Johan van den Honert / Antoni Stochius: Verhandelingen van Gods, niet algemeene, maar besondere genade: alsmede van het wesen en aanwesen Gods. In het Latyn beschreven door Joan van den Honert, T.H. Soon, Bedienaar des Heiligen Euangeliums te Haarlem. En in het Nederduits vertaalt door Anthoni Stochius, Med. Doct. Te Leiden, By Samuel Luchtmans, 1726. 4o: (2,38)384 p. Origineel leder met bestempeling. Rug onder en boven gering beschadigd. Schutbladen ontbreken. Binnenmarges voor en achterblad ooit beplakt / verstevigd. Binding goed. Op een paar bladen wat bruine verkleuringen. Zie de foto's. Register ontbreekt deels. 4 bladen. ** Bibl. ref. : SGT H 604. NNBW 8, 816v. Johann van den Honert (ook: Joan van den Honert; geboren op 1 december 1693 in Hendrik-Ido-Ambacht ; † 6 april 1758 in Leiden ) was een Nederlands gereformeerd theoloog . De zoon van predikant Taco Hajo van den Honert (theoloog) (1666–1740) en zijn vrouw Jacomina van Asperen was aanvankelijk niet bedoeld om te studeren, maar was bedoeld om als koopman in zijn levensonderhoud te voorzien. Toen zijn vader op 21-jarige leeftijd hoogleraar werd aan de Universiteit Leiden, kreeg hij de drang om te gaan studeren. Daarom schreef hij zich op 10 juli 1715 in aan de Universiteit van Leiden om theologie te studeren. Door zijn studievoortgang werd hij aangenomen als kandidaat aan de theologische hogeschool en op 4 juni 1719 kreeg hij een predikantschap in Katwijk aan den Rijn. Op 21 december 1721 verhuisde hij naar de functie van predikant in Enkhuizen en drie jaar later, op 22 oktober 1724, naar Haarlem. Zelfs tijdens zijn tijd als predikant was hij betrokken bij de dogmatische debatten van zijn tijd. Aanvankelijk besprak hij de kwestie van de genadeleer met de remonstrantse predikanten Johann Drieberge (1686–1745) en Kornelis Westerbaen (1690–1774), waarbij hij vooral probeerde raakvlakken te vinden tussen de Gereformeerde Kerk en de Lutherse Kerk. Op 25 augustus 1727 werd hij benoemd tot hoogleraar theologie aan de Universiteit Utrecht , hiervoor werd hij op 10 oktober 1727 benoemd tot doctor in de theologie en trad hij op 20 oktober 1727 aan met de toespraak de divinis nuptiis, sive de Jesu Christi en ecclesiae huwelijk . Vanwege zijn dogmatische overtuigingen vond hij een tegenstander in Jacobus Odé in Utrecht. Nadat hij in 1731/32 het rectoraat van de Utrechtse Alma Mater had overgenomen , werd hij op 24 december 1731 door de curatoren van de universiteit benoemd tot hoogleraar kerkgeschiedenis, welk ambt hij op 31 maart 1732 bekleedde bij de Rede de historia ecclesiastica, theologis maxime necessaria nam het over. Aan deze activiteit eindigde in 1734 toen hij op 12 juli 1734 werd benoemd tot hoogleraar theologie aan de Universiteit van Leiden. Hij aanvaardde het Leidse hoogleraarschap op 15 september 1734 met de speech de regeneratione sive de natis ex connubio Christi cun Ecclesia liberis . Op 8 augustus 1738 werd hij door de curatoren van de Universiteit Leiden benoemd tot hoogleraar kerkgeschiedenis, welke functie hij op 28 januari 1739 bekleedde bij de Rede de Bohemorum et Moravorum Ecclesia . Nadat hij in 1744/45 tevens rector van de Leidse Universiteit was geweest, welke functie hij bij de Rede de mutuo Christianorum tolerantia neerlegde , werd hij op 15 september 1746 tevens benoemd tot hoogleraar theologische retoriek. Hij bekleedde dit ambt op 23 november 1746 bij de Rede de Sapientia et arte Oratoris Ecclesiastici . Tijdens zijn verblijf in Leiden kreeg hij te maken met vele dogmatische uitdagingen die tot aan zijn dood duurden. In augustus 1728 trouwde Honert in Enkhuizen met Johanna van Loosen. Honert was een van de belangrijkste gereformeerde controversiële theologen van zijn tijd in Nederland. Theologisch was hij georiënteerd op de emblematische en profetische theologie van Johannes Coccejus , met uitgebreide kennis van oosterse talen, klassieke literatuur, patristiek, filosofie en geschiedenis. Als strikt vertegenwoordiger van de predestinatieleer was hij niet onomstreden. Niettemin bleef hij een uiterst heftige vertegenwoordiger van het orthodoxe calvinisme , dat ook de doelstellingen van de Synode van Dordrecht trachtte te verwezenlijken . Als vriend van de begrijpelijke theologie was hij een fel tegenstander van de mystiek, die vooral vanaf 1745 in Nederland floreerde. Als auteur van theologische werken zijn ze verschillende keren gepubliceerd. Ook leverde hij veel bijdragen door belangrijke Duitse werken in de Nederlandse taal te vertalen.