Αρχαία Ελληνική Γυαλί με πυρήνα Amphoriskos

Amphoriskos
Γυαλί με πυρήνα
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ: Ελληνικός
ΠΕΡΙΟΔΟΣ: 5ος - 4ος αιώνας π.Χ.
ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ: 77 mm x 52 mm
Καλή κατάσταση
Προέλευση: Ιδιωτική συλλογή από την Ολλανδία, αποκτήθηκε από την Helios Gallery, Ηνωμένο Βασίλειο.

Έρχεται με Πιστοποιητικό Αυθεντικότητας και άδεια εξαγωγής της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Εάν πραγματοποιήσετε προσφορά εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης και κερδίσετε το αντικείμενο, πρέπει να ζητήσουμε μια νέα άδεια εξαγωγής στη χώρα σας και η αποστολή θα καθυστερήσει μεταξύ 3 - 5 εβδομάδων.

Ο πυρίμαχος γυάλινος αμφορίσκος είναι ένα μικρό, πολυτελές δοχείο που χρησιμοποιούνταν κυρίως στην αρχαία Ελλάδα για την αποθήκευση πολύτιμων αρωματικών ελαίων, αλοιφών ή καλλυντικών. Ο όρος αμφορίσκος σημαίνει κυριολεκτικά «μικρός αμφορέας», αναφερόμενος στο μικροσκοπικό, με δύο λαβές, σχήμα βάζου, που συνήθως διαθέτει μακρύ ωοειδές ή πιροειδές σώμα, ψηλό λαιμό και ένα ζευγάρι λεπτές λαβές σε σχήμα S. Αυτά τα δοχεία ήταν εξαιρετικά δημοφιλή στην Ανατολική Μεσόγειο, ιδιαίτερα από την Αρχαϊκή έως την Ελληνιστική περίοδο (6ος–1ος αιώνας π.Χ.), και το περιεχόμενό τους αποτελούσε συχνά μέρος της καθημερινής ζωής, χρησιμοποιούνταν στο σπίτι, προσφέρονταν ως αφιερώματα σε ιερά, και, πιο συχνά, τοποθετούνταν σε τάφους ως κτερίσματα για το άλειμμα των νεκρών. Η παρουσία αυτών των πολύχρωμων γυάλινων μπουκαλιών σε ταφές αντικατοπτρίζει την υψηλή τους αξία και τον πλούτο των ιδιοκτητών τους.

Το σκεύος κατασκευάστηκε χρησιμοποιώντας την τεχνική σχηματισμού πυρήνα, μια από τις παλαιότερες μεθόδους κατασκευής γυαλιού στη Μεσόγειο. Αυτή η χρονοβόρα διαδικασία ξεκινούσε με το γυαλάς να σχηματίζει έναν πρόχειρο πυρήνα, συνήθως ένα μείγμα πηλού και άμμου, γύρω από μια μεταλλική ράβδο. Στη συνέχεια, το γυαλί εφαρμόζονταν στον πυρήνα με βύθισμα σε λιωμένο γυαλί ή με τραβήγματα ζεστών, ιξώδους νημάτων γυαλιού πάνω στον περιστρεφόμενο πυρήνα. Το σκεύος επανθερμαινόταν, και αντίθετα χρώματα νημάτων γυαλιού τυλίγονταν γύρω από το σώμα. Αυτά τα χρωματιστά ίχνη—συνήθως αδιαφανές κίτρινο, λευκό ή τιρκουάζ πάνω σε πιο σκούρο υπόβαθρο, όπως σκούρο μπλε ή μαύρο—τραβιόντουσαν πάνω και κάτω με ένα μεταλλικό εργαλείο για να δημιουργήσουν περίπλοκα σχέδια φτερούγας, ζιγκ-ζαγκ ή φεστιού. Η άκρη, η βάση και οι λαβές προστίθεντο ξεχωριστά. Μόλις το σκεύος κρυώσει, ο πηλοπυρήνας αφαιρούνταν προσεκτικά από το εσωτερικό, αφήνοντας ένα μικρό, παχύ τοίχωμα γυάλινο δοχείο.

Η βιομηχανία του γυαλιού με πυρήνα άνθρακα άνθισε στην Ανατολική Μεσόγειο, με το νησί της Ρόδου να αναδεικνύεται σε σημαντικό κέντρο παραγωγής κατά την Κλασική και Ελληνιστική περίοδο. Τα σχήματα αυτών των γυάλινων δοχείων—συμπεριλαμβανομένων του αμφορίσκου, του αλάβαστρου και του αριβαλλού—αντλήθηκαν συνειδητά από τα σύγχρονα ελληνικά κεραμικά και μεταλλικά σκεύη, αλλά τα κομμάτια γυαλιού ήταν ιδιαίτερα πολύτιμα για το λαμπερό, αδιαφανές χρώμα τους και τα ζωηρά διακοσμητικά μοτίβα, που συχνά τα έκαναν να ξεχωρίζουν ως ανώτερα είδη πολυτελείας. Το μικρό τους μέγεθος και οι παχιές τοιχώσεις ήταν εγγενείς περιορισμοί της τεχνικής του πυρήνα, καθιστώντας τα ιδανικά για την κράτηση ακριβών ελαίων. Η παραγωγή του αμφορίσκου μειώθηκε με την εισαγωγή της τεχνικής του γυαλιού-φυσηματος κατά την Ρωμαϊκή περίοδο, αλλά αυτά τα πρώιμα γυάλινα σκεύη παραμένουν μαρτυρία της προηγμένης τέχνης των αρχαίων μεσογειακών τεχνιτών.