Αρχαία Ελληνική Αγγειοπλαστική Λάμπα λαδιού, Τύπος Howland 21. Άδεια Εξαγωγής Ισπανίας. (χωρίς τιμή ασφαλείας)

Λάμπα λαδιού, τύπος Howland 21
ΥΛΙΚΟ: Χειροτεχνία
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ: Ελληνικός
ΠΕΡΙΟΔΟΣ: 5ος - 4ος αιώνας π.Χ.
ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ: 38 mm x 67 mm x 129 mm
Καλή κατάσταση
Προέλευση: Από ιδιωτική συλλογή στη Γαλλία, αποκτήθηκε πριν από τη δεκαετία του 1990.

Έρχεται με Πιστοποιητικό Αυθεντικότητας και άδεια εξαγωγής της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Εάν πραγματοποιήσετε προσφορά εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης και κερδίσετε το αντικείμενο, πρέπει να ζητήσουμε μια νέα άδεια εξαγωγής στη χώρα σας και η αποστολή θα καθυστερήσει μεταξύ 3 - 5 εβδομάδων.

Η ιστορία των αρχαίων ελληνικών λαδιών λαμπτήρων αντικατοπτρίζει μια σταδιακή τεχνολογική και αισθητική εξέλιξη, μεταβαίνοντας από απλά, ανοιχτά δοχεία σε πιο κλειστά, πιο εξελιγμένα σχήματα. Οι πρώτοι λαμπτήρες, που χρονολογούνται στην Εποχή του Χαλκού, ήταν βασικά, τροχισμένα με τροχό, ανοιχτά πιάτα-πιατάκια, συχνά κατασκευασμένα από πηλό, με μια τσιμπημένη άκρη για να δημιουργήσουν μια απλή ακίδα όπου θα ακουμπούσε το φυτίλι (συνήθως λινό ή φυτικό fiber). Αυτός ο απλός σχεδιασμός ήταν επιρρεπής σε διαρροή λαδιού, αλλά μέχρι τον 6ο και 5ο αιώνα π.Χ.—την ακμή της Κλασικής περιόδου—τα εργαστήρια της Αθήνας τελειοποίησαν τον λαμπτήρα «κλειδώματος» (γνωστό και ως «αττικό τύπο»). Αυτό το στυλ ήταν κατασκευασμένο με τροχό, με ένα στρογγυλό, πιο κλειστό σώμα, μια εμφανή οπή πλήρωσης, μια μεγαλύτερη ακτίνα με γέφυρα, και συχνά μια λαβή ή λουρί, προσφέροντας μεγαλύτερο έλεγχο στη φλόγα και μειώνοντας τη σπατάλη του καυσίμου, που ήταν συνήθως ελαιόλαδο.

Μια σημαντική αλλαγή στην παραγωγή ελληνικών λαμπών συνέβη κατά την Ελληνιστική Περίοδο (αρχίζοντας περίπου το 323 π.Χ.) με την εισαγωγή καλουπιών για την κατασκευή λαμπών. Ενώ οι προηγούμενες ελληνικές λάμπες ήταν κυρίως χρηστικές και είχαν μόνο μαύρη γυαλιστερή επίστρωση για διακόσμηση και για μείωση της διαρροής λαδιού, η χρήση καλουπιών επέτρεψε μαζική παραγωγή και περίτεχνη διακόσμηση. Το σώμα έγινε πλήρως κλειστό, με τη διακόσμηση να εστιάζεται στον ώμο ή το δίσκο της λάμπας (την κεντρική άνω επιφάνεια). Κοινά μοτίβα περιελάμβαναν μυθολογικά πρόσωπα, μάσκες, ζώα και διακοσμητικά μοτίβα όπως ρόζοι και κλήματα. Αυτή η νέα τεχνική κατασκευής επέτρεψε μεγαλύτερη λεπτομέρεια και τυποποίηση, καθιστώντας τις ελληνικές λάμπες, ιδιαίτερα αυτές από κέντρα όπως η Αθήνα και η Μικρά Ασία, ιδιαίτερα περιζήτητες και ευρέως εξαγόμενες σε όλο τον Μεσογειακό κόσμο, επηρεάζοντας έτσι τα μεταγενέστερα ρωμαϊκά σχέδια.

Πέρα από τη βασική λειτουργία τους ως φορητού και σταθερού πηγής τεχνητού φωτός, τα ελληνικά λαμπάκια λαδιού είχαν σημαντική ριζωμένη τελετουργική και συμβολική σημασία. Ήταν αναπόσπαστο στοιχείο τόσο της οικιακής ζωής όσο και των δημόσιων χώρων, χρησιμοποιούμενα για να φωτίζουν σπίτια, καταστήματα και ιερά μετά το ηλιοβασίλεμα. Καθοριστικά, τα λαμπάκια λαδιού συχνά χρησιμοποιούνταν σε θρησκευτικές τελετές, λειτουργώντας ως αφιερώματα προς τις θεότητες ή τοποθετούνταν σε ταφικά δωμάτια για να παρέχουν φως στους αποθανόντες στον άλλο κόσμο, μια πρακτική κοινή σε όλο το αρχαίο μεσογειακό χώρο. Η παρουσία σήματος κατασκευαστή (συνήθως μια σφραγίδα στη βάση) σε πολλά από τα ελληνιστικά καλούπια λαμπάκια δείχνει επίσης τη οικονομική τους σημασία, λειτουργώντας ως μια πρωτόγονη μορφή ελέγχου ποιότητας και εμπορικού σήματος, που σήμερα είναι ανεκτίμητη για την χρονολόγηση και την ανίχνευση των αρχαίων εμπορικών δικτύων.