École fauviste française (c.1905) - Le chemin chromatique

1. ΤΕΧΝΙΚΟ ΦΥΛΛΑΔΙΟ

Το μονοπάτι του χρωματισμού
Απόδοση: Αποδίδεται στον Pierre Bonnard ή στον κύκλο του (πρώτη περίοδος Nabi, περ. 1900).
Σχολή / Στυλ: Ιδιωτικό μετα-ιμπρεσιονισμό με πρώιμη φωβιστική απόκλιση.
Περίπου 1898–1905.
Τεχνική: Λάδι με πινελιές κερί πάνω σε ξύλο.
Μέτρα: 55 × 66 εκ. με πλαίσιο· 33,5 × 48,8 εκ. χωρίς πλαίσιο.
Υποστήριξη: Πίνακας αρχικός με σαφή προετοιμασία, σύμφωνα με πρακτικές nabis.
Υπογραφή: κάτω δεξιά, μερικώς καλυμμένη από το σφράγισμα.
Εξαιρετικό χρυσό πλαίσιο σύγχρονο και ιστορικιστικό, που αναδεικνύει την προραφαηλίτικη αύρα του συνόλου.
Κατάσταση: Εξαιρετική, με ζωντανή επένδυση και εξαιρετικά καλοδιατηρημένη επιφάνεια.

2. ΣΥΝΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Το τοπίο απλώνεται σαν ένα αισθησιακό σκηνικό, περισσότερο αισθητό παρά περιγραφόμενο, όπου ένας κυματιστός δρόμος οργανώνει τη σκηνή κάτω από τη βαθιά λογική του χρώματος.

Τα πράσινα λευκά, μοβ περλέ, ροζ οπαλίνες και απομακρυσμένα τουρκουάζ προκαλούν με εκπληκτική ακρίβεια την φωτεινή και οικεία παλέτα του Bonnard πριν από την πιο γνωστή του περίοδο στο νότο της Γαλλίας.

Τα δέντρα, στιλιζαρισμένα και σχεδόν ανθρωπομορφικά, θυμίζουν τη γούστο Nabi για τις μορφές που αναπνέουν εσωτερικότητα, ενώ το παχύρρευστο επίχρισμα —ασυνήθιστο αλλά όχι ασυμβίβαστο με ορισμένες μελέτες του Bonnard— υποδηλώνει ένα έργο πειραματισμού, ίσως πραγματοποιημένο σε plein air αλλά επεξεργασμένο ξανά στο στούντιο.

Η εικόνα δεν επιδιώκει να απεικονίσει, αλλά να γαλακτώσει μια μνήμη, κάτι βαθιά μπονναρντιανό: το τοπίο ως συναισθηματική εντύπωση, βαμμένη με καθαρή υποκειμενικότητα.

Αυτό είναι ένα κομμάτι μυστηριώδους αύρας, του οποίου η χρωματική ενέργεια το διακρίνει από ακαδημαϊκές παραγωγές, το τοποθετώντας στην δημιουργική τροχιά ενός μεγαλύτερου καλλιτέχνη.

3. Στυλ, Απόδοση και Αξιολόγηση

Ο συνδυασμός της υψηλής παλέτας, της κυματιστής δομής του μονοπατιού, της σκόπιμης απουσίας περιγράμματος και της λυρικής δόνησης του χρώματος επιτρέπει να προταθεί μια πειστική απόδοση στο στενό κύκλο του Pierre Bonnard, ακόμη και στο ίδιο του το χέρι σε μια πρώιμη φάση.

Η ομοιότητά του με τις τοπιογραφικές μελέτες των Nabis — όπως αυτές που πραγματοποιήθηκαν από τον Bonnard στην Île-de-France — είναι εντυπωσιακή: η κατακερματισμένη σύνθεση, η αισθητηριακή αντίληψη του περιβάλλοντος, η συναισθηματική προσέγγιση του τοπίου και η πινελιά που υποδηλώνει περισσότερο παρά ορίζει.

Λόγω της σπανιότητάς του, της υλικής του δύναμης και της συνεπούς σύνδεσής του με τον Bonnard πριν το 1910, αυτό το έργο αποκτά έναν εξαιρετικά αποκλειστικό και συλλεκτικό χαρακτήρα, αποτελώντας ένα κομμάτι που μπορεί να προκαλέσει μεγάλο ενδιαφέρον τόσο από τους επιμελητές όσο και από την αγορά, ειδικά σε τομείς που εστιάζουν στην γαλλική πρωτοπορία πριν τον Fauvismo.