Benito Espinos (1748-1818), Κύκλος του/της - Bouquet baroque dans un vase en pierre

1. ΤΕΧΝΙΚΟ ΦΥΛΛΑΔΙΟ

Μπουκέτο μπαρόκ σε βάζο από πέτρα
Αυτοπροσωπογραφία: Άγνωστος Μαέστρος, Κύκλος του Benito Espinos (1748-1818)
Ένας ισπανός ζωγράφος ενεργός περίπου το 1750, με εκπαίδευση σε μοντέλα flamenco του ύστερου μπαρόκ.
Σχολή / Στυλ: Ισπανική σχολή, παράδοση floral του ύστερου Baroque με μετάβαση στο Rococo.
Χρονολογία: περίπου το 1750
Τεχνική: Λάδι σε καμβά
Μέτρα: 58 × 46 εκ. με πλαίσιο· 50 × 37,5 εκ. χωρίς πλαίσιο.
Στήριξη: Παλαιός καμβάς πάνω σε πλαίσιο με αυθεντικά καρφιά.
Marco: Εξαιρετικό χειροποίητο πλαίσιο, πολύ παλιό, χρυσωμένο με νερό και ζωγραφισμένο με φυτικά μοτίβα, μοναδικό κομμάτι με μεγάλη διακοσμητική αξία.
Κατάσταση: Καλή για την ηλικία του· σταθερό craquelado, βαθιά πατίνα και παλαιές αποκαταστάσεις σεβαστές.

2. ΣΥΝΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Το έργο παρουσιάζει ένα πολυτελές μπουκέτο τοποθετημένο σε έναν πέτρινο βάζο, φωτισμένο όπως ένα μικρό λουλουδικό θυσιαστήριο πάνω σε ένα σκοτεινό φόντο μεγάλης ευγένειας.

Τριαντάφυλλα, παιώνιες, γαρίφαλα και τουλίπες — χαρακτηριστικά του ισπανικού-φλαμένκο ρεπερτορίου — εναλλάσσονται με άγρια λουλούδια και μικρά έντομα, σχηματίζοντας μια πυραμιδική σύνθεση με αξιοσημείωτη θεατρικότητα.

Το φως πέφτει πάνω στα κεντρικά λουλούδια, αποκαλύπτοντας μια εκλεπτυσμένη εργασία με στρώσεις και γαλακτώματα που αναδεικνύουν τα μαργαριταρένια λευκά και τα ζεστά ροζ, ενώ τα έντονα κόκκινα και τα βιολετί προσθέτουν συναισθηματικό βάθος.

Στη βάση, πεσμένα πέταλα, πεταλούδες και μαραμένα φύλλα εισάγουν τον μπορντό συμβολισμό της περασμένης εποχής, θυμίζοντας ότι η ομορφιά, ακόμα και τέλεια, είναι παροδική.

Ο σύνολο μεταδίδει μια οικεία, θρησκευτική και αριστοκρατική ατμόσφαιρα, χαρακτηριστική των ισπανικών gabinetes του μεσαίωνα του 18ου αιώνα, όπου το floral bodegón αντιπροσώπευε πολυτέλεια, μόρφωση και μια πνευματικά ευαίσθητη ευαισθησία.

3. Στυλ, Πιθανή Απόδοση και Αξιολόγηση

Η χρονολόγηση περίπου το 1750 προσαρμόζεται σύμφωνα με την ισορροπία μεταξύ της flamenco κληρονομιάς του 17ου αιώνα και της χρωματικής απαλότητας που προαναγγέλλει το ισπανικό Rococó.

Ο βοτανικός λεπτομερής σχεδιασμός, η αγάπη για πυκνές ανθοδέσμες και η επεξεργασία των πετάλων με φωτεινά πτυχώσεις επιτρέπουν να συσχετίσουμε αυτό το έργο με το περιβάλλον της Βαλένθια και της Μαδρίτης που περιτριγύριζε τον Benito Espinós (1748–1818), έναν από τους μεγάλους ανανεωτές του είδους των λουλουδιών στην Ισπανία.

Αν και ο Espinós είναι κάπως μεταγενέστερος, διάφοροι δάσκαλοι του πρώιμου κύκλου του — ενεργοί ήδη από το 1740–1760 και συνδεδεμένοι με την παράδοση του Juan de Arellano μέσω του εμπορίου εκτυπώσεων και φλαμανδικών μοντέλων — παρουσιάζουν πολύ κοντινές συνθέσεις: σατινέ λουλούδια, βαθύ σκοτεινό φόντο, πεταλούδες και παρόμοιες φωτιστικές ποιότητες.

Επίσης παρατηρούνται ομοιότητες με τη γλώσσα του Bartolomé Pérez στους μεταγενέστερους οπαδούς του, ιδιαίτερα στους αντιθέσεις φωτός και σκιάς και στη θεατρικότητα του συνόλου, αλλά με μια πιο ελαφριά και ροκοκό τεχνική, χαρακτηριστική των μέσων του 18ου αιώνα.

Το κομμάτι ξεχωρίζει για την αποκλειστικότητά του, την εξαιρετική γενική κατάσταση και τη διατήρηση ενός χειροποίητου, ζωγραφισμένου και χρυσωμένου πλαισίου, γεγονός που αυξάνει την ιστορική και μουσειακή του αξία.

Εν κατακλείδι, ένα έργο μεγάλης σημασίας μέσα στον ισπανικό floral still life περίπου του 1750, με μια πειστική απόδοση στο περιβάλλον προ-εσπινόσου που συνδέει την μπαρόκ παράδοση με την κομψότητα των λουλουδιών του Εικοστού Αιώνα των Φώτων.