει σαράντα έξι υπέροχες εικονογραφήσεις από τον γνωστό εικονογράφο Harry Furniss (26 Μαρτίου 1854 – 14 Ιανουαρίου 1925), ο οποίος καθιέρωσε την καριέρα του στο Illustrated London News προτού μετακομίσει στο Punch.
Αναρτήθηκε από την Macmillan & Co. και τυπώθηκε από την Richard Clay & Sons, Ltd με την ετικέτα «Prestone & Knapp of The Poultry, Nottingham booksellers» στην πρόσοψη.
Με 46 εικονογραφήσεις από τον Harry Furniss σε κάθε τόμο. Κάθε πρόσωπο με προστατευτικό υφάσματα. Το αυθεντικό κόκκινο ύφασμα του εκδότη, χρυσή εικονογράφηση σε κάθε εξώφυλλο, τίτλος με χρυσό στις ράχες, οι οποίες είναι ελαφρώς σκοτεινότερες, και όλες οι άκρες χρυσοτυπωμένες. Συνολικά ένα άριστο σετ. Πρώτη έκδοση.
Είναι σε άριστη κατάσταση, οι σελίδες διατηρούν τις χρυσές άκρες τους και δεν υπάρχει ζημιά στη ράχη. Το εξώφυλλο είναι θαμπό και έχει διαστάσεις 190mm (7.5'') επί 140mm (5.5'') με 400 σελίδες.

CARROLL, Lewis
Δημοσιεύθηκε από την Macmillan and Co., Λονδίνο, το 1889.
ΠΡΩΤΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ. Με 46 εικονογραφήσεις από τον Harry Furniss σε κάθε τόμο. Κάθε πρόσοψη με διαχωριστικό από ύφασμα. Αρχική κόκκινη ύφανση του εκδότη, με χρυσή εικονογράφηση σε κάθε εξώφυλλο, τίτλος με χρυσό στις ράχες, οι οποίες είναι ελαφρώς σκοτεινότερες, και όλες οι άκρες με χρυσό. Συνολικά ένα άψογο σετ. Πρώτη έκδοση.
Αυτό είναι το τελευταίο μυθιστόρημα μεγάλης έκτασης του Carroll κατά τη διάρκεια της ζωής του και βαθμολογείται όσο και το «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων». Το Sylvie and Bruno είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που αντιμετωπίζει πολλά ζητήματα της βικτωριανής εποχής, όπως η ηθική, η θρησκεία και η κοινωνία γενικότερα. «Δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου πλοκή: η Sylvie και ο Bruno, αφού έζησαν με έναν Φύλακα, Υφυλάκα, Καθηγητή, ζητιάνο, κηπουρό, Uggug (τον νεαρό καλλιτέχνη) και άλλους, οδηγούνται από τον Κηπουρό στη Χώρα των Ξωτικών, ιππεύουν σε ένα λιοντάρι, επισκέπτονται τη Χώρα των Σκύλων, και ούτω καθεξής.»
Το δεύτερο μέρος γράφεται με τον ίδιο στυλ με το πρώτο, αποτελούμενο στην πραγματικότητα από μια σειρά σκηνών με ελαφρά σύνδεση ή αλληλουχία, όπως τα μαθήματα του Bruno, η μουσική των νεράιδων, το πικνίκ του Bruno, η διάλεξη του Καθηγητή και η ιστορία με το γουρούνι. Υπάρχει περισσότερο σοβαρό τόνο από πριν, και κάποια πραγματική τραγωδία. Ωστόσο, το χιούμορ διατηρείται καλά. Η προοίμιο είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, διότι ο Dodgson ορίζει τους περιορισμούς υπό τους οποίους αντιλαμβάνεται τις νεράιδες, τις δυνάμεις και τις μορφές τους, καθώς και τις ψυχικές καταστάσεις των ανθρώπων, δείχνοντας πόσο προσεκτικά ήταν ηθικά ελεγχόμενη η φαντασία του, που φαινομενικά ήταν ορμητική.