Pablo Picasso - Erotic Sketches - 2006

Ένα ακόμη έργο της σειράς Prestel με ερωτικά σκίτσα διάσημων καλλιτεχνών: ο Πάμπλο Πικάσο.

Πρωτοκυκλοφόρησε στα γερμανικά το 2006, και αυτή είναι η πρώτη έκδοση στα αγγλικά. Είναι πιο δύσκολη στην εύρεση από τις περισσότερες σειρές της Prestel.

Καλό δοκίμιο από τον Norbert Wolf που συνοδεύει τα σκίτσα.

Αποστολή: ασφαλισμένη με παρακολούθηση.

Σχετικά με τα ερωτικά έργα τέχνης του Πάμπλο Πικάσο

Η καριέρα του μεγαλύτερου ζωγράφου του 20ού αιώνα, του Πάμπλο Ρουίζ Πικάσο (γεν. 1881, θ. 1973), διαδραματίστηκε στη σκιά του Έρωτα - και του Θανάτου. Στην ηλικία των οκτώ ετών, τα σχέδια του Πικάσο έδειχναν ήδη ένα πρώιμο ενδιαφέρον για τη γυναικεία μορφή, και τις μέρες πριν από τον θάνατό του εξακολουθούσε να εργάζεται με εμμονή σε σκίτσα του γυναικείου φύλου. Στις αρχές του αιώνα, ο νεαρός Πικάσο δημιούργησε σχέδια και ακουαρέλες εμπνευσμένες από τα οίκους ανοχής της Βαρκελώνης, τα οποία σύχναζε. Αυτά τα έργα συνδυάζουν την επιθυμία, τη γοητεία, αλλά και την κωμωδία και το γκροτέσκο με τον πάντα παρόντα φόβο της ασθένειας. Θα οδηγούσαν, επτά χρόνια αργότερα, στο αριστούργημά του, «Οι Δεσποινίδες της Αβινιόν», από την κρίσιμη περίοδο που ξεκινά το 1904, όταν ο Πικάσο μετακόμισε στο Παρίσι, μέχρι την ολοκλήρωσή του, την άνοιξη του 1907, τις Δεσποινίδες της Αβινιόν, μια απεικόνιση πέντε πόρνων που θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους πίνακες στην ιστορία της σύγχρονης τέχνης.

Αρκετά ερωτικά έργα που χρονολογούνται από τα τέλη της δεκαετίας του 1920 και τις αρχές της δεκαετίας του 1930 αντανακλούν το ενδιαφέρον του για τον Σουρεαλισμό, ο οποίος υποστήριζε την ανακατασκευή της φύσης σύμφωνα με τις ευφάνταστες φαντασιώσεις κάποιου. Για τον Πικάσο, αυτές οι φαντασιώσεις ήταν συχνά σεξουαλικής φύσης - «Γιατί όχι τα γεννητικά όργανα στη θέση των ματιών και τα μάτια ανάμεσα στα πόδια;» αναρωτήθηκε κάποτε - και το αποτέλεσμα είναι μια σειρά από υβριδικά και συχνά παιχνιδιάρικα ερωτικά πλάσματα. Στο έργο «Μορφές δίπλα στην ακτή» (1931), για παράδειγμα, ορισμένες προεξοχές και στόμια είναι ανατομικά αναγνωρίσιμα, άλλες όχι. Αλλά συλλογικά οι αλληλοσυνδεόμενες μορφές αποτελούν μια εύγλωττη έκφραση σεξουαλικής ένωσης. Εκτός από σχέδια και πίνακες, η έκθεση περιλαμβάνει επίσης μια σειρά από γλυπτά που χρονολογούνται από την σουρεαλιστική φάση του καλλιτέχνη, όπως το «Το ζευγάρι» (1930), το «Κεφάλι γυναίκας» (1931) και το «Λουόμενος» (1931).

Τα ερωτικά έργα που δημιουργήθηκαν κατά τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του Πικάσο - μια εποχή που ο καλλιτέχνης απολάμβανε μια διασημότητα απαράμιλλη στα χρονικά της σύγχρονης τέχνης - συχνά αντανακλούν μια αυξανόμενη επίγνωση της δικής του θνητότητας και της αναπόφευκτης εξασθένησης των σεξουαλικών του δυνάμεων. Πολλά από αυτά είναι αυτοσαρκαστικά και σε γενικές γραμμές χιουμοριστικά, όπως κολάζ στα οποία μια ζωγραφισμένη εικόνα ενός ηλικιωμένου άνδρα με γόνατα, γυαλιά και μπερέ, φωτογραφίες κοριτσιών pin-up κομμένες από περιοδικά (1957). (Πράγματι, ο τύπος των ταμπλόιντ είχε δώσει μεγάλη έμφαση στη σχέση του με τη νεαρή ζωγράφο Φρανσουάζ Ζιλό, η οποία ξεκίνησε όταν αυτός ήταν εξήντα δύο ετών και εκείνη ήταν είκοσι ενός). Παρόμοια χιουμοριστική σε τόνο, αλλά πολύ διαφορετική σε πηγή, είναι η ομάδα κεραμικών (1962) με άξεστα ζωγραφισμένες εικόνες ηλικιωμένων «ενθουσιασμένων» σατύρων που κυνηγούν νύμφες που φεύγουν, σαφώς προοριζόμενες ως καρικατούρες ερωτικών σκηνών σε ελληνική αγγειογραφία.

Τα ερωτικά έργα του Πικάσο περιλαμβάνουν γενικά σχέδια, επίσημα και ανεπίσημα, σκίτσα σε σημειωματάρια κρυμμένα σε συρτάρια και ιδιωτικές συλλογές, και περιστασιακά πίνακες και γλυπτά. Έχουν παρουσιαστεί σε μια μεγάλη έκθεση το 2001 στο Παρίσι, το Μόντρεαλ και τη Βαρκελώνη: «Picasso Erotique», μια μοναδική εξέταση του κεντρικού θέματος του έργου του Πικάσο. Έχει προσελκύσει εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες. Τα περισσότερα από τα ερωτικά του έργα βρίσκονται στο Μουσείο Πικάσο στο Παρίσι και στο Μουσείο Πικάσο στη Βαρκελώνη.