Libro d'ore - Libro d'ore. Il Libro del Golf - 1540-2004

Βιβλίο του Γκολφ. 1540. Η Βρετανική Βιβλιοθήκη Add. Ms. 24098. Δερμάτινη θήκη από μπλε κατσικίσιο δέρμα, δερμάτινη θήκη. 60 σελίδες με miniatures. Έκδοση 987 αντίτυπων (δικό μας 768). Σε άριστη κατάσταση. Λείπει ο τόμος σχολίων.

Το σε ποιον ανήκε αυτό το πολυτελές βιβλίο των ωρών παραμένει ακόμα ένα μυστήριο. Αλλά αυτό που πάντα τραβούσε την προσοχή πολλών είναι η σειρά εικόνων που καταλαμβάνει το κάτω περιθώριο των σελίδων του ημερολογίου: σκηνές που απεικονίζουν αθλητικές δραστηριότητες και άλλες ασχολίες της εποχής κατά την οποία δημιουργήθηκε. Ένα από αυτά τα παιχνίδια είναι το γκολφ, η προέλευση της φράσης «Βιβλίο του Γκολφ», με την οποία είναι γνωστό αυτό το βιβλίο των ωρών. Εκτός από αυτές τις μικρές περιθωριακές σκηνές, οι σελίδες του ημερολογίου χαρακτηρίζονται από μια σειρά miniature που απεικονίζουν διάφορες καθημερινές δραστηριότητες του 16ου αιώνα, τόσο σχετικές με την εργασία όσο και με τη διασκέδαση. Ο κώδικας πρέπει να είχε σχεδιαστεί ως ένα έργο μεγάλης πολυτέλειας, καθώς το χειρόγραφο δημιουργήθηκε από τον σημαντικότερο φλαμανδό ζωγράφο του πρώτου μισού του 16ου αιώνα, Simon Bening, όχι χωρίς τη βοήθεια του εργαστηρίου του. Ο Bening εργάστηκε για τις μεγάλες ευρωπαϊκές βασιλικές οικογένειες, ειδικά για τους Ισπανούς και τους Πορτογάλους βασιλείς, καθώς και για διάφορα μέλη της ανώτερης αριστοκρατίας και του ανώτερου κλήρου, όπως ο καρδινάλιος Αλμπέρτο του Βρανδεμβούργου.

Υπογραφή: Προσθήκη. Ms. 24098

Διαστάσεις: ± 220 x 145 mm

60 σελίδες, σχεδόν όλες με μινιατούρα σε ολόκληρη τη σελίδα.

Δερμάτινη βιβλιοδεσία από μπλε κατσικίσιο δέρμα

Δερμάτινη θήκη

Το Il Golf Book (British Library Add MS 24098) είναι το κοινό όνομα ενός χειρογράφου με miniatura, του Libro d'Ore που χρησιμοποιούνταν στη Ρώμη, χρονολογούμενο το 1540. Από το αρχικό έργο, δημιουργημένο από τον διάσημο miniaturist Simon Bening και το εργαστήριό του στις Βρυξέλλες, έχουν απομείνει μόνο 23 σελίδες. Οφείλει το όνομά του στη δημοφιλής εικόνα του ημερολογίου, που απεικονίζει ανθρώπους να παίζουν ένα παιχνίδι παρόμοιο με το γκολφ. [1] Πιστεύεται ότι το βιβλίο δημιουργήθηκε για έναν ελβετό ευγενή, όπως μαρτυρά μια miniatura του Αγίου Βονιφάκιου από τη Λωζάννη. [2]

Μάρτιος - κηπουρική και κοπή δέντρων; και να παίζεις με τα κουδουνάκια.
Μάρτιος - κηπουρική και κοπή δέντρων; και παίζοντας με τα κουδούνια

Μάγιο - Γιορτή σε σκάφος και τοξοβολία.
Μάγιο - Γιορτή σε σκάφος και τοξοβολία.

