Bachibouzouk (1977) - Les toits de Mumbai

Σε αυτό το γλυπτό-υπογραφή, ο Bachibouzouk, καλλιτέχνης από το Βρυξέλλες με καταγωγή από το street art, μεταμορφώνει μια απλή ξύλινη επιφάνεια σε μια μητρόπολη, ζωντανή και πυκνή σαν μια ανάσα.
Τετράγωνα από μπαλσά και ορθογώνια από μέταλλο, βαμμένα με σπρέι σαν λάμψεις αυγής ή δειλινού, στοιβάζονται σαν αυθαίρετα σπίτια, στέγες από λαμαρίνα, μικροσκοπικές καταφύγια. Κάθε στοιχείο φαίνεται να έχει τη δική του ιστορία, τη δική του ζεστασιά, αλλά όλα έλκονται ακαταμάχητα το ένα προς το άλλο. Μια πυκνή, συμπαγής πόλη, σχεδόν οργανική, όπου η εγγύτητα γίνεται ρυθμός και αναπνοή.

Μέσα σε αυτήν την έξαρση, δύο μακριές άδειες γραμμές χαράσσουν σιωπηλές λεωφόρους — ρεύματα αέρα, υποσχέσεις διαφυγής. Διασχίζουν την πόλη σαν δύο πιθανοί δρόμοι, δύο διαφυγές σε έναν κόσμο όπου όλα αγγίζουν το ένα το άλλο.

Το έργο αιχμαλωτίζει την άγρια ενέργεια της αστικότητας, την οικειότητα των πλήθων και την χαοτική ποίηση των πόλεων που αυτοδημιουργούνται.
Ένα κομμάτι του Μουμπάι επανερμηνευμένο, ένα όνειρο του street art που έγινε γλυπτό, ένας ευαίσθητος χάρτης όπου χανόμαστε με απόλαυση.

Το ξύλο, το ταπεινό και αναπνευστικό υλικό, διατηρεί τη μνήμη του ζωντανού.
Τα κεραμίδια από μπαλσά φαίνονται ελαφριά, έτοιμα να πετάξουν, αλλά η βάση τα κρατάει: όπως τα όνειρά μας για φυγή που κρατούνται από το βάρος της καθημερινότητας.


Αυτή η γλυπτική μιλάει για τη πυκνότητα του ανθρώπινου πληθυσμού —
η ζέστη που νιώθεις όταν όλα είναι πολύ κοντά
ένα κενό που διαπερνάει παρά ταύτα ανάμεσα στους τοίχους.

Ένα κομμάτι της πόλης παγιδευμένο στην ορμή του.
όπου ακόμα διακρίνεται ο ήχος των βημάτων.
το μουρμουρητό των παραθύρων
και αυτή η συλλογική αναπνοή που αποκαλούμε «κατοικία».