roberto montanaro - BANANA UNCHAINED

Ο Andy Warhol υποστήριζε ότι «στο μέλλον, ο καθένας θα είναι διάσημος για 15 λεπτά», αυτή η εργασία μας υποδηλώνει ότι ορισμένες εικονικές μορφές προορίζονται να διαρκέσουν πολύ περισσότερο, διαλογιζόμενες μεταξύ τους μέσα από τις δεκαετίες.

Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα υλικό έργο με έντονη οπτική νοημοσύνη, περικυκλωμένο σε ένα «ροζ σοκ» πλαίσιο που φωνάζει Pop Art από κάθε γωνία. Ο καλλιτέχνης έχει οργανώσει μια αδύνατη και σουρεαλιστική συνάντηση ανάμεσα σε δύο από τα πιο διάσημα φρούτα στην ιστορία της τέχνης: τη «κολλητική» μπανάνα του Maurizio Cattelan (Comedian, 2019) και τη «ξεφλουδιστή» μπανάνα του Andy Warhol (εξώφυλλο των The Velvet Underground & Nico, 1967).
Το κλειδί της ιδέας βρίσκεται στη δράση. Δεν βρισκόμαστε μπροστά στην στατική (και ακριβή) μπανάνα του Cattelan που κρέμεται στον τοίχο περιμένοντας να σαπίσει. Εδώ, το φρούτο έχει πάρει ζωή. Το έργο είναι μια ιστορία απελευθέρωσης: η λευκή, τρισδιάστατη σιλουέτα της μπανάνας έσπασε την ασημένια αυτοκόλλητη ταινία – σύμβολο της εμπορικής και μεσογειακής της φυλάκισης – κερδίζοντας όχι μόνο την ελευθερία, αλλά και την ανθρωπιά, που εκπροσωπείται από την εμφάνιση δύο μικρών χεριών.
Τι κάνει μια μπανάνα που μόλις απελευθερώθηκε από το δεσμά της σύγχρονης εννοιολογικής τέχνης; Τιμά τις ρίζες της. Κρατώντας στα χέρια του το βινύλιο των Velvet Underground, ο πρωταγωνιστής φαίνεται να λέει: "Πριν γίνει ένα αστείο 120.000 δολαρίων, ήμουν μια εικονική ροκ». Είναι μια υπέροχη "μετα-αναφορά": η γλυπτική μπανάνα κοιτάζει την γραφική μπανάνα, κλείνοντας έναν καλλιτεχνικό κύκλο μισού αιώνα.
Η χρήση του υλικού διαχειρίζεται με σοφία. Η αντίθεση μεταξύ της λείας και λευκής επιφάνειας του καρπού-γλυπτού και της τραχιάς, σκισμένης υφής της αυτοκόλλητης ταινίας δημιουργεί μια απτική δυναμική. Η επιλογή του απόλυτου λευκού για το σώμα της μπανάνας (αντί του ρεαλιστικού κίτρινου) την αναβαθμίζει σε άγαλμα, σε καθαρό σύμβολο, ενώ το χρώμα εκρήγνυται μόνο στο πλαίσιο και στην εξώφυλλο του δίσκου, εστιάζοντας την προσοχή στο πολιτιστικό μήνυμα.
Αυτή η εργασία είναι ένα αναιδές και πολύπλοκο μπαρόκ. Είναι ένα κομμάτι που δεν περιορίζεται στο να διακοσμεί, αλλά σπάει ένα έξυπνο χαμόγελο. Μετατρέπει την άκαρπη κριτική για την σύγχρονη τέχνη σε μια παιχνιδιάρικη γιορτή, θυμίζοντάς μας ότι η τέχνη, προτού γίνει αγορά, είναι εξέγερση και αναφορά.