Σεπτέμβριος - Αρόσιμα, σπορά και καλλιέργεια; και παιχνίδι με μπίλιες και σχοινάκια.
Σεπτέμβριος - Σκάψιμο, σπορά και αλώνισμα· και παιχνίδι με μπίλιες και σχοινάκια.
Περιγραφή
Τα υπάρχοντα φύλλα του Βιβλίου του Γκολφ είναι διακοσμημένα με 21 μικρογραφίες πλήρους σελίδας και πολλά μικρότερα ζωγραφικά έργα. Στην παρούσα κατάσταση, το βιβλίο ξεκινά με μια σελίδα που ανήκει στους ύμνους των αγίων, απεικονίζοντας έναν επίσκοπο, πιθανώς τον Άγιο Βονιφάτιο του Λωζάννης. Η επόμενη ενότητα (φύλλα 2v–17v) περιλαμβάνει αποσπάσματα από το Μικρό Τυπικό της Παναγίας, εικονογραφημένα με έναν κύκλο της Πάθης του Χριστού. Οι μικρογραφίες κυρίως δείχνουν την επιρροή μιας σειράς χαράξεων της Πάθης που αποδίδονται στον Μάστερ των Κήπων της Αγάπης.

Πρωινό: Αγωνία στον κήπο
Λόντι: Φιλί του Ιούδα
Primo: Ο Χριστός οδηγήθηκε μπροστά στον Πιλάτο.
Τέρζα: Μαστίγωμα
Ιησούς καρφωμένος στον σταυρό.
Κανένας: Σταύρωση
Vespri: Αποκαθήλωση
Τελευταία προσευχή: ταφή του Ιησού.
Η τελευταία ενότητα (σελίδες 18β–30ρ) παρουσιάζει το ημερολόγιο. Η απεικόνιση κάθε μήνα καταλαμβάνει δύο διπλανές σελίδες, με μια πλήρη εικόνα στη σελίδα αριστερά που δείχνει τις δραστηριότητες των μηνών.

Αυτή τη στιγμή, τα υπάρχοντα φύλλα του βιβλίου είναι σε λάθος σειρά· οι ύμνοι των αγίων και η Υπηρεσία της Παναγίας τοποθετούνται πριν από το ημερολόγιο.
Το βιβλίο των ωρών (λατ. horæ· γαλλ. livres d'heures· ισπ. horas· αγγλ. primers) είναι ένα δημοφιλές χριστιανικό ευσεβές βιβλίο κατά τον Μεσαίωνα. Είναι ο πιο κοινός τύπος χειρογράφου με μικρογραφίες που έχει επιβιώσει. Όπως κάθε χειρόγραφο, κάθε βιβλίο των ωρών είναι μοναδικό, αλλά περιέχει μια συλλογή κειμένων παρόμοια με άλλα, όπως προσευχές και ψαλμούς, συχνά με κατάλληλες διακοσμήσεις, για τη χριστιανική ευσέβεια. Ο φωτισμός ή η διακόσμηση είναι ελάχιστες σε πολλά παραδείγματα, συχνά περιορισμένες σε διακοσμημένα κεφαλαία γράμματα στην αρχή ψαλμών και άλλων προσευχών, αλλά τα βιβλία που δημιουργήθηκαν για πλούσιους ευγενείς μπορούν να είναι εξαιρετικά πολυτελή, με μικρογραφίες σε ολόκληρη τη σελίδα. Αυτές οι εικονογραφήσεις συνδυάζουν σκηνές από την αγροτική ζωή με ιερές εικόνες. Τα βιβλία των ωρών συνήθως γράφονταν στα λατινικά, αν και υπάρχουν πολλά που είναι γραμμένα ολόκληρα ή εν μέρει στις ευρωπαϊκές τοπικές γλώσσες, ιδιαίτερα στα ολλανδικά. Δεκάδες χιλιάδες βιβλία των ωρών έχουν επιβιώσει μέχρι σήμερα, σε βιβλιοθήκες και ιδιωτικές συλλογές σε όλο τον κόσμο.

