Miroslav Spadrna (Pintorcheco) - Hechizo de la luna (spell of the moon)XL

Μάγεμα της σελήνης (ακρυλικό πάνω σε καμβά 92x73 εκ) 2023, δημιουργός Μιρόσλαβ Σπάρνια (Τσεχός ζωγράφος)

Ο Miroslav Spadrna είναι Τσέχος ζωγράφος, γεννημένος το 1968 στην České Budějovice, Τσεχική Δημοκρατία. Πριν σπουδάσει Εικαστικές Τέχνες, ήδη ζωγράφιζε και πουλούσε πολλά από τα έργα του. Σε ηλικία 21 ετών, ήταν γνωστός στη Γερμανία, τις Κάτω Χώρες και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Στα 25 του, είχε πουλήσει πάνω από 1.000 έργα σε όλο τον κόσμο. Στα 40, εγκατέλειψε την εμπορική ζωγραφική για να εμβαθύνει στην τέχνη του. Άφησε το σπίτι και την προηγούμενη ζωή του για να δημιουργεί τέχνη στο δρόμο, πιο κοντά στη φτώχεια, τη μοναξιά και το πάθος. Αυτή η αλλαγή μεταμόρφωσε το στυλ, τη σκέψη και την τεχνική του. Στα 43, ξεκίνησε μια νέα φάση στην καλλιτεχνική του ζωή. Για τον Špadrna, η τέχνη είναι ένας χώρος απόλυτης ελευθερίας, ένα μέρος για να βρει κανείς την ουσία των πραγμάτων και τα πιο βαθιά συναισθήματα της ύπαρξης. Είναι εκεί όπου η μόνη μέτρηση του χρόνου είναι η γραμμή του πινέλου. Η δημιουργία ή η αναδημιουργία της ζωής σε έναν καμβά, σε χαρτί ή σε γλυπτό, είναι για αυτόν η πιο υπέρτατη πράξη. Οι διακρίσεις του περιλαμβάνουν το Βραβείο Ευρωπαϊκού Καλλιτέχνη το 2023 στο Μιλάνο, Ιταλία, και το 2021 ορίστηκε Συντονιστής Τέχνης και Ζωγραφικής στην Τσεχική Δημοκρατία. Οι ομαδικές εκθέσεις του περιλαμβάνουν την Ομαδική Έκθεση στη Μερτζά, Ανδαλουσία, Ισπανία, το 2023. Τα έργα του έχουν λάβει θετικές κριτικές στην Ισπανία και έχουν παρουσιαστεί σε δημοσιεύσεις. Το 1997, έκανε διαμονή στο Garachico, Κανάριοι Νήσοι, Ισπανία. Ο Spadrna είναι ένας αναγνωρισμένος και βραβευμένος καλλιτέχνης, που έχει δημοσιευθεί σε διάφορα μέσα ενημέρωσης. Έχει γίνει μέλος της Galería de Arte Visual Chicote, Ισπανία, από τις 2 Απριλίου 2024. Το έργο του μπορεί να βρεθεί σε πολλαπλές ιστοσελίδες, δείχνοντας την εξελικτική πορεία του ως καλλιτέχνη. Το έργο του είναι ζωηρό και υφασμένο με υφή, αποτυπώνοντας τη βαθιά σύνδεσή του με την τέχνη ως μέσο έκφρασης των βαθύτερων πτυχών της ανθρώπινης εμπειρίας.
Miroslav Spadrna ψευδώνυμο pintorcheco
Ένα προσωπικό ταξίδι ανάμεσα στο φως, τη φύση και την ουσία
Πορ Αντόνιο Σάντσεθ. Διευθυντής και επιμελητής της γκαλερί τέχνης 1819.
