Guy de Maupassant - La Vie errante [1/5 exemplaire de tête sur Japon] - 1890

MAUPASSANT (Guy de).

Η Τραγική Ζωή, από τον Guy de Maupassant.

Παρίσι, Paul Ollendorff, 1890 [τυπωμένο από τη Maison Quantin].

Ένα όγδοομο volume grand in-18 (19 x 14 εκ.) με 233 (1) σελίδες. Βιβλίο με σκληρό εξώφυλλο. Πολύ ελαφριά σκόνη στην επιφάνεια του εξωφύλλου. Το ράφι είναι ακέραιο (χωρίς σχίσιμο). Αυτό το volume έχει χειριστεί πολύ λίγο από την εκτύπωσή του το 1890.

Αρχική έκδοση

Ένα από τα 5 αντίγραφα για το Γιαπωνέζικο (το δικό μας αντίγραφο δεν έχει αριθμηθεί στον καταχωρητή - η εξώφυλλο φέρει σαφώς την ένδειξη JAPON στο πίσω μέρος).

Ατελείωτο αντίτυπο, ποτέ διαβασμένο, εξαιρετικό και συγκινητικό.

Ο πολυτελής διαγωνισμός είναι ο εξής: 5 αντίτυπα στην Ιαπωνία πωλούνται 20 φράγκα και 100 αντίτυπα στην Ολλανδία πωλούνται 8 φράγκα.

Η φυσική αποστροφή του προς την κοινωνία οδήγησε τον Maupassant στην απομόνωση, τη μοναξιά και τον διαλογισμό. Ταξίδεψε εκτενώς στην Αλγερία, την Ιταλία, την Αγγλία, τη Βρετάνη, τη Σικελία, την Ωβέρνη και κάθε ταξίδι ήταν για αυτόν μια νέα εμπειρία. Η ζωή του περιπλανώμενου αφηγείται αυτά τα ταξίδια. Αυτό το βιβλίο είναι επίσης γνωστό ως Ρετσίτς ντ’Αφρική.

Έφυγα από το Παρίσι και ακόμα και από τη Γαλλία, επειδή ο Πύργος του Άιφελ άρχισε να με κουράζει υπερβολικά. Όχι μόνο τον έβλεπες παντού, αλλά τον βρίσκεις παντού, φτιαγμένο από όλες τις γνωστές ύλες, εκτεθειμένο σε όλες τις βιτρίνες, εφιάλτης αναπόφευκτος και βασανιστικός. Δεν είναι μόνο αυτός που μου έδωσε μια ακαταμάχητη επιθυμία να ζήσω μόνος για λίγο, αλλά και όλα όσα έγιναν γύρω του, μέσα, πάνω, στις γύρω περιοχές. Πώς όλα τα περιοδικά τολμούν πραγματικά να μιλούν για νέα αρχιτεκτονική σχετικά με αυτό το μεταλλικό σκελετό, αφού η αρχιτεκτονική, το πιο παρεξηγημένο και πιο ξεχασμένο από τα τέχνες σήμερα, ίσως είναι και το πιο αισθητικό, το πιο μυστηριώδες και το πιο πλούσιο σε ιδέες;

Στην Αλγερία και στη σαχάρα της Αλγερίας, όλες οι γυναίκες, τόσο των πόλεων όσο και των φυλών, ντύνονται λευκές. Αντίθετα, στην Τυνησία, εκείνες των πόλεων καλύπτονται από την κορφή μέχρι τα νύχια με μαύρα μαντίλια από μουσελίνα, που κάνουν παράξενες εμφανίσεις στους καθαρούς δρόμους των μικρών πόλεων του νότου, και εκείνες της υπαίθρου φορούν φορέματα βαθέως μπλε, με μια κομψή και μεγαλοπρεπή εμφάνιση, που τους δίνει μια ακόμη πιο βιβλική εμφάνιση. (...) Σε αυτόν τον μαλακτικό και θερμό τόπο, τόσο μαγευτικό που γεννήθηκε η μύθος των Λωτοφάγων στο νησί της Τζέρμπα, ο αέρας είναι πιο απολαυστικός από οπουδήποτε αλλού, ο ήλιος πιο καυτός, η μέρα πιο φωτεινή, αλλά η καρδιά δεν ξέρει να αγαπά. Οι όμορφες και παθιασμένες γυναίκες, αγνοούν τις τρυφερές μας εκδηλώσεις. Η απλή ψυχή τους παραμένει ξένη προς τα συναισθηματικά πάθη, και τα φιλιά τους, λέγεται, δεν γεννούν το όνειρο.

Οι μουσουλμάνες γυναίκες μπορούν να εισέλθουν όπως και οι άντρες, αλλά σχεδόν ποτέ δεν έρχονται. Ο Θεός είναι πολύ μακριά, πολύ ψηλά, πολύ επιβλητικός γι' αυτές. Δεν θα τολμούσαν να του πουν όλα τα προβλήματα, να του εμπιστευτούν όλες τις λύπες, να του ζητήσουν όλες τις μικρές υπηρεσίες, τις μικρές παρηγορίες, τις μικρές βοήθειες ενάντια στην οικογένεια, τον σύζυγο, τα παιδιά, που χρειάζονται οι καρδιές των γυναικών. Χρειάζεται ένας πιο ταπεινός μεσάζων ανάμεσα σε αυτόν, τόσο μεγάλο, και σε αυτές, τόσο μικρές.

Αναφορά: Vicaire, Manuel de l'amateur de livres du XIXe siècle, V-622

Ένα άριστο αντίτυπο που παρέμεινε δεμένο, από αυτό το εκδοτικό τυπικό μεγάλου κύρους που έχει γίνει ονειρικό.

Εξαιρετικό και επιθυμητό σε όλα τα σημεία.