Περιγραφή
Εικόνα ενός Βιβλίου Ωρών.
Ένα γαλλικό βιβλίο ωρών από τις αρχές του 15ου αιώνα (MS13, Society of Antiquaries of London) ανοιγμένο σε μια εικονογράφηση της «Προσκύνησης των Μάγων». Παραχωρήθηκε στην Εταιρεία ως κληρονομιά το 1769 από τον Rev. Charles Lyttleton, Επίσκοπο του Carlisle και Πρόεδρο της Εταιρείας (1765-1768).
Το τυπικό βιβλίο των ωρών είναι μια συντομευμένη μορφή του breviario, που περιέχει τις Κανονικές Ώρες που απαγγέλλονται στα μοναστήρια. Έχει αναπτυχθεί για τον λαϊκό που επιθυμεί να ενσωματώσει στοιχεία της μοναστικής καθημερινότητας στη θρησκευτική του ζωή. Η απαγγελία των ωρών ήταν τυπικά εστιασμένη στην ανάγνωση ενός ορισμένου αριθμού ψαλμών και άλλων προσευχών.

Ένα τυπικό βιβλίο των ωρών περιέχει το Ημερολόγιο των εκκλησιαστικών εορτών (γνωστό ως Λειτουργικό Έτος), αποσπάσματα από το Ευαγγέλιο, τις αναγνώσεις των λειτουργιών για τις μεγαλύτερες εορτές, το Μικρό Τυπικό της Θεοτόκου, τους δεκαπέντε Ψαλμούς των Βαθμών, τους επτά Ψαλμούς μετανοίας, μια Λιτανεία των αγίων, μια λειτουργία των αποθανόντων και τις Ώρες του Σταυρού. Η πλειονότητα των βιβλίων των ωρών του 15ου αιώνα περιείχε αυτές τις βασικές περιεχόμενες. Οι προσευχές προς την Παναγία Obsecro te («Σε παρακαλώ») και O Intemerata («Ω αμόλυντη») προστίθεντο συχνά, όπως και οι ευλάβειες που χρησιμοποιούνταν κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας και οι μελέτες για τον Πάθος του Ιησού, ανάμεσα σε άλλα προαιρετικά κείμενα.

Ιστορία

Ένα κατάλληλο αντίγραφο βιβλίου προσευχών: ένα «απλό» βιβλίο προσευχών στα μεσαιωνικά ολλανδικά - δεύτερο μισό του 15ου αιώνα - Δουκάτο του Βραβάντη[4]

Ακόμα και αυτό το επίπεδο διακόσμησης είναι πιο πλούσιο από αυτό των περισσότερων βιβλίων, αν και υπολείπεται στις επιβλητικές ποσότητες φωτισμού στα βιβλία πολυτελείας, που είναι και αυτά που συχνότερα εμφανίζονται αναπαραγόμενα.
Το βιβλίο των ωρών έχει τις ρίζες του στο Ψαλτήρι που χρησιμοποιούσαν μοναχοί και μοναχές. Τον 12ο αιώνα είχε αναπτυχθεί στη Βίβλο, με εβδομαδιαία κύκλους ψαλμών, προσευχών, ύμνων, αντιφώνων και αναγνώσεων που άλλαζαν με τον λειτουργικό χρόνο. Τελικά, μια επιλογή κειμένων συγκεντρώθηκε σε πολύ πιο σύντομα τόμους που ονομάστηκαν «βιβλία των ωρών». Κατά το τελευταίο μέρος του 13ου αιώνα, το βιβλίο των ωρών έγινε δημοφιλές ως προσωπικό βιβλίο προσευχών για άνδρες και γυναίκες που ζούσαν κοσμική ζωή. Περιείχε μια επιλογή προσευχών, ψαλμών, ύμνων και αναγνώσεων βασισμένων στη λατρεία του κλήρου. Κάθε βιβλίο ήταν μοναδικό στο περιεχόμενό του, αν και όλα περιελάμβαναν τις Ώρες της Παναγίας, αφοσιώσεις που γίνονταν κατά τις οκτώ κανονικές ώρες της ημέρας, και η σκέψη πίσω από το όνομα «Βιβλίο των ωρών».


