Tristan Mottier - Nordeuil

30 εκδόσεις για αυτό το έργο
1/30 για αυτήν που εμφανίζεται.
Διαστάσεις : 60/40 εκ.

Σε ένα ψυχρό και έρημο τοπίο, ένα μοναχικό σπίτι στέκεται απέναντι στην απεραντοσύνη. Το γκρίζο φως αποκαλύπτει ελάχιστα τα περιγράμματά του, σαν να διστάζει να το δείξει ολόκληρο. Φαίνεται να στέκεται όρθιο από ένστικτο, από πείσμα, και από κούραση — όπως ο άνθρωπος που θα μπορούσε να ζει εκεί.

Γύρω της, τίποτα.
Η σιωπή, η ομίχλη, ο παχύς αέρας που συνθλίβει τον κόσμο.
Ένα περιβάλλον που δεν προστατεύει: αποκαλύπτει. Απογυμνώνει. Δείχνει αυτό που κρύβουμε συνήθως.

Αυτή η σκηνή δεν είναι ένα τοπίο.
Είναι μια υλοποιημένη κατάσταση ψυχής.

Όταν διαβάζουμε την εθελούσια απομόνωση, την εσωτερική φθορά, την απομάκρυνση από τον θόρυβο, την άρνηση του συστήματος, την αναζήτηση ενός τόπου όπου επιτέλους μπορούμε να αναπνεύσουμε — ακόμα και αν ο αέρας είναι βαρύς.
Είναι μια αυθόρμητη, σχεδόν πρωτόγονη εικόνα ενός ανθρώπου που επέλεξε να εξαφανιστεί λίγο για να βρει τον εαυτό του ολοκληρωτικά.

Το σπίτι γίνεται ένας καθρέφτης.
Ένα εύθραυστο καταφύγιο, επιμονή, κατασκευασμένο στα σύνορα της ανθεκτικότητας και της εγκατάλειψης.
Ένα καταφύγιο για όσους περπατούν μόνοι, για όσους συνεχίζουν παρά την εξάντληση, για όσους γνωρίζουν την κατάθλιψη χωρίς ποτέ να χρησιμοποιούν τη λέξη.

Το έργο αιχμαλωτίζει αυτή τη στιγμή όπου δεν φεύγουμε πια από τον κόσμο…
αποφεύγουμε αυτό.
Γινόμαστε άλλοι.
Γινόμαστε ερημίτες του εαυτού μας.