Caio M. Garrubba - Photographs - 2000

Έγχρωμες και ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Caio Mario Garrubba. Κείμενο από τον Diego Mormorio στην πίσω πλευρά του εξωφύλλου.

4ο (32,5 x 32,5 εκ.), 80 σελ. σκληρό εξώφυλλο, επιπλέον dust jacket της ιταλικής έκδοσης (πιθανότατα η αγγλική έκδοση εκδόθηκε χωρίς dust jacket). Το βιβλίο βρίσκεται σε καλή κατάσταση, με μερικά σημάδια χρήσης στο εξωτερικό (βλ. φωτογραφίες), επίσης το dust jacket έχει σχίσιμο στο μπροστινό εξώφυλλο και είναι κυματιστό. Μέσα είναι πολύ καλό, χωρίς σημειώσεις, σταθερή δέσιμο.

Ο Caio Mario Garrubba (Νάπολη, 1923 – Σπέτολη, 2015), συνδεδεμένος με τον αριστερό πολιτισμό που έβλεπε υπόσχεση και ελπίδα στη Σοβιετική Ένωση και στις χώρες του πραγματικού σοσιαλισμού, κατάφερε να φωτογραφίσει αυτήν την πραγματικότητα με ένα απογοητευμένο μάτι, αλλά πάντα με σταθερή εστίαση στους ανθρώπους και το ανθρώπινο στοιχείο. Το αποτέλεσμα είναι μια φωτογραφία που δεν αποτελεί μαρτυρία ενός αιώνα ιστορίας, αλλά της ανθρωπιάς και της ζωτικότητας που την οδήγησαν. (...) Μπορούσες να τον συναντήσεις στις δύο το πρωί σε μια νυχτερινή κλαμπ στο Ανατολικό Βερολίνο, εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου, να πίνεις σοβιετικό σαμπάνια ή σε έναν ηλιόλουστο δρόμο στη Μαδρίτη να τρως γαρίδες και να μελετάς τα πρόσωπα και τις χειρονομίες των περαστικών. Σιωπηλός και ήσυχος όπως μια πονηρή γάτα έτοιμη να «επιτεθεί» – όπως τον περιέγραψε ο συγγραφέας και φωτογράφος Ermanno Rea – ο Caio Mario Garrubba απαντούσε σε όσους τον ρωτούσαν γιατί χρησιμοποιούσε τόσο απλό εξοπλισμό (μια κάμερα Leica και μερικούς επιπλέον φακούς), ότι οι φωτογραφίες «βγαίνουν με το μυαλό και όχι με μηχανές». Η έμφυτη απέχθειά του προς τους ισχυρούς, που προσπαθούσε να αποτυπώσει στις πιο «βρώμικες» στιγμές τους, όπως ο ίδιος αφηγείται, συνδυαζόταν με ένα άνευ όρων πάθος για τους ανθρώπους που συναντούσε στο δρόμο, οι οποίοι έγιναν εξαιρετικά θέματα μιας από τις πιο βαθιές φωτογραφικές προσεγγίσεις του τέλους του 20ού αιώνα.

Ο Caio Garrubba φωτογράφισε εκτενώς τη Νάπολη και την Καλαβρία - τα μέρη από τα οποία κατάγεται - καθώς και τις χώρες του κάποτε κομμουνιστικού κόσμου - ιδιαίτερα την Πολωνία, τη Γερμανία, την ΕΣΣΔ και την Κίνα - ακόμα περισσότερο. Για να χρησιμοποιήσουμε ξανά τα λόγια του Parise, θα μπορούσαμε να πούμε ότι, συνοπτικά, ο Garrubba μπορεί να οριστεί ως ο φωτογράφος του κομμουνισμού. Αλλά ακόμα και τότε, το 1983, ο συγγραφέας του Il Prete bello (Ο όμορφος ιερέας) αναρωτιόταν: ποιο κομμουνισμό; Όχι τον πραγματικό, με τη δικτατορία και τη γραφειοκρατία του, αλλά αυτόν που ριζώνει στην ελπίδα.