Βιβλίο των Ωρών του van Reynegom, περίπου τον 15ο αιώνα - Βασιλική Βιβλιοθήκη του Βελγίου και Ίδρυμα Βασιλιά Βαλδουίνου.
Πολλά βιβλία των ωρών είχαν δημιουργηθεί για μια γυναικεία πελατεία. Υπάρχουν ορισμένα στοιχεία που δείχνουν ότι μερικές φορές δίνονταν ως δώρο γάμου από τον σύζυγο στη νύφη.[6] Συχνά περνούσαν από την οικογένεια, όπως προκύπτει από τις διαθήκες.[6] Μέχρι τον 15ο αιώνα, το χαρτί ήταν σπάνιο και τα περισσότερα βιβλία των ωρών ήταν κατασκευασμένα σε περγαμηνή, χαρτί ή βελούδο.

Αν και τα βιβλία των ωρών με τις πιο μικρογραφίες ήταν εξαιρετικά ακριβά, ένα μικρό βιβλίο με λίγες ή καθόλου μικρογραφίες ήταν εύκολα αγοράσιμο, τόσο που έγινε ευρέως διαδεδομένο τον 15ο αιώνα. Το πρώτο επιβιώσαν αγγλικό παράδειγμα γράφτηκε για μια λαϊκή που ζούσε στο Οξφόρδη ή στα περίχωρά της γύρω στο 1240: είναι μικρότερο από ένα σύγχρονο τσέπης, καλά μικρογραφημένο στις αρχικές κεφαλίδες αλλά χωρίς ολόκληρες μικρογραφίες σε κάθε σελίδα. Τον 15ο αιώνα υπάρχουν επίσης παραδείγματα υπηρέτων που έχουν τα δικά τους βιβλία των ωρών. Σε μια δικαστική υπόθεση του 1500, μια φτωχή γυναίκα κατηγορείται ότι έκλεψε το βιβλίο των ωρών μιας οικιακής βοηθού.

Σπάνια τα βιβλία περιείχαν προσευχές που είχαν συνταχθεί ειδικά για τους ιδιοκτήτες τους, αλλά πιο συχνά τα κείμενα προσαρμόζονταν στα γούστα ή το φύλο τους, συμπεριλαμβανομένης της ενσωμάτωσης των ονομάτων τους στις προσευχές. Μερικά περιλαμβάνουν εικόνες που απεικονίζουν τους ιδιοκτήτες και/ή τα σήματά τους. Αυτά, μαζί με την επιλογή των αγίων που τιμώνται στο ημερολόγιο και τις ευχές, αποτελούν τα κύρια στοιχεία που αποκαλύπτουν την ταυτότητα του παραγγελιοδότη. Ο Eamon Duffy εξηγεί ότι «ο προσωπικός χαρακτήρας αυτών των βιβλίων συχνά επισημαίνεται από την inclusion προσευχών που έχουν συνταχθεί ή προσαρμοστεί ειδικά για τους ιδιοκτήτες τους». Επιπλέον, δηλώνει ότι «μέχρι τα μέσα του χειρογράφου των βιβλίων των ωρών, έχουν διασωθεί σημειώσεις, περιθωριακές σημειώσεις ή προσθήκες κάθε είδους. Τέτοιες προσθήκες μπορεί να μην ισοδυναμούν με την εισαγωγή κάποιου τοπικού ή προσωπικού προστάτη άγιου στο τυποποιημένο ημερολόγιο, αλλά συχνά περιλαμβάνουν θρησκευτικό υλικό που προστέθηκε από τον ιδιοκτήτη. Οι ιδιοκτήτες μπορούσαν να γράψουν σε συγκεκριμένες ημερομηνίες που ήταν σημαντικές για αυτούς, σημειώσεις για τους μήνες που συνέβησαν γεγονότα που ήθελαν να θυμούνται, και ακόμη και οι εικόνες μέσα σε αυτά τα βιβλία θα ήταν προσωποποιημένες για τους ιδιοκτήτες, όπως τοπικοί άγιοι και τοπικές εορτές.

