Renato Borsato (1927-2013) - Collezione Deana, Composizione Acquatica N.2

Καταγωγή

Το έργο προέρχεται από τα έπιπλα του ιστορικού ξενοδοχείου Βενετίας Bonvecchiati, που ιδρύθηκε τη δεκαετία του '50, των οποίων οι ζωγραφιές ήταν μέρος της συλλογής Deana. Ο ιδρυτής του ξενοδοχείου ήταν ο Βενετός επιχειρηματίας και συλλέκτης Arturo Deana, ιστορικός πολιτιστικός ενεργός της πόλης, ο οποίος το 1929 αγόρασε το μετέπειτα διάσημο εστιατόριο «La Colomba», και μέχρι εδώ δεν υπάρχει τίποτα παράξενο, εκτός από το ότι ανάμεσα στους πελάτες ήταν ονόματα όπως Tosi, Morandi, De Pisis, Chagall, Kokoshka και Picasso.

Ήταν υπέροχα χρόνια για την τέχνη στη Βενετία, χάρη και στην παρουσία της Peggy Gugghnheim. Ο Arturo Deana γίνεται όλο και πιο παθιασμένος με τη ζωγραφική, και αυτό οφείλεται και στη μεγάλη φιλία του με τον ποιητή Diego Valeri και τον γκαλερίστα Carlo Cardazzo, ιδρυτή και ιδιοκτήτη από το 1942 της Galleria del Cavallino, μιας ιστορικής γκαλερί στη Βενετία, από τις πιο διάσημες στην Ιταλία τον δεύτερο μισό του 20ού αιώνα.

Το πάθος της Deana για την τέχνη την οδηγεί να αναδείξει το ξενοδοχείο Bonvecchiati με μέρος της ιδιωτικής της συλλογής και να ιδρύσει το 1946 το «Βραβείο Ζωγραφικής La Colomba», μετά τη διακοπή της Μπιενάλε της Βενετίας λόγω πολεμικών αιτίων. Η επιτυχία της εκδήλωσης είναι τέτοια που αποκαλείται πλέον η «Μικρή Μπιενάλε». Το 1953 γεννιέται ο «Διεθνής διαγωνισμός για ένα μενού στην Colomba», με την πρώτη του διοργάνωση να συμμετέχουν πάνω από 300 καλλιτέχνες.


συγγραφέας

Ρενάτο Μπορσατ (1927-2013), Ιταλός ζωγράφος. Γεννημένος στη Βενετία το 1927, αναδείχθηκε ως μια από τις πιο αντιπροσωπευτικές μορφές της λαγουαρικής ζωγραφικής του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, ενσαρκώνοντας έναν βαθύ και σπλαχνικό δεσμό με την γενέτειρά του πόλη. Η άνοδός του στον κόσμο της τέχνης ήταν ταχεία και σημαδεμένη από πρώιμες διακρίσεις: ήδη τη δεκαετία του 1950, κατάφερε να τραβήξει την προσοχή της κριτικής κερδίζοντας το διακεκριμένο Premio Burano το 1953 και συμμετέχοντας, ακόμα και σε νεαρή ηλικία, στη Μπιενάλε της Βενετίας. Σε αυτήν τη κρίσιμη περίοδο, ο Μπορσατό κατάφερε να αναπτύξει μια αυτόνομη γλώσσα που, αν και διαλόγιζε με τις avant-garde και την αφρώδης ενεργητικότητα του Veneto Spatialism, αρνήθηκε την καθαρή αφαίρεση για να διατηρήσει μια ποιητική επαφή με το πραγματικό δεδομένο, επαναπροσδιορίζοντάς το μέσω μιας σύγχρονης και αυστηρής μορφικής σύνθεσης.

Η καλλιτεχνική του ωριμότητα εμπλουτίστηκε από πολυάριθμα ταξίδια στην Ευρώπη, ειδικά στο Παρίσι, το Λονδίνο και την Ελβετία, εμπειρίες που άναψαν την παλέτα του με νέες χρωματικές προτάσεις και μια πιο κοσμοπολίτικη φωτεινότητα. Παρά τις διεθνείς επιρροές, τα προτιμώμενα θέματα παρέμειναν προσανατολισμένα σε μια οικεία άποψη της φύσης και των αστικών χώρων: οι διάσημες βεγγέρανιες εικόνες του Βενετσιάνικου τοπίου, οι χιονισμένες πλατείες και οι πλούσιοι κήποι δεν ήταν απλώς περιγραφές τοπίου, αλλά ονειρικές αναπαραστάσεις φορτωμένες με ύλη και χρώμα. Η πινελιά του σταδιακά έγινε πιο πυκνή και ζωηρή, χτίζοντας τον χώρο μέσω έντονων τόνων αντιθέσεων που μεταμόρφωναν τον καμβά σε μια αισθητηριακή εμπειρία, όπου η μελαγχολία της λίμνης συγχωνευόταν με μια σχεδόν εκφραστική ζωτικότητα.

