Gyl (XX) - L'Oracle des Sables d'Or

Σχετικά με το έργο

Ο Μαντείο των Χρυσών Αμμόλεων

Αναπαύεται σαν ένα ζωντανό όνειρο, γεννημένο από τα θερμά ρεύματα που διασχίζουν τους αρχαίους δρόμους της Ανατολής.
Το πέπλο του κόκκινου και χρυσού φαίνεται να υφαίνεται από φως, σαν κάθε νήμα να είχε βυθιστεί σε ένα ηλιοβασίλεμα πάνω στις αμμουδιές.
Το καλύμματα που φοράει — αυτά τα ασημένια κομμάτια, αυτές οι διακριτικές πολύτιμες πέτρες — ψιθυρίζουν ακόμα τις ιστορίες των μακρινών καραβανιών, των αρωματικών αγορών όπου οι παραμυθάδες ξυπνούσαν τις νύχτες.
Το βαθύ βλέμμα της, στολισμένο με σκιές και ζεστασιά, είναι μια ανοιχτή πόρτα στις ιστορίες που κρύβει.
Λέγεται ότι άκουγε το ψίθυρο των εξαφανισμένων oasis, ότι γνώριζε το όνομα των winds, και ότι μπορούσε να διαβάσει στους grains of sand όπως άλλοι διαβάζουν στον ουρανό.
Η λευκή δαντέλα που αγκαλιάζει, με μια σχεδόν φανταστική ευαισθησία, αντιπαραβάλλεται με τον πλούτο των υφασμάτων και αποκαλύπτει την ακίνητη καθαρότητα της μοίρας της.
Σε αυτήν τη σύνθεση, ο Gyl γιορτάζει την ποίηση των ανατολικών κόσμων: μια ονειρεμένη, επαναπροσδιορισμένη Ανατολή, όπου η ομορφιά γίνεται σύμβολο, μνήμη και προφητεία.
Τότε γίνεται η Μάντισσα των Χρυσών Αμμουδιών, φύλακας ενός Ανατολής που δεν υπάρχει πια, εκτός από το φωτισμένο φως του πινέλου.