Ακόμα και τον 15ο αιώνα, τα ολλανδικά και παρισινά εργαστήρια παρήγαγαν βιβλία ωρών για διανομή, χωρίς να περιμένουν μεμονωμένες παραγγελίες. Αυτά μερικές φορές είχαν κενά για την προσθήκη προσαρμοσμένων στοιχείων, όπως τοπικές εορτές ή οικογενειακό έμβλημα.


Ορέ Νερέ, Morgan MS 493, Πεντηκοστή, φύλλα 18v/19r, περ. 1475–80. Βιβλιοθήκη & Μουσείο Morgan, Νέα Υόρκη
Το στυλ και η διάταξη των παραδοσιακών βιβλίων των ωρών έγιναν όλο και πιο τυποποιημένα γύρω στα μέσα του 13ου αιώνα. Το νέο στυλ μπορεί να διακριθεί στα βιβλία που παρήγαγε ο μικρογράφος του Οξφόρδης, William de Brailes, μέλος των μικρών ταγμάτων, ο οποίος διηύθυνε ένα εμπορικό εργαστήριο. Τα βιβλία του περιελάμβαναν διάφορες πτυχές του Breviario και άλλες λειτουργικές πτυχές για λαϊκή χρήση. «Ενσωμάτωσε ένα αιώνιο ημερολόγιο, Ευαγγέλια, προσευχές στην Παναγία, τον Δρόμο του Σταυρού, προσευχές στο Άγιο Πνεύμα, Ψαλμούς μετανοίας, λιτανείες, προσευχές για τους αποθανόντες και θυμιάματα στους Αγίους. Ο σκοπός του βιβλίου ήταν να βοηθήσει την ευσεβή προστάτιδά του να οργανώσει την καθημερινή πνευματική ζωή της σύμφωνα με τις οκτώ κανόνες ώρες, από το Μανουάριο μέχρι την Ακολουθία, που τηρούνταν από όλα τα ευσεβή μέλη της Εκκλησίας. Το κείμενο, πλουτισμένο με ρητρίβες, χρυσώσεις, μικρογραφίες και όμορφες μικρογραφίες, στόχευε να εμπνεύσει την περισυλλογή γύρω από τα μυστήρια της πίστης, το θυσιαστικό έργο του Χριστού για τον άνθρωπο και τις φρίκες της κόλασης, και να αναδείξει ιδιαίτερα την ευλάβεια στην Παναγία, της οποίας η δημοτικότητα κορυφώθηκε τον 13ο αιώνα.» Αυτή η διάταξη διατηρήθηκε στα χρόνια, καθώς πολλοί αριστοκράτες ανέθεταν τα δικά τους βιβλία των ωρών.