Εκτός από την πλούσια ζωγραφική παραγωγή, ο Borsato ήταν ενεργό πρόσωπο στην πολιτιστική ζωή της Βενετίας, υπηρετώντας για χρόνια ως Πρόεδρος του Fondazione Bevilacqua La Masa και αποτελώντας σημείο αναφοράς για τις νέες γενιές καλλιτεχνών. Μέχρι τον θάνατό του το 2013.

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

«Composizione Acquatica N.2», λάδι σε καμβά, 140*100εκ με κορνίζα, 110*75εκ ο μόνος καμβάς, χρονολογείται στα μέσα της δεκαετίας του '60 του 20ού αιώνα, υπογραφή κάτω δεξιά.

Ο θεατής βρίσκεται μπροστά σε μια υποβρύχια θέαση σπάνιας απλότητας. Η σκηνή κατοικείται από σκιές στυλιζαρισμένων ψαριών, αποδοσμένες με τόνους πορτοκαλί και χρυσού, που φαίνεται να γλιστρούν ήσυχα σε έναν βαθύ και αόριστο χώρο. Στο πάνω μέρος του καμβά, μια πλέξη λευκών γραμμών, παρόμοιες με γρατζουνιές ή νήματα, υποδηλώνει την παρουσία δικτύων που κατεβαίνουν από ψηλά ή την κυματιστή αντανάκλαση της επιφάνειας του νερού, δημιουργώντας μια δυναμική ένταση ανάμεσα στην ακινησία του βυθού και την ελαφριά κίνηση της θαλάσσιας ζωής.

Η δύναμη του έργου βρίσκεται στη μοναδική διαχείριση της ζωγραφικής ύλης. Η επιφάνεια δεν είναι απλώς ένα υπόβαθρο, αλλά ένα πεδίο δυνάμεων που δονείται, επιτευγμένο μέσω ενός εξαιρετικά λεπτομερούς παιχνιδιού υπερθέσεων μεταξύ του μαύρου βιομηνικού και του ασημένιου. Αυτή η στρώση δημιουργεί μια υφή σχεδόν μεταλλική, διαβρωμένη, που αιχμαλωτίζει και αντανακλά το φως, προσομοιώνοντας τις λάμψεις του φεγγαριού πάνω στα σκοτεινά νερά της λίμνης. Είναι μια χρωματική επιλογή που υπαινίσσεται ποιητικά μια «νυχτερινή αλιεία»: το σκοτάδι του νερού δεν είναι ένα άδειο, αδρανές κενό, αλλά ζωντανό, παλλόμενο από ασημένιες αντανακλάσεις που αναδύονται από το βάθος. Οι σιλουέτες των ψαριών, με το ζεστό και γήινο χρώμα τους, αντιπαραβάλλονται με την ψυχρότητα του περιβάλλοντος, λειτουργώντας ως οπικές άγκυρες που καθοδηγούν το μάτι μέσα από αυτήν την ατμοσφαιρική πυκνότητα.

Το έργο αποτελεί ένα εμβληματικό παράδειγμα της παραγωγής του Borsato τη δεκαετία του '60, περιόδου κατά την οποία ο καλλιτέχνης αφομοιώνει και αναδιαμορφώνει τις απαιτήσεις του Βενετσιάνικου Spazialismo. Ωστόσο, σε αντίθεση με τους σύγχρονούς του που αναζητούσαν το «άδειο σύνολο» ή την εννοιολογική αφαίρεση, ο Borsato εδώ δείχνει την αποφασιστική του θέληση να μην αποκόψει τον δεσμό με την φαινομενική πραγματικότητα. Η μήτρα του Spazialismo είναι εμφανής στη δομική χρήση της ύλης και στην επεξεργασία της επιφάνειας, αλλά το θέμα παραμένει αναμφίβολα συνδεδεμένο με την αφήγηση της Βενετίας του. Ένα έργο με εξαιρετική πειραματική τεχνική και εκλεπτυσμένη αισθητική επίδραση.

Αναφορά κατάστασης

Άριστη η γενική κατάσταση. Ζωγραφισμένο ακέραιο σε κάθε του μέρος με ζωηρή και ευανάγνωστη χρωματική παλέτα. Το πλαίσιο θεωρείται ως δώρο.

Παρακολουθούμενη και ασφαλισμένη αποστολή με επαρκή συσκευασία.