Αυτή η συλλογή είναι μια εικαστική συμφωνία που κινείται ανάμεσα στο αφηρημένο και το εικονικό, ενσωματώνοντας τη οπτική δομή με ένα φορτίο συναισθηματικό που διαπερνά κάθε έργο. Με μια επίδειξη τεχνικής ιμπρεσιονιστικής και εξπρεσιονιστικής, ο καλλιτέχνης εξερευνά τη συμβιωτική σχέση μεταξύ ανθρώπου και φύσης, όπου οι μορφές, το χρώμα και οι υφές συγχωνεύονται σε μια οπτική χορογραφία μεγάλης έντασης. Οι παχιές και γωνιώδεις πινελιές, εφαρμοσμένες με μια μικτή τεχνική impasto και ενεργητικές γραμμές, δίνουν στην επιφάνεια μια σχεδόν τρισδιάστατη υφή, καλώντας τον θεατή να βυθιστεί στην υλικότητα κάθε κομματιού.
Η χρωματική παλέτα της συλλογής είναι πυκνή και πολυδιάστατη, παίζοντας με μια ζωηρή γκάμα μπλε, πράσινων και γήινων τόνων, αντιπαραβαλλόμενη με έντονες πινελιές κόκκινου και πορτοκαλί. Αυτή η επιλογή χρωμάτων δεν είναι τυχαία, αλλά ανταποκρίνεται σε μια ποιητική αφήγηση όπου οι ψυχροί τόνοι υποδηλώνουν γαλήνη και ενδοσκόπηση, ενώ τα θερμά χρώματα λειτουργούν ως οπτικά αντιθέματα ενέργειας και πάθους. Τα κόκκινα, ειδικά με τις αποχρώσεις τους σε καραμέλα και βερμιλιόν, ξεχωρίζουν σε ορισμένα σχήματα και φυσικά στοιχεία, υποδηλώνοντας τόσο τη ζωτικότητα της ζωής όσο και τη φευγαλέα φύση των στιγμών που αιχμαλωτίζονται στον καμβά.
Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί την υφή ως ένα βασικό εκφραστικό στοιχείο στη σύνθεση. Η εφαρμογή παχιών στρώσεων λαδιού και ακρυλικών, σκισμένων και επικαλυμμένων σε διάφορες κατευθύνσεις, προσδίδει σε κάθε έργο μια οπτική πυκνότητα που αντικατοπτρίζει την πολυπλοκότητα του φυσικού κόσμου. Αυτή η υφασματική επεξεργασία όχι μόνο αναδεικνύει την υλικότητα της ζωγραφικής, αλλά και δημιουργεί μια καταπληκτική, σχεδόν εμβυθιστική ατμόσφαιρα, που τοποθετεί τον θεατή σε έναν μεταβατικό χώρο ανάμεσα στο απτό και το άυλο. Οι γραμμές γίνονται χειρονομιακές, με μια συγκρατημένη ενέργεια που υποδηλώνει τον οργανικό παλμό της ίδιας της ζωής, δημιουργώντας ένα είδος ζωγραφικής γλώσσας που παραπέμπει τόσο στο εφήμερο όσο και στο αιώνιο ταυτόχρονα.
Όσον αφορά τη σύνθεση, ο καλλιτέχνης αμφισβητεί τις συμβάσεις της συμμετρίας και της τυπικής τάξης, δημιουργώντας σκηνές που προκαλούν το ελεγχόμενο χάος της φύσης. Τα στοιχεία τοποθετούνται σε μια δυναμική ισορροπία, όπου η φαινομενικά τυχαία διάταξη των μορφών και των τοπίων ανταποκρίνεται σε μια εσωτερική λογική ασυμμετρικής αρμονίας. Αυτή η προσέγγιση δημιουργεί μια οπτική ένταση που διατηρεί το βλέμμα σε συνεχόμενη κίνηση, διατρέχοντας κάθε εκατοστό του καμβά αναζητώντας κρυφά στοιχεία και υποκείμενα νοήματα.

