Lewis Carroll / Quentin Blake (ill) - The Hunting of the Snark - 1976

"Το κυνήγι του Σναρκ, μια αγωνία σε οκτώ κρίσεις" του Λιούις Κάρολ και εικονογράφηση του Κουέντιν Μπλέικ - Folio Society, Λονδίνο - 1976 πρώτη έκδοση στο Ηνωμένο Βασίλειο - 18x15 εκ. - κατάσταση: πολύ καλή, σε διακοσμημένο δέσιμο, με όλες τις εικονογραφήσεις του Μπλέικ, σε θήκη

Το κυνήγι του Σναρκ, με υπότιτλο «Μια αγωνία», στο βιβλίο «Οκτώ κρίσεις», είναι ένα ποίημα του Άγγλου συγγραφέα Λιούις Κάρολ. Συνήθως κατηγοριοποιείται ως ποίημα χωρίς νόημα. Γραμμένο μεταξύ 1874 και 1876, δανείζεται το σκηνικό, κάποια πλάσματα και οκτώ λέξεις-πορτραίτα από το προηγούμενο ποίημα του Κάρολ «Jabberwocky» στο παιδικό του μυθιστόρημα «Μέσα από τον καθρέφτη» (1871).

Η εταιρεία Macmillan δημοσίευσε το The Hunting of the Snark στο Ηνωμένο Βασίλειο στα τέλη Μαρτίου του 1876, με εννέα εικονογραφήσεις από τον Henry Holiday. Είχε μικτές κριτικές από τους κριτικούς, που το βρήκαν παράξενο. Η πρώτη έκδοση του ποιήματος αποτελούνταν από 10.000 αντίτυπα. Υπήρξαν δύο επανεκτυπώσεις μέχρι το τέλος του έτους· συνολικά, το ποίημα επανεκτυπώθηκε 17 φορές μεταξύ 1876 και 1908. Το ποίημα έχει επίσης προσαρμοστεί σε μιούζικαλ, ταινίες, όπερα, θεατρικές παραστάσεις και μουσική.

Η αφήγηση ακολουθεί ένα πλήρωμα δέκα ατόμων που προσπαθούν να κυνηγήσουν το Σναρκ, ένα πλάσμα που ενδέχεται να αποδειχθεί ένα πολύ επικίνδυνο Μπούτζουμ. Το μόνο μέλος του πληρώματος που βρήκε το Σναρκ εξαφανίζεται ήσυχα, οδηγώντας τον αφηγητή να εξηγήσει ότι το Σναρκ ήταν τελικά ένα Μπούτζουμ.

Ο Carroll αφιέρωσε το ποίημα στη νεαρή Gertrude Chataway, την οποία γνώρισε στην αγγλική παραθαλάσσια πόλη Sandown στο νησί Wight το 1875. Μαζί με πολλά αντίτυπα της πρώτης έκδοσης του ποιήματος, συμπεριλαμβανόταν και το θρησκευτικό δοκίμιο του Carroll, Ένα Πασχαλινό Χαιρετισμό σε κάθε παιδί που αγαπάει το «Alice».

Διάφορες ερμηνείες έχουν προταθεί για το ποίημα, ανάμεσά τους η υπαρξιακή αγωνία, μια αλληγορία για τη φυματίωση και μια κοροϊδία της υπόθεσης Tichborne.

Ενώ ο Κάρολ αρνήθηκε ότι γνώριζε το νόημα πίσω από το ποίημα,[1] σε μια απάντηση του 1897 σε επιστολή αναγνώστη συμφώνησε με την ερμηνεία του ποιήματος ως αλληγορία για την επιδίωξη της ευτυχίας.[2][3] Ο Χένρι Χόλιντεϊ, ο εικονογράφος του ποιήματος, θεώρησε το ποίημα «τραγωδία».