Peter van Agtmael - 2nd Tour, Hope I Don’t Die - 2009

Μια βαθιά συγκινητική ματιά στην πραγματικότητα των πολέμων της Αμερικής στο Ιράκ και το Αφγανιστάν μέσω του φακού του Peter van Agtmael.

Οι πόλεμοι στο Ιράκ και το Αφγανιστάν έχουν χάσει την προσοχή της Αμερικής, και κάποιοι θα έλεγαν ότι δεν την είχαν ποτέ πραγματικά. Παρά όλη την άμεση επικοινωνία των νέων μέσων, η άποψη της Αμερικής για αυτούς τους πολέμους έχει σε μεγάλο βαθμό απλοποιηθεί, είναι ελλιπής και απομακρυσμένη. Ο φωτογράφος Peter van Agtmael στοχεύει να αλλάξει τις αντιλήψεις μας με το επιβλητικό του βιβλίο, 2nd Tour Hope I Don’t Die.

Από το 2006 έως το 2008, ο Peter van Agtmael ήταν ένας ενσωματωμένος φωτογράφος που ακολουθούσε την πορεία των συγκρούσεων μεταξύ Ιράκ, Αφγανιστάν και Ηνωμένων Πολιτειών. Αποτύπωσε το εύρος της αμερικανικής εμπειρίας, από χαοτικές νυχτερινές επιδρομές σε ιρακικές πόλεις μέχρι μακρές περιπολίες σε απομονωμένες κοιλάδες στα βουνά του Αφγανιστάν. Οι εικόνες είναι σκληρές αλλά και λεπτομερειακές, αποκαλύπτοντας τεταμένες ιατρικές αερομεταφορές και γραφικούς θανάτους από αυτοκτονικές επιθέσεις, καθώς και συγκινητικές πορτρέτες νέων στρατιωτών και των οικογενειών τους που αναρρώνουν, πενθούν και υποφέρουν. Στο τέλος, αναδύεται μια ευαίσθητη ανθρωπιά μέσα στο χάος και την αγριότητα της μάχης.

Το βιβλίο αποτυπώνει – μέσα από τις φωτογραφίες και τα λόγια του van Agtmael – την πολυπλοκότητα αυτής της εμπειρίας από την οπτική γωνία ενός νεαρού άνδρα που βλέπει πολλούς άλλους της γενιάς του να αντιμετωπίζουν δύσκολες επιλογές, σοβαρές ευθύνες και απρόβλεπτα πεπρωμένα. Μεταβαλλόμενο από σκληρό, στοιχειωτικό και βαθιά συγκινητικό, το βιβλίο αποτελεί μια πειστική υπενθύμιση των σκληρών και διαχρονικών πραγματικοτήτων του πολέμου.

Αυτό είναι ένα βιβλίο για τη σύγκρουση, αλλά και ένα προσωπικό ταξίδι στις ζωές των ανθρώπων που συνάντησε και φίλεψε ο van Agtmael. Μόλις 24 ετών όταν πήγε για πρώτη φορά στο Ιράκ, ταυτίστηκε άμεσα με τους στρατιώτες. Οι ιστορίες τους αφηγούνται παράλληλα με τις δικές του αναμνήσεις. Ο ειδικός Raymond Hubbard έχασε το πόδι του σε μια επίθεση με ρουκέτα στη Βαγδάτη στις 4 Ιουλίου 2006, και αργότερα συνεργάστηκε με τον van Agtmael για να δημιουργήσει ένα αρχείο της ανάρρωσής του και της προσπάθειάς του να προσαρμοστεί σε μια νέα ζωή. Οι στρατιώτες, που μερικές φορές αρχικά εξέφραζαν υποψία, τελικά ενθάρρυναν τον van Agtmael να δείξει τι συνέβαινε στον κόσμο τους, επειδή αναγνώρισαν ότι, χωρίς εικόνες, θα ήταν σαν οι εμπειρίες τους να μην είχαν ποτέ συμβεί.