Η σύνθεση, έτσι, μετατρέπεται σε μια διαδραστική εμπειρία, έναν χώρο όπου το μάτι του θεατή πλοηγείται ελεύθερα, ανακαλύπτοντας νέες στρώσεις και προοπτικές σε κάθε παρατήρηση. Ένα από τα πιο αξιοσημείωτα στοιχεία αυτής της σειράς είναι ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται η ανθρώπινη μορφή σε μια κατάσταση συγχώνευσης με το περιβάλλον. Σε αρκεμένα έργα, τα σώματα φαίνεται να αναδύονται από το τοπίο, σαν να είναι φυσικές επεκτάσεις των δέντρων, του νερού ή της γης. Αυτή η ενσωμάτωση υπογραμμίζει την ιδέα μιας εγγενής σύνδεσης μεταξύ του ανθρώπου και της φύσης, ενός δεσμού που υπερβαίνει την απλή συμβίωση και μετατρέπεται σε μια συμβιωτική και πνευματική ένωση. Η ανθρώπινη μορφή δεν απεικονίζεται ως απομονωμένο ον, αλλά ως ένα αδιάσπαστο στοιχείο του οπτικού οικοσυστήματος που την περιβάλλει, σε μια αιώνια αγκαλιά με το σύμπαν.
Ο εικαστικός χώρος σε αυτή τη συλλογή είναι βαθιά ατμοσφαιρικός, κατασκευασμένος από στρώσεις διαφάνειας και αδιαφάνειας που υποδηλώνουν διαφορετικά επίπεδα βάθους. Η επικάλυψη γυαλισμάτων και πιτσιλιών χρώματος δημιουργεί μια ψευδαίσθηση κίνησης, σαν το τοπίο να αναπνέει και να μεταμορφώνεται μπροστά στα μάτια μας. Αυτή η τεχνική, που συνδυάζει το sfumato με τη χρήση αντιθέσεων φωτός και σκιάς, προσθέτει μια σχεδόν αιθέρια διάσταση στα έργα, περιβάλλοντας τις μορφές με μια ομίχλη που τις μετατρέπει σε αιωρούμενα φαντάσματα σε ένα παράλληλο σύμπαν.

Η έμμεση αφήγηση της συλλογής δομείται γύρω από καθολικά θέματα όπως ο χρόνος, η μεταμόρφωση και η επιμονή της φύσης. Κάθε έργο λειτουργεί ως ένα κομμάτι μιας μεγαλύτερης ιστορίας, όπου τα επαναλαμβανόμενα στοιχεία – δέντρα, νερό και ανθρώπινες μορφές – λειτουργούν ως αρχέτυπα σύμβολα που υποδηλώνουν την αιωνιότητα και τον κύκλο της ζωής. Τα δέντρα, με τις βαθιές ρίζες και τα ανυψωμένα κλαδιά τους, αντιπροσωπεύουν τη σταθερότητα και τη σύνδεση με τη γη, ενώ το νερό, με τη συνεχόμενη ροή του, συμβολίζει την αναπόφευκτη διαδρομή του χρόνου και τη μεταμόρφωση. Η ανθρώπινη παρουσία, από την άλλη, παρουσιάζεται σε κατάσταση περισυλλογής ή κίνησης, σαν να είναι ενήμερη για την εφήμερη φύση της μπροστά στην απεραντοσύνη του τοπίου που την περιβάλλει.
Η χρήση του φωτός είναι ένα ακόμη θεμελιώδες στοιχείο στην κατασκευή αυτών των ατμόσφαιρων γεμάτων συμβολισμό. Το φως, απαλό και διαχυτικό, εκπέμπει από διάφορα σημεία της σύνθεσης, δημιουργώντας διακριτούς αντιθέσεις που αποκαλύπτουν και κρύβουν τμήματα του τοπίου. Αυτό το φως δεν είναι μόνο τεχνικό εργαλείο, αλλά και σύμβολο του μεταφυσικού· μετατρέπεται σε μεταφορά της συνείδησης και της αντίληψης, φωτίζοντας τα ορατά μέρη ενώ υποδηλώνει ότι υπάρχει πολύ περισσότερο κρυμμένο στο σκοτάδι. Το φως, με αυτή την έννοια, καθοδηγεί τον θεατή σε ένα εσωτερικό ταξίδι, καθιστώντας τον συνένοχο του έργου ως εξερευνητή των μυστηρίων και των νοημάτων που κατοικούν σε κάθε γωνιά του.