Joaquín Asensio Mariné (1890–1961) - Port de pêche de Barcelone

1. ΤΕΧΝΙΚΟ ΦΥΛΛΑΔΙΟ

Τίτλος: Ψαράδικη προβλήτα στη Βαρκελώνη
Συγγραφέας: Joaquín Asensio Mariné (Βαρκελώνη, 1890 – 1961)
Σχολή / Στυλ: Καταλανική ζωγραφική των αρχών του 20ού αιώνα — Μεσογειακός Ιμπρεσιονισμός / Πορτ Λουμινισμός
Χρονολογία: περ. 1920–1935
Τεχνική: Λάδι σε ξύλο
Μετρήσεις: 35 × 40 εκ., 44 × 48 εκ. με το πλαίσιο
Υποστήριξη: Πρωτότυπος πίνακας με σαφή προετοιμασία· πίσω μέρος με παλιά σχολιασμό
Πλαίσιο: Εξαιρετικό σκαλιστό και γυψομάρμαρο πλαίσιο σε λευκό και χρυσό, με υστερομοντερνιστική εκτύπωση, που ενισχύει τη χρωματική ζωντάνια του έργου.
Κατάσταση διατήρησης: Άριστη· άθικτη πάστα, ομοιόμορφο βερνίκι και χωρίς σημαντικές απώλειες.

2. ΣΥΝΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Η σκηνή απεικονίζει μια ζωντανή αποβάθρα της Βαρκελώνης, όπου βάρκες που βρίσκονται στην ακτή, δίχτυα και κατάρτια δημιουργούν ένα ζωντανό οπτικό ταπισερί. Ο Asensio Mariné κατασκευάζει τον χώρο με μια έντονη, ιμπάστο και ενεργητική πινελιά, χαρακτηριστική του καταλανικού φωτισμού, κληρονόμου του Eliseo Meifrèn και του Joaquim Mir, προσδίδοντας στο σύνολο έναν σχεδόν απτό δυναμισμό.

Καταρχάς, τα σκάφη στηριγμένα σε σφήνες και οι ψαράδες εν ώρα εργασίας προσφέρουν μια σιωπηλή αφήγηση της καθημερινής προσπάθειας. Η διαγώνιος της προβλήτας καθοδηγεί το βλέμμα προς μια καθαρή, ζωντανή ατμόσφαιρα λιμανιού, θολώνοντας τον αστικό ορίζοντα με το χαρακτηριστικό μεσογειακό φως της.

Οι κοκκινωπές κεριές, επεξεργασμένες με τροποποιημένες επαλείψεις, λειτουργούν ως χρωματικοί προβολείς που εξισορροπούν τη σύνθεση. Τα πρόσωπα, περιορισμένα σε σχηματικές πινελιές, ενισχύουν τον ιμπρεσιονιστικό χαρακτήρα, όπου η υπόνοια υπερέχει της ακαδημαϊκής λεπτομέρειας.

Η εικόνα αυτή μετατρέπεται έτσι σε ένα ιστορικό και συναισθηματικό ντοκουμέντο της ναυτικής Βαρκελώνης πριν από τη μεγάλη αστική αλλαγή του 20ού αιώνα.

Στυλ, Πλαίσιο, Απόδοση και Αξιολόγηση

Πλήρως συνεπές με τη δημιουργία του Joaquín Asensio Mariné, ενός από τους ζωγράφους που καλύτερα αποτύπωσαν τη ναυτική ζωή της Καταλονίας μεταξύ 1900 και 1940. Το στυλ του —εντυπωσιακό, ζεστό και άμεσο— συμμετέχει στο καλλιτεχνικό κλίμα που δημιούργησαν οι Meifrèn, Modest Urgell και, αργότερα, η ευαισθησία στη χρήση χρωμάτων του Mir.

Η ευρεία πινελιά, η ανησυχία για την ατμόσφαιρα και η στιλιζαρισμένη απεικόνιση πλησιάζουν επίσης σε ορισμένες στιγμές του Francesc Gimeno και σε θαλασσογραφίες του Ramon Martí Alsina, επαναπροσδιορισμένες σε μοντέρνα χροιά.

Το έργο ξεχωρίζει ιδιαίτερα για την φωτεινή ενέργειά του, την ασφαλή γραμμή και την αρμονία μεταξύ γης, ξύλου, δικτύου και ουρανού, χαρακτηριστικά που το κατατάσσουν ανάμεσα στα πιο ελκυστικά κομμάτια του ζωγράφου.

Το ιστορικό πλαίσιο, πλούσια επεξεργασμένο, χαρίζει μια επιπλέον αίσθηση αποκλειστικότητας και διατηρεί το έργο σε ένα μουσειακό πλαίσιο.

Συνολικά, πρόκειται για ένα εξαιρετικά αντιπροσωπευτικό λάδι, ιδιαίτερα συλλεκτικό και με αισθητικό και τεκμηριωτικό ενδιαφέρον πρώτης τάξεως στον χώρο της καταλανικής ζωγραφικής του 20ού αιώνα.