Μέχρι το τέλος του 15ου αιώνα, η εφεύρεση της τυπογραφίας έκανε τα βιβλία πιο προσιτά και μεγάλο μέρος της αναδυόμενης μεσαίας τάξης μπορούσε να αγοράσει τυπωμένα βιβλία ευχέρως, ενώ νέα χειρόγραφα παραγγέλλονταν μόνο από τους πλουσιότερους. Το πρώτο τυπωμένο βιβλίο ευχών στην Ιταλία χρονολογείται το 1472 στη Βενετία, από τον J. Nelson, ενώ από το 1476 άρχισε η παραγωγή τους και στη Νάπολη (Moravo-Preller). Το 1478, ο W. Caxton παρήγαγε το πρώτο τυπωμένο βιβλίο ευχών στην Αγγλία, στο Westminster, ενώ οι Κάτω Χώρες (Βρυξέλλες και Delft) άρχισαν να τυπώνουν βιβλία ευχών το 1480. Ήταν βιβλία διακοσμημένα με ξυλογραφίες, αρχικά σε περιορισμένο αριθμό και στη συνέχεια όλο και πιο συχνά.[9] Στη Γαλλία, οι τυπογράφοι χρησιμοποίησαν χαράκτες που μιμούνταν τις miniature που διασκορπίζονταν στη σελίδα, χαρακτηριστικό του χειρόγραφου βιβλίου ευχών, και προτίμησαν να τυπώνουν σε περγαμηνή αντί για χαρτί, χωρίς να διστάζουν να χρωματίζουν τα σχέδια με το χέρι: π.χ., το βιβλίο ευχών που τυπώθηκε το 1487 από τον Antoine Vérard.[10]
Το Kitāb ṣalāt al‐sawā'ī (1514), ευρέως θεωρούμενο ως το πρώτο βιβλίο στα αραβικά τυπωμένο με κινητά στοιχεία, είναι ένα βιβλίο προσευχής προοριζόμενο για τους χριστιανούς που μιλούν αραβικά και πιθανώς παραγγέλθηκε από τον πάπα Γιούλιο Β΄.

διακόσμηση

Μια ολόκληρη σελίδα μινιατούρα του Μαΐου, από έναν κύκλο ημερολογίου του Simon Bening, αρχές του 16ου αιώνα.
Καθώς πολλά βιβλία ευχών είναι πλούσια διακοσμημένα με miniatures, αποτελούν σημαντική μαρτυρία της ζωής τον 15ο και 16ο αιώνα, καθώς και της εικονογραφίας του μεσαιωνικού χριστιανισμού. Μερικά από αυτά ήταν επίσης διακοσμημένα με κοσμήματα, πορτρέτα και οικογενειακά έμβολα. Μερικά ήταν δεμένα ως βιβλία ζώνης για εύκολη μεταφορά, αν και λίγα από αυτά ή άλλες μεσαιωνικές βιβλιοδεσίες έχουν διασωθεί. Τα πολυτελή βιβλία, όπως οι Talbot Hours του John Talbot, κόμη του Shrewsbury, μπορεί να περιλαμβάνουν πορτρέτο του ιδιοκτήτη, και σε αυτή την περίπτωση της συζύγου του, γονατισμένη σε λατρεία της Παναγίας με το Βρέφος, ως μορφή πορτρέτου του δωρητή. Σε ακριβά βιβλία, οι miniature κύκλοι παρουσίαζαν τη Ζωή της Παναγίας ή το Πάθος του Ιησού σε οκτώ σκηνές που διακοσμούν τις οκτώ Ωρες της Παναγίας, και τις Δυσκολίες των Μήνων και τα ζώδια που διακοσμούν το ημερολόγιο. Οι κοσμικές σκηνές των κύκλων του ημερολογίου περιλαμβάνουν πολλές από τις πιο γνωστές εικόνες των βιβλίων ευχών και έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην πρώτη ιστορία της τοπιογραφίας.

Τον 14ο αιώνα, τα διακοσμητικά περιθώρια γύρω από τις άκρες των σημαντικών σελίδων ήταν συνηθισμένα σε έντονα φωτισμένα βιβλία, συμπεριλαμβανομένων των βιβλίων των ωρών. Στην αρχή του 15ου αιώνα, αυτά βασίζονταν ακόμα σε σχέδια με φύλλα και ζωγραφιές σε απλό υπόβαθρο, αλλά στο δεύτερο μισό του αιώνα, χρησιμοποιούνταν πολύχρωφα φόντα ή φανταστικά σχέδια με εικόνες κάθε είδους αντικειμένων σε πολυτελή βιβλία.

