French Impressionist School (XIX) - Golden Street at Noon

1. ΤΕΧΝΙΚΟ ΦΥΛΛΑΔΙΟ

Συγγραφέας: A. Oliver (απόδοση), Γαλλική Ιμπρεσιονιστική Σχολή, τέλη 19ου αιώνα
Προτεινόμενος τίτλος: «Χρυσή Οδός το Μεσημέρι»
Χρονολογία: περ. 1890-1900
Τεχνική: Λάδι σε καμβά, πλούσιες πινελιές impasto
Μετρήσεις: 66 × 54 εκ. (χωρίς πλαίσιο)
Σκελετός: 80 × 70 εκ. Κομψός σκελετός εποχής από σκούρο ξύλο, με φαρδιά και βαθιά γείσα, με ελαφριά εσωτερική λοξότμηση που λειτουργεί ως "κουτί σκηνής" και συγκεντρώνει το φως στον ηλιόλουστο δρόμο.
Στυλ: Γαλλική ιμπρεσιονιστική σχολή – αστικό τοπίο με μεσογειακή ατμόσφαιρα.
Κατάσταση: Πολύ καλή· σταθερή επιφάνεια, απόλυτα ευανάγνωστη αρχική υφή και χρωματική πατίνα σύμφωνα με την ηλικία του.

2. ΣΥΝΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Η σκηνή απεικονίζει έναν κεκλιμένο δρόμο, λουσμένο στο φως του ήλιου, που υψώνεται προς μια πλατεία που στεφανώνεται από ένα καμπαναριό, τον πραγματικό κάθετο φάρο της σύνθεσης. Το ελαφρώς προς τα κάτω βλέμμα κάνει τον θεατή να νιώθει σαν να περπατάει κατά μήκος αυτού του ζωντανού πέτρινου δρόμου, που περιβάλλεται από επιχρυσωμένες προσόψεις στα αριστερά και ανοιχτόχρωμους τοίχους με μπαλκόνια γεμάτα λουλούδια στα δεξιά.

Οι κοντές, σπασμένες πινελιές, γεμάτες χρώμα, κατασκευάζουν την αρχιτεκτονική με πινελιές χρώματος αντί για σχέδιο, στην καλύτερη ιμπρεσιονιστική παράδοση: τα ζεστά κίτρινα, οι ώχρες και οι γήινες αποχρώσεις έρχονται σε αντίθεση με τα ψυχρά πράσινα και μπλε που αναζωογονούν τα παράθυρα και τις γλάστρες. Τα λουλούδια που σκαρφαλώνουν στις προσόψεις είναι μικρές εκρήξεις ροζ, μοβ και πορφυρού που ζωντανεύουν το πάνω μέρος του δρόμου.

Ο ουρανός, καλυμμένος με ένα πλέγμα από μαργαριταρένια μπλε και γκρι, αποκαλύπτει αραιωμένα σύννεφα που ενισχύουν την αίσθηση ενός καθαρού μεσημεριού, με ελαφρώς ζωντανό αέρα.

Δεν υπάρχουν φιγούρες: η απουσία χαρακτήρων καθιστά το φως τον απόλυτο πρωταγωνιστή, όπως σε τόσες πολλές αστικές απόψεις των Caillebotte ή Sisley, και προσδίδει στο σύνολο μια ποιητική και σιωπηλή ατμόσφαιρα, χαρακτηριστική των καλύτερων οικείων τοπίων του τέλους του 19ου αιώνα.

3. Στυλ, σχολή και ιστορικό πλαίσιο.

Το έργο εντάσσεται πλήρως στη Γαλλική Ιμπρεσιονιστική Σχολή, στην ύστερη φάση της, όταν το κίνημα είχε ήδη εδραιώσει τη γλώσσα του και πολλοί ζωγράφοι εφάρμοζαν τα ευρήματά του σε αστικές και αρχιτεκτονικές σκηνές.

Το ενδιαφέρον της για το φως που ξεχωρίζει, τις αντανακλάσεις στην καυτή πέτρα και τις αποσπασματικές πινελιές τη συνδέει με τοπιογράφους στην τροχιά των Alfred Sisley, Henri Martin ή Maximilien Luce, συγγραφέων που εκτιμώνται ιδιαίτερα σήμερα στη διεθνή αγορά.

Η χρωματική προσέγγιση, που βασίζεται σε σύντομα, επικαλυπτόμενα στρώματα, καταδεικνύει στιβαρή δεξιοτεχνία και μια σύγχρονη ευαισθησία: ο δρόμος δεν περιγράφεται, γίνεται αισθητός μέσα από το χρώμα. Η παλιά ετικέτα στο πλαίσιο και η συνολική πατίνα υποδηλώνουν ένα παρελθόν σε ιδιωτική συλλογή, ίσως αποκτηθεί κάποια στιγμή σε μια τοπική γαλλική γκαλερί, γεγονός που του προσδίδει την αύρα ενός ανακαλυφθέντος έργου παρά ενός ευρέως διαδεδομένου έργου.

Για τον απαιτητικό συλλέκτη, αυτό είναι ένα αυθεντικό παράδειγμα του ύστερου γαλλικού ιμπρεσιονισμού, με μια εξαιρετικά εμπορική εικονογραφία (ένας ηλιόλουστος δρόμος με καμπαναριό, που θυμίζει χωριά του Νότου) και μια μορφή ιδανική για έναν τοίχο. Είναι ένα έργο που συνδυάζει ζωγραφική ποιότητα, ατμόσφαιρα και μια ατμόσφαιρα καλλιτεχνικού μυστηρίου: ακριβώς το είδος του πίνακα που γίνεται απαραίτητο σε κάθε συλλογή.