francesco polazzi - Il sè e l’ego

Ο Francesco Polazzi – που σπούδασε τόσο Φιλοσοφία στη Μπολόνια όσο και Καλές Τέχνες στο Μπέρμιγχαμ, συνδυάζοντας pop, street art και αφηρημένη τέχνη της μεταμοντέρνας εποχής σε μια μοναδική ζωγραφική γλώσσα – πιθανώς θα είχε σχεδιάσει μια τέτοια εικόνα ως μια ισχυρή μεταφορά του εσωτερικού ταξιδιού.
Σε αυτό το λάδι σε καμβά, η κουκουβάγια, καθισμένη πάνω σε ένα τυλιγμένο φίδι, τραβάει την προσοχή μας. Το φίδι, που απεικονίζεται ως το αιώνιο φίδι της κυκλικής μεταμόρφωσης και του ρυθμού της ζωής, τυλίγεται κάτω από την κουκουβάγια σε μια σπείρα που υποδηλώνει εξέλιξη, χορό σκιών και αναγέννηση. Η ίδια η κουκουβάγια ενσαρκώνει τη σοφία, έναν ευαίσθητο και ταυτόχρονα κυρίαρχο διοικητή της εξέλιξης της ζωής.
Μια ενεργητική πινελιά εισάγει κίνηση στη σιωπή: αποφασιστικά κόκκινα και βαθιά πράσινα στρίβουν και πλέκονται σαν ζωντανή ενέργεια, ενώ πινελιές λαδιού σε παστέλ προσδίδουν μια ζωηρή φωτεινότητα — σημάδι κίνησης ακόμα και στην ηρεμία. Σε ορισμένα σημεία, οι μορφές σχεδόν διαλύονται στην αφαίρεση· οι γραμμές γίνονται πούπουλα, κλίμακες, μοτίβα, ρυθμός. Ένα δυναμικό μπαλέτο ζωγραφικής και συμβόλου.
Φιλοσοφικά, η κουκουβάγια παίζει ένα διάλογο: ο κουκουβάγιας σέβεται το φίδι — όπως και το Εαυτό πρέπει να αναγνωρίσει τη πρωταρχική θέληση του εγώ — αλλά τώρα είναι έτοιμο να καθοδηγήσει με σοφία. Είναι μια οπτική αλληγορία: η σοφία ενώνει τη μεταμόρφωση, χωρίς να την καταπνίγει. Η κουκουβάγια είναι ελεύθερη να ταξιδεύει σε σκοτεινά βάθη, όχι για να τα κυριαρχήσει, αλλά για να τα φωτίσει.
Οπτικά, η σύνθεση παλλόταν ανάμεσα σε συμβολική ηρεμία και δυναμικό ρυθμό — η άγκυρα του φιδιού ακόμα κοιτάζει, ενώ αυτή της κουκουβάγιας την ανυψώνει προς μια φωτεινότητα που υποδηλώνεται από λεπτές χρυσές αψίδες. Υπάρχει μια διαισθητική ισορροπία: εγκράτεια και ελευθερία, βαρύτητα και ανύψωση, εγώ και Εαυτός.
Εν ολίγοις, αυτό είναι ένα έργο όπου η σοφία και η αγάπη, η ελαφρότητα και η κατανόηση συγκλίνουν. Ο κουκουβάγια — ο ήρεμος διοικητής — υπερβαίνει το βλέμμα του θεατή, προσκαλώντας μας σε μια μεταμορφωτική αφήγηση: να γίνουμε σοφοί, αγαπητοί και φωτεινοί, χορεύοντας με τις σκιές μας σε πλήρη επίγνωση.