Τα βιβλία των ωρών δεύτερου χεριού συχνά τροποποιούνταν για τους νέους ιδιοκτήτες, ακόμα και ανάμεσα στους βασιλιάδες. Μετά τη νίκη του εναντίον του αντιπάλου Riccardo III, ο Enrico VII της Αγγλίας δώρισε το βιβλίο των ωρών στη μητέρα του, η οποία το τροποποίησε για να συμπεριλάβει το δικό της όνομα. Η αλφάβητα συνήθως διαγράφονταν ή καλύπτονταν με επιχρίσματα από τους νέους ιδιοκτήτες. Πολλοί είχαν χειρόγραφες σημειώσεις, προσωπικές προσθήκες και περιθωριακές σημειώσεις, ενώ κάποιοι νέοι ιδιοκτήτες ανέθεσαν σε νέους τεχνίτες να προσθέσουν περισσότερες εικονογραφήσεις ή κείμενα. Ο Sir Thomas Lewkenor από το Trotton ανέθεσε σε έναν εικονογράφο να προσθέσει λεπτομέρειες σε αυτό που σήμερα γνωρίζουμε ως Lewkenor Hours. Τα περιθώρια μερικών επιζώντων βιβλίων περιλαμβάνουν σημειώσεις οικιακής λογιστικής ή καταγραφές γεννήσεων και θανάτων, με τρόπο παρόμοιο με τις μετέπειτα οικογενειακές Βίβλους. Ορισμένοι ιδιοκτήτες είχαν επίσης συλλέξει χειρόγραφες υπογραφές σημαντικών επισκεπτών στο σπίτι τους. Τα βιβλία των ωρών ήταν συχνά το μόνο βιβλίο σε ένα σπίτι και χρησιμοποιούνταν κοινώς για να διδάξουν στα παιδιά να διαβάζουν, μερικές φορές με μια σελίδα με το αλφάβητο για βοήθεια.

Προς το τέλος του 15ου αιώνα, οι τυπογράφοι παρήγαγαν βιβλία των ωρών με ξυλογραφίες και το βιβλίο των ωρών ήταν ένα από τα κύρια έργα διακοσμημένα με την αντίστοιχη τεχνική της μεταλλικής χαρακτικής.

Το πολυτελές βιβλίο των ωρών.

Τα επιβλητικά, ψευδαισθητικά όρια αυτού του βιβλίου προσευχής από Φλαμανδικό χρώμα των τελών της δεκαετίας του '70 του 15ου αιώνα είναι χαρακτηριστικά των πολυτελών βιβλίων αυτής της περιόδου, που τώρα συχνά διακοσμούνταν σε κάθε σελίδα. Η φτερούγα της πεταλούδας που κόβει την περιοχή του κειμένου αποτελεί ένα παράδειγμα παιχνιδιού με τις οπτικές συμβάσεις, χαρακτηριστικές της εποχής.
Τα φυτά είναι η Veronica, Vinca, Viola tricolor, Bellis perennis και Chelidonium majus. Η πεταλούδα κάτω είναι Aglais urticae, η πεταλούδα πάνω αριστερά είναι Pieris rapae. Το λατινικό κείμενο είναι μια ευλάβεια στον Άγιο Χριστόφορο.
Τον 14ο αιώνα, το βιβλίο των ωρών ξεπέρασε το ψαλτήρι ως το πιο κοινό μέσο για τις πολυτελείς μικρογραφίες, αποδεικνύοντας την πλέον εδραιωμένη κυριαρχία της κοσμικής επιτροπής έναντι της θρησκευτικής για τη μικρογραφία. Από τα τέλη του 14ου αιώνα, ένας αριθμός βασιλικών και βιβλιοφίλων άρχισε να συλλέγει πολυτελή χειρόγραφα με μικρογραφίες για τις διακοσμήσεις τους, μια μόδα που διαδόθηκε σε όλη την Ευρώπη, από τις αυλές των Valois στη Γαλλία και την Burgundy, καθώς και στην Πράγα υπό τον Κάρολο IV της Λουξεμβούργου και αργότερα τον Βενσέλσο της Λουξεμβούργου. Μια γενιά αργότερα, ο δούκας Philippe III της Burgundy ήταν ο πιο σημαντικός συλλέκτης χειρογράφων με μικρογραφίες, και πολλοί από το κύκλο του ήταν επίσης. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι φλαμανδικές πόλεις έφτασαν το Παρίσι ως ηγετική δύναμη στη μικρογραφία, θέση που διατήρησαν μέχρι την παρακμή του χειρογράφου με μικρογραφίες στις αρχές του 16ου αιώνα.

Ο πιο διάσημος συλλέκτης όλων, ο Γάλλος πρίγκιπας Ιωάννης της Βαλουά, δούκας του Βερν, (1340–1416), κατείχε διάφορα βιβλία των ωρών, μερικά από τα οποία επιβίωσαν, συμπεριλαμβανομένου του πιο διάσημου όλων, των Très riches heures du Duc de Berry. Αυτό το έργο ξεκίνησε γύρω στο 1410 από τους αδελφούς Λίμπουργκ, αν και αφήθηκε ημιτελές, και η διακόσμησή του συνεχίστηκε για αρκετές δεκαετίες από άλλους καλλιτέχνες και χρηματοδότες. Το ίδιο ίσχυε και για τις Ώρες του Τορίνο, που ανήκαν, μεταξύ άλλων, πάντα στον δούκα του Βερν.

Μέχρι τα μέσα του 15ου αιώνα, μια πολύ ευρύτερη ομάδα ευγενών και πλούσιων επιχειρηματιών ήταν σε θέση να παραγγείλουν εξαιρετικά διακοσμημένα βιβλία ωρών, συχνά μικρού μεγέθους. Με την εφεύρεση της τυπογραφίας, η αγορά συρρικνώθηκε απότομα και το 1500 τα βιβλία υψηλής ποιότητας παράγονταν ξανά μόνο για βασιλικούς ή πολύ μεγαλοπρεπείς συλλέκτες. Ένα από τα τελευταία μεγάλα εικονογραφημένα βιβλία ωρών ήταν τα λεγόμενα Ore Farnese του καρδιναλίου Ρωμαίου Alessandro Farnese του Νεότερου, που δημιουργήθηκε το 1546 από τον Giulio Clovio, τον τελευταίο μεγάλο μικρογράφο χειρογράφων.
Ο M. Moleiro Editor είναι μια ισπανική εκδοτική εταιρεία που ειδικεύεται στην παραγωγή υψηλής ποιότητας, σχεδόν πρωτότυπων, αναπαραγωγών σε μορφή facsimile από χειρόγραφα, χάρτες και μικρογραφημένα μεσαιωνικά και αναγεννησιακά χειρόγραφα. Οι εκδόσεις της είναι μοναδικές και σε περιορισμένη έκδοση, πιστοποιημένες από συμβολαιογραφικό έγγραφο.
Εξειδίκευση και Προϊόντα
Η εξειδίκευση του εκδοτικού οίκου M. Moleiro Editor είναι η πιστή αναπαραγωγή ιστορικών βιβλιογραφικών θησαυρών, με ιδιαίτερη έμφαση στα χειρόγραφα με miniatures. Κάθε αναπαραγωγή, που ορίζεται ως «περίπου αυθεντική», είναι δεμένη με δέρμα με παραδοσιακές μεθόδους και τυπωμένη σε ειδικό χειροποίητο χαρτί για να αναπαράγει όλες τις αποχρώσεις του πρωτοτύπου, συμπεριλαμβανομένου του χρυσού και του ασημιού.